Ποιος είπε ότι μόνο οι ταινίες αξίζουν Όσκαρ όταν η καθημερινή επικαιρότητα είναι ένα τόσο σουρεάλ ιλαροτραγικό υπερθέαμα. Με ένα photoshop και λίγη καλή διάθεση κάνεις θαύματα ακόμη κι αν πρόκειται για τον ξυλοδαρμό ενός κρατούμενου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα κριθεί απο την δικαιοσύνη εφόσον αποδειχθούν οι πράξεις που του αποδίδονται . Και άσε το λαό στο facebook να τσακώνεται και τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια να μιλάνε με σοβαροφάνεια για τη μάνα τρομοκράτη ενω άλλοτε – σε πιο χαλαρές εποχές – δόξαζαν τη μάνα ρεϊβερ. Αναλύσεις αδιάφορες για μια άνεργη και μουδιασμένη νεολαία που καταλήγει στον κάδο ανακύκλωσης της τηλεόρασης χαζεύοντας σκουπίδια.
Έναν κάδο ανακύκλωσης σαν κι αυτούς που βρίσκεις στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας. Τον πεζόδρομο που κατά τα φαινόμενα και τις γραφές των ημερών θα επιστρέψει στην πρώτερη κατάσταση του για να βολευτούν και τα εκατοντάδες ΙΧ της πόλης που δεν είχαν που να διπλοπαρκάρουν. Σε αυτή την περιέργη αλυσίδα μεταξύ Περιφέρειας – Δήμου – απρόσωπων δημόσιων υπηρεσιών και Υπουργείων η απόφαση για την πειραματική λειτουργία ενός πεζόδρομου βρέθηκε και αυτή σε έναν κάδο ανακύκλωσης. Όπως χρόνια τώρα βρίσκονται και οι ανύπαρκτοι ποδηλατόδρομοι που έγιναν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η πεζοδρόμηση της Αγίας Σοφίας ήταν ένα θετικό πείραμα. Βέβαια ο Δήμος έκανε μισή δουλειά αφού, παρά τον περιορισμό που είχε τεθεί, καθημερινά στην Αγίας Σοφίας σουλατσάριζαν με άνεση αυτοκίνητα και μηχανάκια και απο θαύμα δεν είχαμε κανένα ατύχημα μεταξύ πεζών και τροχοφόρων. Σε μια πόλη όμως που το ΙΧ και το διπλοπαρκάρισμα καταδυναστεύουν εδώ και χρόνια τη ζωή μας η Αγιας Σοφίας έγινε γρήγορα σημείο συνάντησης και διεξαγωγής δημιουργικών ομάδων και καταστάσεων της πόλης. Με το προσωρινό φράξιμο της αποδόθηκε για πρώτη φορά περισσότερος δημόσιος χώρος στους πεζούς επιτρέποντας σε περαστικούς, διαβάτες και ποδηλάτες, να απολαυσουν ένα άλλοτε πολύβουο σημείο της πόλης με ηρεμία.
Αξίζει λοιπόν η διαμαρτυρία που γίνεται αυτές τις μέρες απο αυτές τις ίδιες τις δημιουργικές ομάδες και τους ενεργούς πολίτες γιατί θα είναι άδικο να χαθεί μια ευκαιρία που η ίδια η πόλη εφτιαξε επιτέλους για τον εαυτό της. Και ήρθε η ώρα το πείραμα να γίνει πράξη με κανόνες, ρυθμίσεις και χωρίς μεσοβέζικες καταστάσεις που θα δώσουν μια αληθινή προοπτική στην ποιότητα ζωής της Θεσσαλονίκης. Και όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό επιζητώντας και πάλι τη βολή τους έναντι του γενικού καλού μάλλον, όπως έλεγε κάποτε ο τραγουδοποιός, “δεν ξέρουν που πατάν και που πηγαίνουν”…
