Εγώ και ο εαυτός μου.
Πίνουμε κρύο καφέ μόλις έρθουν οι Αλκυονίδες μέρες, και φοράμε νωρίς – νωρίς τ' ανοιξιάτικά μας, και αν και Φεβρουάριος εμείς μυρίζουμε το καλοκαίρι.
Λέμε καλό μήνα και ευχόμαστε να είναι.
Φοβόμαστε, αγχωνόμαστε, δεν κοιμόμαστε τα βράδια.
Ξεχνάμε, θυμόμαστε, αλλάζουμε, διορθώνουμε, χαλάμε, γκρεμίζουμε, ξαναχτίζουμε.
Από την αρχή.
Αναθεωρούμε, παγιώνουμε αξιώσεις και αξιώματα, ζητάμε, διεκδικούμε.
Κάνουμε μπάνιο και αλλάζουμε μυρωδιές, ξεπλένουμε την πόλη από πάνω μας, μυρίζουμε γιασεμί και βανίλια.
Πίνουμε νερό, κρασί, καφέ, σαμπάνια, βότανα και μαντζούνια.
Πιστεύουμε στη μαγεία των βουνών, στα ευχολόγια, στη καλή μας μοίρα.
Και μετά δεν πιστεύουμε σε τίποτα.
Στεκόμαστε στη μέση του σπιτιού, περιμένοντας να ακούσουμε την βρύση να στάζει.
Κοιτάμε τις σκιές στον τοίχο και φανταζόμαστε μάγισσες και σύννεφα, λύκους και κοκκινοσκουφίτσες να περπατάνε πάνω από το φωτιστικό.
Εγώ και ο εαυτός μου κάνουμε καλή παρέα πλέον.
Αλλά πάντα πουλάμε ο ένας τον άλλο για μια ζεστή αγκαλιά τη νύχτα.
