Ένα μικρό, πολύχρωμο αγόρι ζει στη φαντασία μου…
Φώτο: Νίκος Ράκκας, Imaginary Boy
Υπάρχει ένα φανταστικό αγόρι. Δικό μου. Είναι φανταστικό γιατί ζει και παίρνει μορφή στη φαντασία μου. Το έχω φανταστεί μικρό και με πολύχρωμη φορεσιά. Είναι σχεδόν πάντα χαμογελαστό και όταν γελώ ξεκαρδίζεται. Όταν κλαίω σκαρφαλώνει πάνω μου και μου σκουπίζει τα δάκρυα. Έπειτα μου χαϊδεύει τα μαλλιά και αποκοιμιέται στον ώμο μου.
Το παίρνω παντού μαζί μου και ταξιδεύουμε παρέα σε μέρη φανταστικά – στα δικά του μέρη. Μου δείχνει τον ήλιο και έπειτα προσπαθεί να με πείσει ότι τα σύννεφα είναι φτιαγμένα από πολύχρωμο μαλλί της γριάς, που είναι το αγαπημένο του! Κάνει ότι τα καταβροχθίζει ένα ένα και βγάζει αστείους ήχους, για να με κάνει να γελώ με τα καμώματα του. Ύστερα τρυπώνει στη τσέπη μου και τρέχουμε παρέα. Τρέχω δυνατά, με όση δύναμη και ταχύτητα έχω και το ακούω να γελά και να μου φωνάζει πιο γρήγορα καθώς γαντζώνεται πάνω μου. Τις νύχτες τραγουδάμε μαζί μελαγχολικές ροκιές, μα μόλις με δει να βουρκώνω αλλάζει σκοπό και μου σκάει ένα χαμόγελο. Τα πρωινά όταν βαριέμαι βαριέται κι αυτό μαζί μου για παρέα. Τεντώνεται νωχελικά και τρίβει τα μάτια του για να ξυπνήσει. Έπειτα μου διηγείται τα όνειρα που είδε στον ύπνο του και μου ψιθυρίζει ότι τα όνειρά του πάντα πραγματοποιούνται.
Όταν θυμώνει μαζί μου φωνάζει δυνατά δίπλα στο αφτί μου. Ξεστομίζει άσχημες, απαίσιες κουβέντες κι έπειτα το μετανιώνει που ήταν τόσο σκληρό μαζί μου και προσπαθεί να μ' αγκαλιάσει με τα μικρά του χεράκια. Τα βράδια θέλει να με συντροφεύει όπου πάω. Πίνει κρυφά από το ποτό μου και μου κλείνει το μάτι πονηρά όταν με φλερτάρουν.
Όταν φοβάμαι το φανταστικό αγόρι τρέμει δίπλα μου, τρομαγμένο από τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς μου. Δε μ' αφήνει όμως μόνη λεπτό. Κρύβεται στον κόρφο μου και μόλις πάρει θάρρος ξεπροβάλλει και μου μιλά αυστηρά σα μαμά. Έπειτα γλυκαίνει και με καθησυχάζει, σα μαμά.
Στην πρώτη μου δουλειά το φανταστικό αγόρι είχε άγχος και γι' αυτό το άφηνα να παίζει νευρικά με το ποντίκι του υπολογιστή μου. Στην πρώτη μου ερωτική απογοήτευση είχε απορίες και γι' αυτό το άφηνα να στέλνει απεγνωσμένα μηνύματα από το κινητό μου. Στις πρώτες μου διακοπές έκανε τρέλες και γι' αυτό δε το άφηνα λεπτό μόνο του.
Το φανταστικό αγόρι λέει ότι με αγαπά, αλλά δε το πιστεύω πάντα. Ξέρω καλά ότι αλλάζει εύκολα γνώμη και πρέπει να το πείθω κάθε τόσο ότι αξίζω την αγάπη του.
Θέλει να το φροντίζω, να του δίνω προσοχή και να μη σταματώ ποτέ να ταξιδεύω μαζί του στα φανταστικά μέρη του. Και, αλήθεια, προσπαθώ, αλλά κάποιες φορές το ξεχνώ και για ώρες δεν ασχολούμαι μαζί του – για μέρες ξεχνώ την ύπαρξή του. Κι αυτό μένει εκεί, στον κόρφο μου, γαντζωμένο, βουβό, μέχρι που αρχινά να κάνει όποια ζούρλα σκαρφιστεί για να τραβήξει την προσοχή μου.
Το φανταστικό αγόρι δεν έχει όνομα, δανείζεται το δικό μου όνομα. Το φανταστικό αγόρι δεν έχει καρδιά, δανείζεται τη δική μου καρδιά. Δεν έχει λογική, δεν έχει φωνή, δεν έχει τίποτα χωρίς εμένα. Το φανταστικό αγόρι είναι φανταστικό γιατί ζει και παίρνει μορφή στη φαντασία μου. Εκεί που εγώ είμαι εγώ και αυτό είναι εγώ στα καλύτερά μου και στα χειρότερά μου, στα πάνω μου και στα κάτω μου, στα αλήθεια και στα ψέματα. Εκεί που πότε μ' αγαπώ και πότε με μισώ. Πότε με φροντίζω και πότε με ξεχνώ. Στη φαντασία μου…
Blog: www.facebook.com/imaginarywriter
Φώτο Νίκος Ράκκας, Imaginary Boy
