Συλλέγω από τα σκουπίδια, από τα άχρηστα, αυτά που έχουν πετάξει, είτε γιατί δεν τους είναι πλέον απαραίτητα είτε γιατί χάλασαν, δεν ικανοποιούν πλέον τις ανάγκες τους ή μπορεί και να τα βαρέθηκαν…
Μαζεύω για να έχω να καλύψω τις δικές μου ανάγκες, για όσο. Μετά πάλι από την αρχή, καινούργιος κάδος των αχρήστων με περιμένει, μου κλείνει το μάτι να ψαχουλέψω μπας και βρω τα απαραίτητα, αυτά που μου λείπουν, κανένα υποκατάστατο ίσως για να πορευτώ για λίγο, και μετά πάλι και πάλι.
Κάθε φορά βρίσκω και από ένα μικρό θησαυρό, μαύρο, άσπρο, μικρό, μεγάλο, δεν έχει και πολλή σημασία. Για μένα είναι ο θησαυρός μου, που μου δίνει μικρή η μεγάλη χαρά, ανάλογα με τις προσδοκίες που έχω την δεδομένη χρονική στιγμή.
Είναι η αφορμή και η αιτία για να συνεχίσω να ψάχνω.
Δεν λυγίζω, συνεχίζω, επιμένω και προχωράω. Ας φοβάμαι. Δεν σταματώ να λέω στον εαυτό μου «μια ιδέα είναι, μη μασάς» και στην τελική δεν έγινε και τίποτα. Θα συνεχίσω να ψάχνω μπας και βρω, αν πάλι δεν βρω, δε βαριέσαι, τουλάχιστον προσπάθησα… κάτι είναι και αυτό!
Και η ζωή συνεχίζεται…
