Η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα είναι τραγελαφική. Αν κατέχεις μια στοιχειώδη αντίληψη το καταλαβαίνεις. Τώρα το πως φτάσαμε από πυλώνας της φιλοσοφίας και της Δημοκρατίας, στη χώρα του κατώτατου μισθού και υψηλότερης ανεργίας, είναι μια άλλη υπόθεση. Η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν μια ταραχώδης χώρα, κάτι που τείνουν να αγνοούν οι αρχαιολάγνοι που τελευταία ξεπηδούν σα τα Μικέλ δεξιά και αριστερά. Μαζί αγνοούν και τη δουλεία, την έλλειψη δικαιωμάτων και τους εμφύλιους μας, επιλεκτικοί μελετητές βλέπεις. Πάντα τρωγόμασταν μεταξύ μας για το ποιος γέννησε τους αξιότερους φιλόσοφους, τη σωστότερη πολιτική σκέψη, τον ισχυρότερο στρατό και την υψηλότερη τέχνη. Τελικά η φιλοσοφία αφαιρέθηκε από τα σχολεία και το να εκφράσεις πολιτικές απόψεις θεωρείται κοινωνική αυτοκτονία. Για το στρατό δε το συζητάμε, τα όπλα μας εκτίθενται στα μουσεία ως κειμήλια από τους Γερμανούς και οι καλλιτέχνες δουλεύουν για ψιλά.
«Τι φρούτο είναι τούτο;» Αναρωτιέται ο μέσος εργοδότης. «Σπουδάζουν οι καλλιτέχνες; Θα μου κάνει τζάμπα τα διαφημιστικά ο ξάδερφος μου ο Τάκης, τι τον χρειαζόμαστε το γραφίστα.» Τα ακούμε εμείς αυτά, οι και καλά καλλιτέχνες και σκεφτόμαστε τους γονείς μας που τόσα χρόνια πλήρωναν για να πάμε πανεπιστήμιο. Και στη σχολή βέβαια σουρεάλ καταστάσεις.
«Γιατί μου έφερες αντιγραφές;» Ρωτούσαν οι καθηγητές στις εξεταστικές. Κοιτάω τα σχέδια, Ντα Βίντσι , Ελ Γκρέκο και Φειδίας.
«Το περίφημο ελληνικό πνεύμα κινητοποίησε ολόκληρη αναγέννηση.» Ξεστόμισα και σκεφτόμουν πόσο αστείο ήταν πως δικαιολογούμουν για την επιλογή μου σε καθηγητή Καλών Τεχνών. Ακόμα και αν η Ελληνική τέχνη έχει εμπνεύσει, διαφωτισμό, αναγέννηση και νεοκλασικισμό, είναι επίφοβο για το φοιτητή να πλησιάσει αυτό το είδος. Η τέχνη είναι έκφραση, αλλά παρακαλώ να παράγετε μόνο μοντέρνα διότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος έκφρασης πλέον.
Παράλληλα στον υπόλοιπο κόσμο γίνεται η αποκάλυψη. Εκρήξεις τζιχαντιστών σε γραφικά μπιστρό, ο Κιμ Γιονγκ Ουν με το πρωινό του καφέ, ρίχνει και δυο πυραύλους, ενώ αναδείχθηκε πλανητάρχης που αρνείται το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Εμείς βέβαια στην Ελλαδίτσα ακόμα συλλογιζόμαστε, τι θα γίνει τελικά με αυτή τη διαφθορά; Θα διαχωριστεί άραγε η εκκλησία από το κράτος; Λέτε να κάνουμε κάτι; Τρέξαμε λίγο στις πλατείες ως αγανακτισμένοι, έγινε και ένα δημοψήφισμα. Το «ΟΧΙ», με τον Τσίπρα ως νονά νεράιδα, μεταμορφώθηκε μυστηριωδώς σε «ΝΑΙ», και εμείς μείναμε να χαζεύουμε λάγνα, βίντεο της κας Κωσταντοπούλου που ακόμα να ξεπεράσει το σοκ. Όμως ο πρωθυπουργός μας διαβεβαίωσε πως διαπραγματεύτηκε σκληρά, αλλά η σθεναρή καγκελάριος αναδείχθηκε ισχυρότερη, όπως και να το κάνουμε το κατέχει λίγο παραπάνω με τα αγγλικά.
Φίλοι, συγγενείς και λοιποί φεύγουν για Σκωτία, Αμερική και Γερμανία. Γίνονται σεφ, σερβιτόροι και πυρηνικοί φυσικοί. Κάποιοι μαζοχιστές βέβαια έχουμε παραμείνει εδώ, στα οκτάωρα των τετρακοσίων ευρώ. Αλλά το να πείσεις μια ολόκληρη γενιά πως η μετανάστευση είναι η μόνη λύση είναι δύσκολο εγχείρημα. Οι νέοι έχουν εξελιχθεί σε βουδιστές μοναχούς που προσπαθούν να καταπολεμήσουν συναισθήματα αδικίας θυμού και αγανάκτησης.
«Η Ελλάδα σε οικονομική αύξηση.» Γράφουν οι γερμανικές εφημερίδες. «Επωφελείται της κρίσης ο ελληνικός λαός!» Ούτε να τους περάσει από το μυαλό πως ο κόσμος δεν έχει δουλειές και γι'αυτό ξημεροβραδιάζεται στις καφετέριες. Το βράδυ μετά από δυο ποτήρια κρασί στο συνηθισμένο στέκι της παρέας, οι γνώμες διίστανται. Φταίει ο Σύριζα ή φταίμε εμείς; Η Κυβέρνηση, άσχετα από την άποψη μας, συνεχίζει. Είσαι κάτω των είκοσι πέντε; Περικοπή μισθού. Ελεύθερος επαγγελματίας; Μα έχεις υψηλό εισόδημα, πάρε διπλή φορολόγηση. Δημόσιο; Περίμενε, διότι έχουμε κάποιες αιτήσεις που δέκα χρόνια περιμένουν να εγκριθούν.
Το παρελθόν μας στοιχειώνει και η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθηλώνοντας μας σε έναν αέναο κύκλο από τον οποίο δεν έχουμε διαφυγή. Τρεις χιλιάδες χρόνια μετά, τη δουλεία τη βαφτίσαμε δουλειά, τα συνταγματικά και εργασιακά μας δικαιώματα καταστρατηγούνται και δεν έχουμε σταματήσει ούτε στιγμή να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Να ναι καλά όμως η τέχνη, που θρέφει λίγο το νου και το πνεύμα μας γιατί το πορτοφόλι μας λίγο δύσκολο.
