Σήμερα το πρωί πήγαμε στην παιδική χαρά στην πλατεία της γειτονιάς. Με τα μηνυματάκια μας, τις μασκούλες μας, τη Μελίνα μας. Η πλατεία γεμάτη με όλες τις ηλικίες. Ξαφνικά ένας κύριος περνάει και ενημερώνει τους πάντες οτι έρχονται για έλεγχο, προσέξτε μη σας δείρουν Αυτό το τελευταίο το είπε γελώντας…
Σε 2 λεπτά η μισή κ παραπάνω πλατεία άδειασε.
Πράγματι λίγο μετά ήρθαν 2 αστυνομικοί και άρχισαν να ελέγχουν τον κόσμο. Μηνύματα, ταυτότητες, χαρτιά κλπ. Στην παιδική χαρά δεν μπήκαν. Αφού τέλειωσαν, συνέχισαν τον δρόμο τους.
Δεν έγινε τιποτα κακό, ούτε κάποιο σκηνικό. Έγινε όμως κάτι πολύ χειρότερο. Τουλάχιστον σε μένα.
Όση ώρα κράτησε αυτός ο τυπικός έλεγχος στον υπόλοιπο κόσμο, κάτι παράξενο και πρωτόγνωρο μου συνέβη. Ανέβασα παλμούς, τα χέρια μου ίδρωσαν, σκεφτόμουν πώς θα απαντήσω σε τυχόν παράλογες ερωτήσεις τους, αναρωτιόμουν αν θα συνέβαινε κάτι πώς θα κρατούσα την ψυχραιμία μου… Είμαι και μαμά πλέον βλέπεις και είχα μαζί μου και το παιδί. Πρωτόγνωρα συναισθήματα για μένα. Μα τι σκατά με έπιασε… Φοβήθηκα!
Και όσοι με ξέρουν, ξέρουν οτι δεν φοβάμαι.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα τους το συγχωρήσω ποτέ.
