Τ' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης
είχε γράψει σ' ένα ποίημα ο Γ. Σεφέρης.
Σκέφτομαι πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι. Οτιδήποτε. Νοσταλγώ τις εποχές που έγραφα πολύ. Στεναχωριέμαι που επιστρέφω μέσα σ' αυτή τη συγκυρία, όπως ίσως αρκετοί, που αισθάνονται την ανάγκη να καταφύγουν στην γραπτή έκφραση λόγου και να παρηγορηθούν έτσι με το γράψιμο και από το γράψιμο.
Ευκαιρία, λοιπόν, να θυμηθούμε πως νιώσαμε όταν ήμασταν καλά και γράφαμε. Πως νιώθουμε τώρα, που δεν είμαστε και τόσο καλά και ξανα-γράφουμε.
Ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή μ' όλα μας τα συναισθήματα, όμορφα και άσχημα, αφού μέσα στη ζωή εντός των τειχών και των τοίχων που ζούμε – ευτυχώς ζούμε μέχρι στιγμής, by the way- δεν έχουμε και πολλά περιθώρια εξωτερικής δράσης.
Ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε την αξία της Τέχνης, τη συμβολή της, την επουλωτική της σημασία. Εντάξει, καλό το χαζολόγημα στο διαδίκτυο, αλλά τόσος χρόνος, άδικο πολύ θα ήταν, να ξοδευτεί μόνο σαχλαμαρίζοντας.
Γιατί, ναι καλή και η σαχλαμάρα για να γελάσουμε και να ευθημήσουμε- και το στρέφω και προς τον εαυτό μου- αλλά ας δώσουμε και λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει στις γειτονικές μας χώρες που πεθαίνει κόσμος που θα μπορούσε να είναι ο δικός μας κόσμος- μικρόκοσμος.
Θέλω να πω, ας σταθούμε για λίγο και να πενθήσουμε τους ανθρώπους -και είναι πάρα πολλοί, μικρότεροι και μεγαλύτεροι σε ηλικία- που φεύγουν τόσο ακαριαία από τη ζωή. Πάντα με πλήγωνε, το ακαριαίο, ξέρετε. Αυτό που δεν έχεις προλάβει να συνειδητοποιήσεις από που σου έχει έρθει και πρέπει τώρα να το διαχειριστείς.
Ευκαιρία, λοιπόν, να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας, να του κάνουμε παρέα, ν' ακουμπήσουμε τη μοναξιά μας- όχι μόνο την υπαρξιακή-. Εν ολίγοις, να σταθούμε και να νιώσουμε. Να αφουγκραστούμε εμάς και τους γύρω από μας. Και ν' ανακαλύψουμε την ομορφιά τη δική μας και των άλλων. Η απόσταση, στο τέλος, μπορεί να μας φέρει πιο κοντά επί της ουσίας.
Σκέφτομαι όλους όσοι μου λείπουν και έχω καιρό να τους δω και να τους μιλήσω. Θα τους το πω. Και θα τους το δείξω. Ευκαιρία για εξωτερικευμένη δράση!
Σκέφτομαι όλους αυτούς που θέλω να κάνω αγκαλιές σφιχτές και να δώσω φιλιά ζουμπιχτά όταν θα έχει φύγει από τις ζωές μας αυτό που τώρα μας φαίνεται βουνό και μας πλακώνει.
Ευτυχώς, νιώθω τυχερή και ευγνώμων γιατί έχω πάντα την τέχνη- πένα, πινέλα, ψαλίδια, χαρτιά, σαν το παιδικό παιχνίδι ακούγεται- να με παραμυθεί, να μου συμπαραστέκεται και να μου υπενθυμίζει, χτυπώντας με φιλικά στον ώμο και κλείνοντας μου το μάτι, πως δεν είμαι μόνη σ' όλο αυτό. Είμαστε μαζί. Μαζί με την Τέχνη. Εμείς και η Τέχνη. Την τέχνη που δημιουργούμε και την Τέχνη που άλλοι έχουν δημιουργήσει για μας. Για να συνδεόμαστε με τον κόσμο, για να εμψυχωνόμαστε και για να νιώθουμε πιο ελαφριοί.
Αυτή είναι για μένα μια από τις ομορφιές της Τέχνης- μας ανταμώνει όταν δεν μπορούμε αλλιώς.
Αγάπη, φιλία και φιλιά- διαστημικά λόγω απόστασης- σε όλους σας εκεί μέσα.
