Είναι περίεργο το γεγονός ότι η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα που επιδιώκουμε. Θα επιλέξεις να ακούσεις το τραγούδι που σε πονά. Θα επιλέξεις να θυμηθείς τον μεγάλο σου χαμένο έρωτα. Θα διαλέξεις να ανοίξεις το κουτί με τις φωτογραφίες για να θυμηθείς. Θα θυμηθείς.
Μήπως όμως είναι απλά μια δικαιολογία για να μη σκεφτούμε το μέλλον και μια τεράστια ψευδαίσθηση;
Παίζουμε ένα παλιό δίσκο, ξαναβλέπουμε μια σκηνή από μια ταινία, ακούμε τραγούδια που μας θυμίζουν πράγματα που δεν ζούμε πλέον – αυτή η νοσταλγία είναι ένα είδος πόνου στον οποίο υποκύπτουμε με την κάθε ευκαιρία.
Kαι μετά, πώς γυρνάμε στο παρόν και πώς κοιτάμε το μέλλον; Δεν μπορείς να προχωρήσεις κοιτώντας πίσω, δεν μπορείς να ρισκάρεις αν θυμάσαι τις αποτυχίες, δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, κάνοντας ό,τι έκανες μέχρι χτες, δεν μπορείς να δεις κανέναν μπροστά σου αν χαζεύεις ακόμη κάποιον πίσω σου.
Φτιάξε νέες εικόνες, νέες αναμνήσεις και μυρωδιές. Μη κοιμηθείς νωρίς απόψε. Όσο το καθυστερείς, τόσο θα πρέπει να κοιτάς πίσω για να βρεις τον εαυτό σου.
Όχι άλλο χτες για το σήμερα, μόνο σήμερα για το αύριο.
