Όταν η μελαγχολία είναι-σχεδόν- η δεύτερη σου φύση ή τέλος πάντων έχεις αυτή την τάση. Να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι και ας μην αρέσει σε κάποιους και ας μην γουστάρουν την παρέα σου κάποιοι άλλοι. Το θέμα είναι να είσαι ο εαυτός σου. Η επιλογή που κάνεις για σένα. Να επιλέγεις εσύ και όχι οι άλλοι. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να χάνεσαι μέσα στον μικρόκοσμο σου της μελαγχολίας, απορροφημένος απ' ό, τι σε προβληματίζει, από τις σκέψεις σου, απομονώνοντας τελείως τα εξωτερικά ερεθίσματα. Εσύ και ο εαυτός σου σε αυτή την άρρηκτα δεμένη σχέση. Αντίτιμο σιωπής. Λες και όλοι πρέπει να είμαστε από τον πλανήτη happy και με το χαμόγελο ως τα αυτιά. Δεν εννοώ φυσικά να είσαι κατσούφης όλη την ώρα και κατηφής. Αλλά εντάξει, αν μου βγει να μελαγχολήσω (και η αλήθεια είναι πως μου βγαίνει συχνά) δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.
Αφήνομαι ελεύθερα σε αυτή την διάθεση και όπως και όπου βγει. Και ας μην είμαι η ψυχή της παρέας. Και ας χάνω, ίσως, ανθρώπους από δίπλα μου που δεν αντέχουν τους μελαγχολικούς. Θέλω να αγαπώ τον εαυτό μου και με αυτή του την όψη και να τον αγκαλιάσω με αγάπη και όχι να τον δικάζω, και όχι να τον στήνω στη γωνία τιμωρημένο που δεν πετάει στον ουρανό από άκρατη χαρά και ευθυμία.
