Τι θα φάμε σήμερα;
Η απορία της απανταχού νοικοκυράς: «ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΩ ΣΗΜΕΡΑ;»
Έλα, μωρέ. Φτιάξε ότι θέλεις!
Το μάτι της γυαλίζει επικίνδυνα, καθώς η μάνα ακούει αυτή την απάντηση από τους υπόλοιπους του group therapy.
Τι λέτε, μωρέ; Μας ρωτάτε κι εμάς αν έχουμε μέσα στο μυαλό μας τον Τσελεμεντέ να μας ψιθυρίζει συνέχεια συνταγές;
Σας φτιάχνουμε μακαρονάδες: Πάλι μακαρόνια;
Σας φτιάχνουμε όσπρια: Πάλι βλακείες θα φάμε;
Σας φτιάχνουμε λαδερά: Κανένα μακαρόνι γιατί δεν έφτιαξες;
Σας φτιάχνουμε ανανεωμένες συνταγές για να μην τρώτε τα ίδια: Πάλι πειραματόζωο με έκανες;
ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΕΖΕΤΕ, ΛΕΩ ΕΓΩ;
Κάθε μέρα αυτό το βάσανο. Αυτή η απορία. Μαζί με τα πλυντήρια. Μαζί με τα σιδερώματα. Μαζί με τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά, τα πιάτα. Λες και σας είπαμε να μας πλύνετε τις κουρτίνες ή να μας στρώσετε τα χαλιά ξέρωγω! Μια ιδέα για ένα γαμω-φαγητό που θα θέλατε να φάτε σας ζητήσαμε. Τα παιδιά δεν τα ρωτάς! Κάθε μέρα πίτσα και μακαρόνια με κιμά θα σου πουν ότι θέλουν.
Είναι η βασική έγνοια μας το φαγητό, ρε άνθρωποι. Δεν το καταλαβαίνετε; Από τότε που μας αφήσατε υπεύθυνες για την διατήρηση της φλόγας μέσα στην σπηλιά. Έπειτα στην εστία του σπιτιού. Τώρα στις κεραμικές εστίες ή τις εστίες του φυσικού αερίου ή του γκαζιού.
Δεν είναι ότι δεν έχουμε ιδέες. Είναι ότι το μυαλό κάποιες στιγμές ρετάρει. Η διάθεση δεν είναι η ίδια. Δεν μπορείς κάθε μέρα να είσαι ούτε ο Μαμαλάκης, ούτε ο Iron Chef. Άσε που κάποιες φορές δεν έχεις και τα υλικά. Κρίση έχουμε μάνα μ'! Που μου θέλεις και μανιταράκι πορτομπέλο και φινόκιο. Είχες και στο χωριό σου! Τράβα στον Hannibal Lecter για γκουρμεδιές!
Παίρνει βαθιές ανάσες κι οι υπόλοιποι την παρατηρούν με τα χέρια τους να σφίγγουν τις καρέκλες τους. Έχει κοκκινίσει και τα λέει όλα χωρίς ανάσα. Ακούει το κινητό της, ζητάει συγγνώμη και απαντάει στην κλήση.
«Έλα μου! Ναι, τελικά μαγείρεψα φακές! Τι εννοείς Πάλι φακές;;;; Την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσω τι θέλεις για φαγητό και μου απαντήσεις ότι θέλω, ΘΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΩ ΕΣΕΝΑ!!!»
Η ταλαίπωρη μάνα της διπλανής σας πολυκατοικίας.
