Χωρίς εισαγωγικό σημείωμα…
Jamile – Arezoo Rahimi (26)
φώτο | Δημήτρης Μπούρας
Γεννήθηκε στην μικρή πόλη της Gozareh, Herat του Αφγανιστάν. Η Gozareh βρίσκεται στο Βόρειο- δυτικό κομμάτι του Αφγανιστάν κοντά στα σύνορα με το Ιράν.
Η Herat θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του Αφγανιστάν και είναι μέρος των Ταλιμπανικών κατεχόμενων. Η Herat είναι γνωστή για την Εξέγερση του 2001, μία συντονισμένη εξέγερση, μέρος του πολέμου των H.Π.Α στο Αφγανιστάν. Η πολεμική αποστολή του NATO στο Αφγανιστάν έληξε επισήμως τον Δεκέμβρη ύστερα από 13 χρόνια και υπάρχει ο φόβος πως φέτος η βία θα είναι χειρότερη από όλες τις προηγούμενες χρονιές, κυρίως διότι οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν απλωθεί σε διάφορα μέτωπα και αντιμετωπίζουν ρεκόρ απωλειών.
Τέσσερις Σεπτεμβρίου, 2015. Η Herat μετατράπηκε και πάλι σε πεδίο μάχης ενός βρώμικου πολέμου που διαπράττεται στην χώρα εδώ και τριάντα χρόνια.Τουλάχιστον 300 κορίτσια έχουν εισαχθεί σε νοσοκομεία αφότου εκτέθηκαν σε επιθέσεις δηλητηριασμένων αέριων, οι οποίες υποψιάζεται πως συνδέονται με εξτρεμιστές Ταλιμπάν. H Jamile – Arezoo, απόφοιτος από το Ιρανικό Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, δούλευε τότε ως δασκάλα πάνω στην αγροτική τεχνολογία. Όταν μπήκα στην αίθουσα μαθημάτων υπήρχε μία πολύ έντονη μυρωδιά. Όταν πήγα σπίτι, έπεσα κάτω αναίσθητη. Οι γυναίκες δεν επιτρέπονταν να πάνε στο σχολείο κατά την Ισλαμική κυριαρχία του καθεστώτος Ταλιμπάν μεταξύ του 1996 και 2001.
Η ανταρσία των Ταλιμπάν, οι φυλετικές διαμάχες και οι ελάχιστες αν όχι καθόλου βελτιώσεις στην θέση των γυναικών εντός της Αφγανικής κοινωνίας άφησαν ελάχιστες επιλογές στην Jamile – Arezoo, αν όχι μηδαμινές πέρα από το να φύγει από την χώρα, αναζητώντας μία ασφαλή περιοχή όπου θα μπορεί να διοχετεύσει την γνώση και τα όνειρα της για το μέλλον.
Μαζί με τις τρεις της αδερφές και τους δύο αδερφούς της, η Jamile – Arezoo, όντας η μεγαλύτερη οδηγεί μία ομάδα έξη νεαρών Αφγανών μέσα από έναν ερημικό δρόμο. Τους πήρε δέκα μέρες να διασχίσουν το Ιράν και μέσα από μία πορεία εφτά ημερών στα βουνά εισέρχονται στην Τουρκία. Εκεί, στην κουρδική περιοχή της Τουρκίας γνώρισαν τον λαθρέμπορο, που τους συστήθηκε από έναν αρχηγό στην Τεχεράνη. Πολυάριθμα ταξίδια με το λεωφορείο τους έφεραν στην Κωνσταντινούπολη, όπου έμειναν σε μία μεγάλη αποθήκη κλειδωμένοι για πάνω από μία βδομάδα – χρόνος που χρειάζεται για τον λαθρέμπορα να συμπληρώσει τους επιβάτες για το επόμενο ταξίδι. Σαρανταπέντε ενήλικες και πολυάριθμα παιδιά έφτασαν με φορτηγό στην ακτογραμμή του Αιγαίου. Σαραντατέσσερις ενήλικες και πολυάριθμα παιδιά βρίσκονται μέσα σε μία φουσκωτή βάρκα εφτά μέτρων. Για αυτούς, σύμφωνα με τις ιστορίες των λαθρεμπόρων, ήταν η τελική διαδρομή του ταξιδιού τους, αφού σε λιγότερο από μία ώρα θα βρίσκεστε στην Κολωνία της Γερμανίας.
