Σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα πήγαινα στην πρώτη δημοτικού και έκλαιγα που αποχωριζόμουν την μάνα μου. Ακόμα θυμάμαι την σκηνή. Στεκόταν εκεί, λίγο πιο πέρα και με αποχαιρετούσε, δίνοντας μου θάρρος για τη νέα αρχή.
Τώρα, σαν τότε, 27 χρόνια μετά, οι ρόλοι σαν να αντιστράφηκαν. Την αποχαιρετώ εγώ στο αεροδρόμιο Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη. Εκείνη είχε δάκρυα στα μάτια. Και εγώ ήμουν αυτή που της έλεγε να μη στεναχωριέται- λες και μπορούμε να ελέγξουμε τι νιώθουμε.
Είχα βάλει στόχο να έρθω να μείνω μόνιμα στη Θεσσαλονίκη- είτε για σπουδές είτε για δουλειά. Κάποιοι μπορεί να μην το πολυπίστευαν ότι θα έφευγα. Μπορεί ούτε και εγώ ένα χρόνο πριν που αρθρωνόταν μέσα μου η επιθυμία.
Και να είμαι τώρα εδώ. Έχοντας κατακτήσει τον στόχο, προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου με την νέα πόλη, το νέο μου σπίτι, την νέα μου γειτονιά και τη νέα μου ζωή. Μου φαίνονται όλα ξένα εδώ. Και εγώ ξένη είμαι. Και να σκεφτείς ότι έχω έρθει και σε ένα μέρος που δεν μου είναι εντελώς άγνωστο, αλλά αρκετά οικείο μπορώ να πω. Είμαι σε μια πόλη που λίγο πολύ την ξέρω και έχω και φίλους.
Παρόλα αυτά, αισθάνομαι ότι ζορίζομαι με την προσαρμογή. Σαν ψάρι έξω από το νερό. Είναι μάλλον που δεν έχω ξαναδοκιμάσει να φύγω από την προστασία του πατρικού μου και να μείνω μόνη μου.
Δεν είναι και εύκολο να ξεβολεύεσαι από μια ζωή έτοιμη στην Αθήνα και να τα παρατάς για να ακολουθήσεις ένα σου όνειρο. Ποιος είπε ότι οι αλλαγές είναι εύκολες και ανώδυνες, όσο έτοιμος και αν αισθάνεσαι για να κάνεις το βήμα.
Έχει μοναξιά. Πολύ. Και είμαι εγώ σε αναμέτρηση με τον εαυτό για να την διαχειριστώ. Μου λείπουν ένα σωρό στην Αθήνα. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι, γιατί να στέκομαι σε ό, τι απουσιάζει από την ζωή μου τώρα και να μην αφεθώ στο καινούργιο και άγνωστο να με ρουφήξει και να με πάρει μαζί του;
Δίνω χρόνο, αν και ανυπόμονος άνθρωπος από την φύση μου. Έχω όμως το προαίσθημα με το μέρος μου και είναι καλό. Και όλα καλά θα πάνε. Όπως πάνε πάντα στο τέλος.
