Ο Bowie μας άφησε νωρίς και αυτό μας πονάει διότι μας είχε πείσει πως δεν θα μας αφήσει ποτέ.
Λίγες είναι οι προσωπικότητες που με τον θάνατο τους παρατηρεί κανείς ένα κύμα αναγνώρισης από μία τεράστια γκάμα ανθρώπων και γούστων. Με την πρώτη είδηση του θανάτου του στράφηκαν πολλοί, νέοι και παλιοί να τον θυμηθούν, να ακούσουν τα τραγούδια του να ξαναδούν τις ταινίες που έπαιξε. Ήταν κάτι που ξεπέρασε τους κλασσικούς fans και επεκτάθηκε με μία θλίψη και μία αναγνώριση που ίσως ξεπέρασε τους σχετικά πρόσφατους θανάτους των George Harrison και του ακόμα πιο πρόσφατου Lemmy, λόγο της γκάμας του κόσμου που τον αγκάλιασε.
Μερικοί ακολούθησαν μία μόδα αλλά κατ'ουσίαν ο Bowie ξεσήκωσε αυτό το κύμα διότι ήταν παραπάνω από ένας καλλιτέχνης με ακολούθους. Ήταν το αθάνατο σύμβολο μιας εποχής και για αυτό τον διεκδικούν όλοι. «Είναι ένας καλλιτέχνης που ανήκει σε εμάς» δήλωσε ο Δήμαρχος του Βερολίνου Michael Müller, αναφερόμενος στο Berlin Trilogy και την διαμονή του στην Hauptstrasse στο Schöneberg του Βερολίνου. Οι ΗΠΑ, τελικός τόπος διαμονής του σαφώς και τον θεωρούν κομμάτι της κουλτούρας τους, ενώ η Αγγλία η πατρίδα του τον διεκδικεί ως το απόλυτο εθνικό κεφάλαιο.
Πέθανε δύο μέρες μετά τα γενέθλια του, οπότε και έγινε η επίσημη κυκλοφορία του τελευταίου του δίσκου Blackstar, ύστερα από μία σχετικά σύντομη και μυστική πάλη με την καταραμένη μάστιγα της εποχής μας, τον καρκίνο. Πολλοί αναφέρονται πλέον στο Black Star ως τον επικήδειο του, ένα συγκλονιστικό κύκνειο άσμα ενός καλλιτέχνη που ήξερε τι του επιφύλασσε η μοίρα και χαιρετίστηκε ως μία δυναμική επιστροφή, φρέσκια όσο ποτέ ενός αστέρα που δεν απογοήτευσε ποτέ το κοινό του.
Ο Λευκός Δούκας δεν αποτέλεσε πύλη αξιών, αφού πολλάκις έπαιξε με την φωτιά και τα φώτα της δημοσιότητας, εναλλάσσοντας ακραία περσόνες, ιδεολογίες, ιδιότητες και ναρκωτικά με την ίδια μαεστρία με την οποία άλλαζε τα κουστούμια του. Όπως πολλοί έτσι κι ο Bowie έχασε τον έλεγχο, αλλά τον ξανακέρδισε με επιμονή και πάντα σε όλες του τις μεταμορφώσεις παρέμεινε ένας. Ανήκε στην πρώτη γενιά που δεν γέρασε ποτέ και πέραν του ξαφνικού της είδησης μας έφερε αντίκρυ στην ιδέα ότι αυτοί οι αιώνιοι νέοι είναι θνητοί.
Το περασμένο χρονικό διάστημα κυκλοφορούσε η χιουμοριστική διαδικτυακή φράση πρέπει να αναλογιστούμε τι κόσμο θα αφήσουμε για τον τάδε, συχνά αυτός ήταν ο Kieth Richards, άλλο μεγάλο σύμβολο της εποχής, η κύρια ερώτηση όμως είναι τι κόσμο μας άφησαν αυτοί και εμείς τι κάνουμε μαζί του. Η γενιά του Bowie, όσο και αν μας αρέσει να την κοροϊδεύουμε, να την αντιμετωπίζουμε ως κάτι καλτ και εκφυλισμένο, αποτελεί πολιτισμικό και κοινωνικό ογκόλιθο. Σε μεγάλο ποσοστό προερχόμενη από την μικρομεσαία και εργατική τάξη κυρίως της Αγγλίας και μπολιασμένη στην ροκ σκηνή του διχοτομημένου Βερολίνου για να ανακαλύψουν μετά την πλούσια Αμερική, το υπέρτατο δέλεαρ. Η γενιά αυτή έφερε τα πάνω κάτω εκφράζοντας το εν βρασμώ αίμα της τότε νεολαίας προς την απαίτηση της για ζωή έναντι στην αρκετά συντηρητική και φορτισμένη με συμπλέγματα κοινωνία των γoνιών της. Τα κορίτσια ουρλιάζουν και τα αγόρια τις παίρνουν σπίτι τους. Σεξ, ναρκωτικά, ηδονή, έρωτας, αγάπη, χρήμα, φτώχεια, τέχνη, εκφυλισμός, υπερβολή αλλά κυρίως η αναζήτηση, η κατάκτηση και η απώλεια της ελευθερίας.
Είχαν στόχο να αλλάξουν τον κόσμο διότι δεν τους χωρούσε και παρότι μας αρέσει να γκρινιάζουμε, περισσότερο ως άμυνα δική μας για το γεγονός ότι εμείς δεν αλλάξαμε, εκείνοι τα κατάφεραν και τον άλλαξαν για αυτό και ο αποχαιρετισμός είναι πικρός.
Πρόκειται για την αρχή του τέλους μίας πραγματικά ελεύθερης και καθόλου εύκολης εποχής. Τα όνειρα της, τον αγώνα της για να είναι αδέσμευτη. Η χρυσή επανάσταση των 60's, 70's 80's σιγά σιγά μπαίνει στα συρτάρια της ιστορίας. Η είδηση του θανάτου του Bowie μας έφερε αντιμέτωπους με το τέλος ενός ρεύματος στο οποίο οφείλουμε τόσα πολλά – κυριότερο όλων την εφηβεία μας, γεννώντας το αναπόφευκτο ερώτημα που μας στρέφει στο τώρα που αντιμετωπίζουμε: Τι κάναμε; Με τι αντικαταστήσαμε αυτήν την εποχή; Καθώς οι ροκάδες πνευματικοί μας πατέρες σιγά σιγά μας αφήνουν, μένουμε μόνοι να πλάσουμε τον κόσμο μας και να αποφασίσουμε ποια γενιά θα είμαστε, οι συντηρητικοί γονείς, μπολιασμένοι στον καταναλωτισμό και την κοινωνική μιζέρια των 50's, ή οι ήρωες;
Όταν φεύγουν αυτοί, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα συμβιβαστούν με έναν χρυσό παράδεισο παρότι θα περάσουν να δουν πως είναι, να είμαστε βέβαιοι όμως ότι θα αλλάξουν τα φώτα στην κόλαση και θα την καθαρίσουν, όπως στην πραγματικότητα καθάρισαν όλη την σαπίλα της ανθρώπινης κόλασης δίνοντας της φτερά.
There's a starman waiting in the sky
Hed like to come and meet us
But he thinks he'd blow our minds
There's a starman waiting in the sky
Hes told us not to blow it
Cause he knows it's all worthwhile
He told me:
Let the children lose it
Let the children use it
Let all the children boogie
