Κατεβαίνοντας στο μετρό, στέκομαι πάντα στο πιο απόμακρο και απομονωμένο σημείο της αποβάθρας, στο ένα άκρο ή στο άλλο. Ο πολύς, συνωστισμένος κόσμος μου προκαλεί αγοραφοβία και άγχος. Γι' αυτό και αυτοπροστατεύομαι. Κάνω κύκλους γύρω απ' τον εαυτό μου και σκέφτομαι.
Εμείς οι ονειροφυλόφιλοι πάσχουμε απ' το μετατραυματικό σοκ της απότομης προσγείωσης στην πραγματικότητα. Έχουμε ανάγκη από ονειροδρόμια και ονειροπωλεία. Ένα πουπουλένιο σύννεφο βρε αδερφέ να πέσουμε στα μαλακά.
Μου τριβελίζει το μυαλό απ' το πρωί, η θετική όψη του χρόνου. Τον έχω δαιμονοποιήσει πολύ, αλλά να τώρα τον έχω κάνει λιγάκι φίλο μου, τον έχω αγκαλιάσει. Σου μαθαίνει να μην παίρνεις τίποτα ως δεδομένο, ούτε ανθρώπους ούτε συναισθήματα. Είναι τόσο θαυματουργός και λειτουργεί σαν βάλσαμο στον πόνο. Δεν μπορεί να σ' αφήσει στάσιμο στο σημείο που σε πόνεσε. Θες δε θες, θα προχωρήσεις. Σε παίρνει μαζί του, σε παρασύρει και σε πάει μερικά καρέ παρακάτω. Η κάθε μέρα και το κάθε λεπτό που φεύγει σ' έχει απομακρύνει από εκεί που ήσουν χθες, απ' το χθεσινό σου, μπαγιάτικο πια, συναίσθημα. Και ευχή.
Αυτό που σε πληγώνει, να μη σε αλλοιώνει.
Η κυκλοθυμία μου έχει βαρέσει κόκκινο συναγερμό αυτές τις μέρες. Ούτε εγώ δεν μπορώ να με παρακολουθήσω. Έμεινα μακριά και το μόνο που απέμεινε είναι να σου γράφω. Πάντα εδώ στεκόμουν, στην άκρη του ματιού σου αλλά εσύ ποτέ δεν με είδες. Κάνω κούνια με όλα τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν σταλάξει μέσα μου. Μια η λύπη, μια ο θυμός, μια η απογοήτευση. Θέλω να μου ρίξει μια γερή σπρωξιά ο χρόνος και να με στείλει στην άλλη άκρη της παιδικής χαράς να συναντήσω το χαμόγελο.
Σε ό, τι σε λάβωσε, λοιπόν, ο χρόνος στο μπαλώνει. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Είναι η φυσική άμυνα της ζωής και του οργανισμού για ν' ανταπεξέλθει στα ζόρια. Απλά, θέλει χρόνο και ο χρόνος για να κάνει τη δουλειά του. Άφησέ τον. Εκείνος ξέρει καλύτερα από σενα. Θα σε βγάλει πέρα απ' τις συμπληγάδες.
«Ο χρόνος αλήτης μες στην πόλη
στου κορμιού την αγωνία
ασελγεί με νοσταλγία.
Ο χρόνος που πια δε θυμάται
αν χαίρεται μαζί μου
ή λυπάται.
Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει
πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές
σαν γράμμα στην πόρτα θα ρίξει
ελπίδες φτηνές, δανεικές
Δυο λέξεις. Κι αυτές βιαστικές.» Κίτρινα Ποδήλατα
