Όχι. Δεν είμαι μαμάκιας. Όχι πια, τουλάχιστον. Στην ηλικία μου, μάλλον, εγώ θα έπρεπε να είμαι σε ρόλο μαμάς. Μικρότερη πάντως ήμουν μαμάκιας. Πολύ. Ήμουν κολλημένη στο φουστάνι της μάνας μου. Θυμάμαι, ότι μέχρι και στις σχολικές εκδρομές του δημοτικού, την ήθελα μαζί μου. Και γενικώς δεν ήθελα να την αποχωριστώ.
Μετά εφηβεία. Οι γνωστές και αναμενόμενες συγκρούσεις. Αμφισβητήσεις και αντιδράσεις. Κάποιες έμειναν, άλλες ξεθώριασαν με τα χρόνια. Καμιά φορά, δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί τσακωνόμασταν τότε. Α ναι. Ότι δεν με καταλάβαινε.
Βασικό και θεμελιώδες.
Καλά και τώρα συμβαίνει αυτό αρκετές φορές. Μόνο που τώρα έχει αλλάξει ο τρόπος που της το επικοινωνώ. Τότε θύμωνα, πιο πολύ. Τώρα σωπαίνω. Αφουγκράζομαι, πιο πολύ. Και επίσης μεγάλωσα. Και στην προσπάθειά μου να ενηλικιωθώ, τώρα είμαι εγώ αυτή που προσπαθεί να την καταλάβει και να της δώσει ελαφρυντικά.
Γιατί αν δεν ήταν εκείνη, μάλλον ο πατέρας μου δεν θα είχε χτίσει την καριέρα του. Αν δεν ήταν εκείνη, η αδερφή μου και εγώ δεν θα είχαμε αγαπήσει τα γράμματα και τις τέχνες και ιδιαιτέρως τα βιβλία και το καλό θέατρο. Ούτε θα σπουδάζαμε απερίσπαστες γιατί ήταν εκείνη που φρόντιζε για το μαγείρεμα, την μπουγάδα, το πλύσιμο των πιάτων και την αλλαγή των ρούχων όταν άλλαζαν οι εποχές.
Και σκέφτομαι ότι και η μάνα μου (όπως και όλες οι μανάδες του κόσμου) είναι ένας άνθρωπος με όνειρα και επιθυμίες και ανάγκες. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κατάφερε να πραγματοποιήσει ή να ικανοποιήσει έστω κάτι από αυτά που ήθελε να κάνει στη ζωή της. Για την ίδια, για τον εαυτό της.
Και τώρα που συνειδητοποιώ ότι η μαμά μου μεγάλωσε και ότι δεν θα μπορώ να την έχω εδώ τριγύρω για πάντα, με πιάνει ένα μικρό σφίξιμο. Και παράπονο. Και ενοχή. Για όσα ήθελα να πω και δεν τα εξέφρασα. Για τις φορές που της κάκιωσα. Λες και αυτή φταίει για όλα. Μα δεν είναι έτσι.
Και αν υπάρχει κάτι που κάνει όλους τους αγαπημένους μας ανθρώπους τόσο πολύτιμους, είναι που ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει ο χρόνος μας μαζί τους.
Και μη γκρινιάζεις ρε μαμά. Ουφ! Θα την φορέσω την ζακέτα. Θα την πιω και την
πορτοκαλάδα. Και όταν θα φύγω, για μόνιμη εγκατάσταση στη Θεσσαλονίκη, θα μου γκρινιάζεις από το τηλέφωνο;
