Κάποια στιγμή τα «θέλω» γίνονται τόσο ηχηρά, που τσακώνονται με τα «πρέπει» και φωνάζουν, ουρλιάζουν μέσα μας για να τα αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε. Επαναπροσδιορισμός λοιπόν, μέσα από την αποδοχή, μέσα από τη δημιουργία εκείνης της εσωτερικής κατάστασης που θα μπορούμε να καταλάβουμε τις αδυναμίες των άλλων και να συγχωρέσουμε τα λάθη και τις κακές συμπεριφορές, αυτές τις συμπεριφορές που μας πλήγωσαν και μας πληγώνουν ακόμα.
Ο δρόμος είναι μακρύς και έχει πολλά σκαμπανεβάσματα, έχει ανεκπλήρωτους έρωτες για να διατηρείται αμείωτο το σασπένς, έχει ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν, μα και κάποιους που μένουν γιατί παίζουν τον ρόλο τους σε όλο αυτό.
Με λίγα λόγια έχει ηθοποιούς και κομπάρσους, που συνθέτουν αυτό το εργάκι.
Οι διαδρομές είναι μακροχρόνιες αλλά οι στιγμές μικρές, σύντομες και φλασάτες, τόσο… που τραβούν την προσοχή και έπειτα σβήνουν σα να μην συνέβησαν ποτέ, σα να μη ζήσαμε ποτέ, σα να μη νιώσαμε ποτέ, σα να μη κλάψαμε ποτέ ούτε από στεναχώρια, ούτε και από θυμό.
Το ρολόι χτυπά και οι δείκτες γυρνούν στο σημείο που έκαναν εκκίνηση. Τότε όλα ξεκινούν να διαδραματίζονται με παρόμοιο τρόπο, διαφορετικούς ήρωες οπτικά, με έντονα ή μικρής έντασης συναισθήματα αλλά σε διαφορετικές ηλικίες και φάσεις ζωής. Οι ιστορίες επαναλαμβάνονται! Αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει, απλά νομίζουμε και ελπίζουμε πως κάθε φορά είναι και η πρώτη.
Το δικό μου έργο ξεκινά εδώ και δεν ξέρω αν θα κάνει δυνατή πρεμιέρα, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι το κάστ των ηθοποιών δεν έχει κλείσει κι εγώ ακόμα περνάω από οντισιόν για να ενσαρκώσω την ηρωίδα.
Και η ζωή συνεχίζεται…
