του Γιάννη Σιφνιού
Με κοίταξες στα μάτια εκείνη τη μέρα και με ρώτησες αν γνωρίζω από πού είμαστε.Αν το ήξερα θα ήμουν δυστυχής σού απάντησα .
Κι όμως,μού είπες,το να γνωρίζεις είναι ελευθερία.Η μόνη μας πατρίδα είναι οι μέρες που εξαφανίζονται,η στιγμή που δεν υφίσταται,οι λέξεις που σκορπάνε και χάνονται,η άσφαλτος που αλλάζει μορφή,τα λάθη που δεν υπάρχουν γιατί σάμπως ποιος ξέρει το σωστό..»
«Δηλαδή είμαστε όλοι από την ίδια πατρίδα;» σε ρώτησα.
«Τουλάχιστον αυτό μοιάζει να είναι το πιο αληθινό» μου είπες και μου έδωσες κάτι που κρατούσες στα χέρια σου:
”Κι αν τα μάτια μας την ίδια θάλασσα κοιτάξουν
Χίλιες φορές
Χίλιες θάλασσες θα δουν ”
Το είχες γράψει με μπλε στυλό σε μια χαρτοπετσέτα.
Και ο ήλιος βγαίνει από την ίδια μεριά κάθε μέρα.Και οι άνθρωποι μισούν το ίδιο δυνατά όπως πάντα.Και αγαπούν χωρίς εξήγηση.Και μένουν μετέωροι εις τους αιώνας των αιώνων.
Για πάντα μισοί,για πάντα θεοί.