Αντί για την Γερμανία, αντιμετώπισαν τις συνθήκες στο νησί της Λέσβου. Ύστερα από αρκετές μέρες έχουν καταγραφεί και παίρνουν το πλοίο για τον Πειραιά.
Την γνώρισα εντός του προσωρινού καταυλισμού Ολυμπιακού Συγκροτήματος, στο Γαλάτσι της Αθήνας. Με υπερηφάνεια μου έδειξε τα χαρτιά της: Σημείωμα Απέλασης. Επίσημη απόφαση και διαταγή να αποχωρήσει από την χώρα εντός τριάντα ημερών. Άδεια να ταξιδέψει εντός της Ελλάδας με την εξαίρεση της διαμονής της στην Αθήνα και διαταγή να μην πλησιάσει τους νομούς Αχαΐας (λιμάνι Πάτρας), Θεσπρωτίας (λιμάνι Ηγουμενίτσας) και Κιλκίς (σύνορα Ειδομένης). Πρακτικά το χαρτί έλεγε να γυρίσει πίσω.
Το πρόσωπο της άλλαξε και ήταν απόλυτα έκπληκτο καθώς με άκουγε να της μεταφράζω το έγγραφο της και εξηγώντας παράλληλα τι σημαίνει η Συνθήκη του Δουβλίνου. Μέχρι εκείνη την στιγμή πίστευε πως κρατούσε έγγραφο που της επέτρεπε να ταξιδέψει και να δουλέψει εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μία χούφτα αντιβιοτικά, Imodium και άλλα φάρμακα, ένας φακός και η Διαστημική Κουβέρτα μου (χαμηλού βάρους και όγκου κουβέρτα φτιαγμένα από φύλλο μετάλλου που αντανακλά την ζέστη) που βρέθηκε στην τσάντα μου, μαζί με ένα σακίδιο που της προσφέρθηκε από έναν εθελοντή της Κοινωνικής Κουζίνας Ο Άλλος Άνθρωπος ήταν τα μόνα πράγματα που μπορούσαμε να της προσφέρουμε, καθώς έχουν αποφασίσει (και πληρώσει)για να συνεχίσουν το 'ταξίδι τους μέσα στην νύχτα' του λεγόμενου αναπτυγμένου Δυτικού κόσμου.
Το χαμόγελο της, η αξιοπρέπεια και η ευλάβεια του σκοπού της, τα λόγια της είστε τόσο σπουδαίοι άνθρωποι – είστε τόσο σπουδαίοι άνθρωποι όλοι εσείς στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να σας ευχαριστήσω αρκετά όσο σας ευχαρίστησα. Αλλά ο τρόπος που μας συμπεριφερθήκατε με έκανε να νιώσω ασφάλεια, ύστερα από τόσο μεγάλο διάστημα, ο τρόπος που μας μιλάτε και όλα αυτά – το φαγητό, ρούχα, ένδυση αλλά πάνω απ'όλα η φιλοξενία σας είναι το μεγαλύτερο δώρο και καύσιμο για το ταξίδι μου – στον λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο προσέθεσα.
Αντίο Jamile – Arezoo! Άφησα το Ολυμπιακό Συγκρότημα, ήμουν εκεί ήδη πέντε μέρες – με ένα χαμόγελο και μία πικρή γεύση. Καθώς βρισκόμουν στο τέλος από όλες τις αποκαλυπτικές μου περιηγήσεις στην Μέση Ανατολή/ Αφγανιστάν λέω συνέχεια στον εαυτό μου: Ο κύκλος έκλεισε. Η αναζήτηση τελείωσε. Σήκωσα την φωτογραφική στο μάτι μου. Τίποτα δεν θα μπορούσε να χαλάσει τίποτα πια. Ήξερα πως από καιρό είχα σταματήσει να είμαι άπιστος και ήταν ώρα να πάω σπίτι και να συμφιλιωθώ με παλιά φαντάσματα. Το μόνο μου όπλο είναι η φωτογραφική μηχανή.
*Arezzo στα Αφγανικά σημαίνει όνειρο
φώτο | Δημήτρης Μπούρας
Ευχαριστώ θερμά τους
Ο άλλος άνθρωπος Κοινωνική Κουζίνα & τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο για την ευκαιρία που μου έδωσαν να μοιραστώ στιγμές, τροφή και ζωή μ'αυτούς τους ανθρώπους.
* Ο Δημήτρης Μπούρας είναι φωτογράφος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
