Νομίζω πως έχει συμβεί σ' αρκετούς από μας να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες ή ακόμα και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές ενός ερωτικού στιγμιότυπου καταμεσής του δρόμου.
Τραγούδια που ξυπνούν στο νου μας μνήμες, δημιουργούν εικόνες και περιγράφουν ιστορίες ερωτικές σαν να τις έχουμε ολοζώντανες μπροστά μας. Έτσι απλά. Να μοιραζόμαστε μαζί τους το τίποτα της κάθε μας στιγμής.
Το ζευγάρι που, παρά την φασαρία κοντά στην πλατεία (αυτή την αγαπημένη των Εξαρχείων), Τρικούπη και Διδότου γωνία, συνωμοτεί με τον έρωτά του και φιλιέται με το άλλο μισό του, κόντρα στην εξουσία, όπως περιγράφουν και οι στίχοι.
Και σ' έναν άλλο δρόμο της πόλης, στην Ίωνος Δραγούμη, κάποιος χωρισμένος αναπολεί το χαμένο έρωτα, σκέφτεται την πρώην σύντροφο που ακόμα την έχει καψούρα και του λείπει. Τα δάκρυα βρέχουν τα μέσα του και η βροχή συνοδεύει το πονεμένο του συναίσθημα. Σαν ακαριαία συνάντηση μέσα και έξω απ' το κορμί, πασχίζοντας να βρει τη λησμονιά αλλά και με την αγωνία αν θα την ξαναδεί και τη λαχτάρα να την ξανανταμώσει.
Και τελικά, μετά από καιρό, σε μια άλλη πλατεία, τη Μαβίλη, ξημερώματα, την συναντάει με κάποιον άλλον πλάι της, το τωρινό της αίσθημα, βιώνει την ήττα του εγωισμού του και αναβιώνει θλιβερώς, πως παρά τον χωρισμό, το συναίσθημα παραμένει και σιγοτραγουδάει «σ' ένιωσα μέσα μου παντού σαν να μην πέρασε μια μέρα».
«Το κομμένο σκοινί μπορείς να το ξαναδέσεις, θα κρατήσει πάλι, ωστόσο, θα ναι κομμένο. Ίσως πάλι ν' ανταμώσουμε, μα εκεί που μ' άφησες, δεν πρόκειται ποτέ να με ξαναβρείς». Μπέρτολτ Μπρέχτ
