Στην παιδική χαρά
Αγαπητές μανάδες, αγαπητοί πατεράδες κι όχι μόνο! Ζητώ λίγο την προσοχή σας. Όχι δεν είμαστε στην γραμμή του ηλεκτρικού Πειραιά-Ειρήνη. Να μοιραστώ τον πόνο μου θέλω.
Είμαι μάνα δυο παιδιών και δυο σκυλιών. Το αγόρι πέντε χρονών (θα τον λέμε Γιαννάκη). Το κορίτσι τριών (θα την λέμε Αφρούλα). Τα σκυλιά, η μία ενός έτους (Σκύλα) και η άλλη οκτώ (Χάρυβδη). Δουλεύω από το σπίτι όποτε είναι αυτό εφικτό και όποτε υπάρχει δουλειά. Κάνω τις δουλειές του σπιτιού, κάνω τα ψώνια, καθαρίζω τα σκυλιά, προσπαθώ να είμαι στοργική σύζυγος (ναι για το σεξ λέμε) και μητέρα (ναι για το αποτέλεσμα του σεξ λέμε).
Όλες οι οικογένειες έχουν τα ιδιωτικά τους αστεία. Τα λένε ιδιωτικά γιατί μένουν μέσα στο σπίτι. Εκτός φυσικά κι αν έχεις έναν εξυπνάκια πεντάχρονο και μια φιγουρατζού τρίχρονη. Κουνάτε το κεφάλι σας με κατανόηση βλέπω. Συνεχίζω. Με το έτερον ήμισυ (θα τον λέμε Θρασύβουλα) έχουμε ένα χαριτωμένο ΙΔΙΩΤΙΚΟ αστείο. Κάθε φορά που πηγαίνει σε κάποιο ραντεβού για δουλειά με έναν συγκεκριμένο συνεργάτη του ή γενικά για δουλειά, μου ανακοινώνει με καμάρι ότι πηγαίνει στην γκόμενα. Ναι, σε βλέπω εκεί στο βάθος, κουνάς το κεφάλι σου και σκέφτεσαι: «Ε μα τα θέλει κι εσένα ο πισινός σου με τα αστειάκια σας!». Μερικές φορές όμως δεν μπορείς να συγκρατηθείς. Η καθημερινότητα σου κοπανάει σφαλιάρες και χρειάζεσαι μια δόση καφρίλας για να εκτονώσεις την ένταση και τη μιζέρια.
Χθες λοιπόν, ανακοίνωσε για άλλη μία φορά ο Θρασύβουλας ότι θα πάει στην γκόμενα. Αστειεύτηκε λίγο με τα βλαστάρια του. Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και έφυγε για την γκόμενα. Εεε… για την δουλειά. Αποφασίζω λοιπόν, να πάω τα τέκνα να ξεφαντώσουν στις κούνιες. Ήτοι ο Γιαννάκης να τρέχει μέχρι τελικής πτώσης κι εγώ να τρέχω πίσω από την Αφρούλα μέχρι να βγάλω αφρούς.
Πλησιάζει η ώρα για την επιστροφή μας στο σπίτι. Η Αφρούλα όποτε κουράζεται, δηλώνει ότι θέλει να πάει σπίτι στον μπαμπά της. Έτσι λοιπόν κάθεται στο καρότσι της μόνη της και μου λέει:Μαμά, κουάστηκα. Σέλω να πάω στο μπαμπά μου. Α τσέχασα. Ο μπαμπάς έχει πάει στην γκόμενα., με το αντίστοιχο χτύπημα της παλάμης στο μέτωπο.
Είναι καταραμένη η συνήθεια όλος ο κόσμος να σιωπά τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Άκουσα μέσα στο κεφάλι μου τον συμπαθέστατο ήχο από τον γρύλο που υποδηλώνει την αμηχανία των κινουμένων σχεδίων να αντηχεί σε ολόκληρη την παιδική χαρά. Οι μισές γριές με κοιτούσαν έντρομες κάνοντας τον σταυρό τους. Οι άλλες μισές άρχισαν τα ψουψουψου με ένα βλέμμα οίκτου προς το μέρος μας. Οι μισές μαμάδες διαθέτοντας μια αίσθηση του χιούμορ χαμογελούσαν κι οι υπόλοιπες με κοιτούσαν σαν να ήμουν ο Ρασπούτιν και να ήθελα να κλέψω την αθωότητα των βλασταριών τους.
Είναι αστείο από την μία. Νιώθεις αυτή την διαστροφική δύναμη μέσα σου να «ερεθίζεις» τα πουριτανικά αντανακλαστικά του περιβάλλοντός σου. Από την άλλη νιώθεις δυσάρεστα. Επειδή ο κόσμος, ακόμη και οι νέοι άνθρωποι, έχουν απαγκιστρωθεί στα ήθη περασμένων δεκαετιών και δεν θέλουν να κοιτάξουν λίγο παραπέρα. Στην φωτεινή κι ίσως αστεία πλευρά της πραγματικότητας.
Ας είναι. Πάω να βάλω την φασολάδα να φουσκώσει για να περάσω λίγο ποιοτικό χρόνο με τον Θρασύβουλα (Ναι, θα δούμε Blacklist και θα μιλήσουμε για την νέα του …γκόμενα!).
Η ταλαίπωρη μάνα της διπλανής σας πολυκατοικίας.
