Το Φεστιβάλ είναι ένα μη πολιτικός, μη – τόπος, ένας μικρόκοσμος του κόσμου που θα υπήρχε εάν οι άνθρωποι είχαν άμεση επαφή μεταξύ τους και μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Jean Cocteau
Έχεις πάει Άνοιξη στις Κάννες;
Όχι; Τότε αγνοείς την αφύσικη πραγματικότητα που συναντάνε οι επισκέπτες του Μάη σε αυτήν την μικρή γραφική γαλλική πόλη, των 70.000 μόλις χιλιάδων κατοίκων, στην περίφημη Cote d' Azur της Γαλλίας. Αγνοείς τις ορδές των ανθρώπων που γεμίζουν ασφυκτικά τους μικρούς της δρόμους, αναγκάζοντας ειδικά σώματα τις τροχαίας να προβλέψουν για την ρύθμιση τις κυκλοφορίας επί του πεζοδρομίου και τις δεκάδες καλοντυμένες κυρίες –
à la mode -που πίνουν aperitif στα ακριβά café της παραλιακής, ανάμεσα από κοκοφοινικές. Δεν έχεις προσπαθήσει να κρυφοκοιτάξεις πάνω στα τόσα πολυτελή yacht μήπως δεις για λίγο κάποιον George Clooney ή κάποια Nicole Kidman να λιάζονται στον μεσογειακό ήλιο. Ούτε έχεις σταθεί, ντυμένος και εσύ σε ότι πιο κομψό βρίσκεται στην ντουλάπα σου, ώρες έξω από σινεμά, παρακαλώντας για μια πρόσκληση στις ειδάλλως άβατες προβολές. Εντάξει, ίσως να έχεις καλύτερη τηλεοπτική οπτική του κόκκινου χαλιού σε σχέση με τον επισκέπτη ο οποίος αδυνατεί να πλησιάσει από κοντά μέσα στα χιλιάδες άτομα που παρακολουθούν και αρκείται σε μερικές τούφες από τα μαλλιά του Steven Spielberg, του Lars Von Trier, της Jane Fonda και παλιότερα της Sofia Loren, του Marlon Brando, του Marcello Mastroianni και όποιου άλλου έχει περάσει αυτό το θρυλικό κόκκινο χαλί.
Το 1939, στις χαραυγές του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ο
Jean Zay, υπουργός τότε του υπουργείου Παιδείας και Καλλών Τεχνών της Γαλλίας, αποφάσισε την ίδρυση ενός γαλλικού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου σε αντίβαρο αυτού της Βενετίας το οποίο λειτουργούσε ήδη από το 1932. Αφορμή για αυτήν την απόφαση αποτέλεσε ο παραγκωνισμός των γαλλικών ταινιών στο Φεστιβάλ της Βενετίας, και συγκεκριμένα της ταινίας La Grande Illusion του Jean Renoir και η βράβευση της γερμανικής ταινίας που φιλμογραφούσε τις επιτυχίες των αθλητών της Ναζιστικής Γερμανίας στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1938, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τον Joseph Goebbels (!). To πρώτο, όμως, Festival International du Film του 1939 διήρκησε μόνο μια νύκτα καθώς το επόμενο πρωί κηρύχτηκε ο Β Παγκόσμιος. Ήταν 3 Σεπτεμβρίου του 1939.
Έπειτα από το τέλος του πολέμου, το 1946 και με πρόεδρο επιτροπής τον δημιουργό του κινηματογράφου,
Louis Lumière, διοργανώθηκε για πρώτη φορά ολοκληρωμένα το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Γρήγορα, και χάρη στην παρουσία διεθνών ηθοποιών, έγινε δημοφιλές και απέκτησε κύρος. Ο χαρακτήρας του, άλλωστε, σε μια μικρή παραθαλάσσια και ηλιόλουστη πόλη, με κάμπριο αυτοκίνητα, φορέματα και καπέλα, σε συνδυασμό με ηθοποιούς – αστέρες όπως ο Kirk Douglas, η Sophia Loren, η Grace Kelly και η Brigitte Bardot δημιούργησε ένα λαμπερό υπερθέαμα, (το οποίο προσπάθησε να αναπαράγει και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), που γοήτευσε τον κόσμο ο οποίος συρρέει κάθε χρόνο μέχρι σήμερα προσπαθώντας να αγγίξει κάτι από αυτήν την λάμψη. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα Φεστιβάλ Κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο. Οι ταινίες που συμμετέχουν και βραβεύονται στο Φεστιβάλ (με πρώτο βραβείο το Palme d 'Or) θεωρούνται από πολλούς ως οι καλύτερες της χρονιάς. Στην επιτροπή των Καννών έχουν βρεθεί σχεδόν όλοι οι διεθνούς φήμη ηθοποιοί, σκηνοθέτες και κινηματογραφιστές. Αναφέρω ενδεικτικά: Roman Polanski, Pedro Almodóvar, Theodoros Angelopoulos, Francis Ford Coppola, Bernardo Bertolucci, Tennessee Williams, Ingrid Bergman, Quentin Tarantino και Emir Kusturica.
Εάν λοιπόν σε φέρει ο δρόμος σου φέτος τον Μάη, στην γαλλική Ριβιέρα, μην ξεχάσεις να περάσεις για λίγο και από την πόλη των Καννών, να πάρεις την δόση σου από την λάμψη του σινεμά. Εκεί θα μπορέσεις, σαν νέος παπαράτσι, να κυνηγήσεις γοητευτικές γυναίκες, εντυπωσιακούς άντρες, διάσημα μοντέλα και άγνωστους – προς το παρόν – καλλιτέχνες. Βρίσκονται όλοι εκεί, ανάμεσα στα café , στα πιάνο – bar με jazz μουσική τα βράδια και την γαλάζια ακτή με θέα τα αμέτρητα ιστιοπλοϊκά στο ηλιοβασίλεμα συντροφιά με τα φαντάσματα των παλιών σταρ. Το σμόκιν είναι υποχρεωτικό ακόμα και σε εσένα ταπεινέ ταξιδευτή. Σε αυτήν την πόλη, εκείνες της μέρες, είσαι και εσύ κομμάτι μιας ταινίας. Και όμως, αυτή η εικόνα μπορεί να σε ξενίσει. Ίσως να νιώσεις την αφόρητη πίεση του κόσμου και των φωτογραφιών, των εντυπωσιακών φορεμάτων και των τεράστιων λιμουζίνων, ίσως να αναζητήσεις κάτι πιο απόμερο για να ξεκουραστείς. Διότι αυτό το Φεστιβάλ δεν είναι για εσένα. Δεν απευθύνεται σε απλούς θεατές, μην μπερδευτείς, έχοντας το μυαλό σου το δικό μας, προσγειωμένο και συμπαθητικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Εκεί οι προβολές είναι κλειστές για τους πολλούς, η διαμονή αδύνατη και οι τιμές των καφέ απρόσιτες. Εκεί, θα νιώθεις πως παίζεις και εσύ σε ταινία, απλά, δεν θα παίζεις. Ίσως εκεί να βρίσκεται και η μαγεία του Φεστιβάλ των Καννών. Τι καλύτερο για την γιορτή του κινηματογράφου από το να μετατρέψεις ολόκληρη την πόλη σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό; Μόνο που στα πλατό του κινηματογράφου χωράνε λίγοι, και εμείς, οι απλοί φίλοι, θα επιστρέψουμε με το τελευταίο τρένο στην πραγματικότητά μας και ίσως δούμε μια ταινία το βράδυ παρατείνοντας λίγο την εμπειρία, στην μικρή οθόνη του σπιτιού μας.
