Αν έχω καταλάβει καλά, απ' ό, τι προβάλλεται από τα social media, τις συζητήσεις στις παρέες και μεταξύ φίλων και γενικώς παρατηρώντας τους ανθρώπους, όλοι – ή τουλάχιστον οι περισσότεροι και όσοι δεν έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι και μόνοι τους είναι καλά και δεν τους λείπει τίποτα- αναζητούν την αγάπη. Το άλλο τους μισό, το άλλο τους ολόκληρο (προσωπικά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το δικό μου κατοικεί σε άλλο ημισφαίριο) για να είναι μαζί και να ταιριάξουν και να υπάρχει συνεννόηση και γενικώς αρμονική πορεία και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Και όλα καλά μέχρι εδώ. Και καλά τα λόγια και οι θεωρίες. Και ότι εκφράζονται όλες αυτές οι ανάγκες προς τα έξω. Αλλά μη παραμυθιαζόμαστε. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες ξεκινούν όταν όλα αυτά τα ωραία που λέμε πρέπει να γίνουν πράξεις. Όχι τι θέλεις να κάνεις, αλλά τι μπορείς. Εδώ είναι η ουσία. Γιατί εντέλει κανείς δεν είναι πρόθυμος και διατεθειμένος να μείνει και να επενδύσει συναισθηματικά σε έναν άλλο άνθρωπο, από φόβο ή εγωισμό, δεν ξέρω. Να χτίσει επί της ουσίας γέφυρες επικοινωνίας και να αφήσει τα κουτάκια που έχει στο μυαλό του για το πως πρέπει να είναι οι σχέσεις. Και επιτέλους να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Και δεν φταίει μόνο ο άλλος, η εποχή, η κοινωνία οι εκπτώσεις που γίνονται παντού. Κάπου μέσα σε όλο αυτό έχουμε και εμείς ευθύνη, προσωπική. Όλα και όλοι μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων. Πως φαίνεται και όχι πως είναι. Και έτσι, καταλήγουμε σε επιδερμικές σχέσεις, χαζοφλερτ και εφήμερα ειδύλια. Σχέσεις πυροτεχνήματα δηλαδή.
Αν και η φάση μου είναι Down with love (δανειζόμενη τον τίτλο από την ταινία), εύχομαι, σε όσους αποζητούν και νιώθουν την ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να αφήσουν το εγώ τους στην άκρη και να περάσουν από τις
προθέσεις και τις λέξεις στα έργα.
Πέσε στα βαθιά και κολύμπα. Δε ξέρεις κολύμπι;
