Κάποτε,
τα τραγούδια γράφονταν για σένα.
Οι
λέξεις, η σειρά τους στο χαρτί, οι νότες
και το νόημα είχαν γεννηθεί για εμάς.
Ανοιγοκλείνουμε
πόρτες μπαινοβγαίνοντας σε καταστάσεις,
σφαλίζουμε παράθυρα ηρεμίας και ανοίγουμε
διάπλατα τις μπαλκονόπορτες της
ανασφάλειάς μας.
Είναι
απίστευτο όσο μεγαλώνουμε αγχωνόμαστε
περισσότερο, και ερωτευόμαστε λιγότερο.
Ή αλλιώς. Χειρότερα.
Ξεσκονίζουμε
φωτογραφίες, και θυμόμαστε την αίσθηση
του όλος ο κόσμος είναι στα πόδια
σου
. Όσο μεγαλώνουμε, μικραίνουμε,
και ο κόσμος πλέον μας πατά με τα δικά
του πόδια.
Μία
τεράστια κούπα με καφέ, παλιά βινύλια και μυρωδιά
κανέλας, αρκούν για να βγάλουμε την
εβδομάδα.
