Ο Capétte είναι ένας πολύ κουλ, αισιόδοξος τύπος

Συνέντευξη στη Δέσποινα Πολυχρονίδου Φωτό: Μυρτώ Τζίμα

H μουσική του ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, όπως και θέματα που αφορούν την LGBTQIA+ κοινότητα. Οι συναυλίες του ξεχωρίζουν για τα avant-garde στοιχεία και τις queer αισθητικές, συνδυάζοντας ηλεκτρονική μουσική με χορευτικά στοιχεία και παραδοσιακούς ήχους.  Ο Capétte, ζει και γράφει στη Θεσσαλονίκη, και συνεχίζει να συνδυάζει ακαδημαϊκή σύνθεση με dance και techno αισθητική, εξελίσσοντας τον ήχο του και συμμετέχοντας ενεργά στη σκηνή της queer τέχνης στην Ελλάδα.

Aρχικά μίλα μας λίγο για το Trauma Dump. Νέος δίσκος! 

Είναι ό,τι περιγράφει ο τίτλος. Χωρίς να σε ρωτήσει κανείς τίποτα, πετάς στον άλλον όλα σου τα τραύματα, ενδεχομένως με την ελπίδα να σε λυπηθεί λίγο και να μη σου το κάνει πιο δύσκολο από ότι είναι. Είναι ένας πολύ ερωτικός δίσκος, αλλά εξυπηρετεί πιο πολύ αυτόν που θέλει να τα πει παρά αυτόν που πρέπει να το ακούσει. Κάτι σαν ημερολόγιο, κάτι σαν γράμμα, κάτι σαν μονόλογος.

Ήθελα περισσότερο να περιγράφει πώς αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου εντός του έρωτα, παρά τον έρωτα αυτόν καθ εαυτόν. Τα περισσότερα που λέγονται είναι σκέψεις που μπορεί να μην έλεγες σε κανέναν, γιατί προδίδουν ότι είσαι εμμονικός, ότι δεν είσαι λογικός, ότι δεν είσαι καλός φίλος, ότι είσαι κυνικός, χειριστικός και κυρίως ετεροκαθοριζόμενος.

Ποιός ερωτευμένος δεν αφήνει τον άλλον να τον καθορίσει, άλλωστε; Με αυτό το δίσκο πλέον συστήνομαι μουσικά, νιώθω ότι δείχνει μια πολύ ειλικρινή και αυθεντική πλευρά μου χωρίς επιτιδευμένες κινήσεις.

Φωτό: Παύλος Ζαχαράκης

Είναι λίγο πιο ώριμος, νιώθω, πώς το λένε; Άφησα τον εαυτό μου να εισάγει τις έντεχνες μελωδίες που τόσο αγάπησα μέσα στα χρόνια και επέτρεψα στις ελληνικές επιρροές μου να πάρουν τα σκήπτρα για μια φορά. Υπάρχει και ένα queer στοιχείο στιχουργικά, φυσικά, εφόσον είμαι ένα queer άτομο και βιώνω τον έρωτα και την κοινωνία ως τέτοιο. Δεν μπορώ να μη μιλήσω για τις ιδιαίτερες σκέψεις που προκύπτουν όταν προσπαθείς να ερωτεύεσαι σε μια ετεροκανονική κοινωνία με ετεροκανονικούς όρους.

Αλλά, δεν ήθελα να εστιάσω σε αυτό. Δεν έχω σκοπό να κάνω κάποιο πολιτικό μανιφέστο σε αυτό το δίσκο. Μιλάω για μένα. Μιλάω για τον έρωτα. Κι αυτός έχει να πει πολλά από μόνος του. Άλλο αν ο έρωτας είναι κι αυτός πολιτική.

Πώς συνδυάζεις την κλασική εκπαίδευση που απέκτησες στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ. με τον σύγχρονο και πειραματικό ήχο της μουσικής σου;  

Η κλασική εκπαίδευση είναι φανταστικό εργαλείο στη δημιουργία μουσικής γενικά, πιστεύω. Φυσικά, πολλές φορές μετά από εξάωρα πάνω από το πιάνο, όταν αγχωνόμουν αν θα προλάβω να διαβάσω μέχρι το επόμενο μάθημα κιθάρας, όταν έδινα εισαγωγικές εξετάσεις για το Κ.Ω.Θ. ή όταν ζοριζόμουν να ενορχηστρώσω Μότσαρτ στη σχολή, αναρωτήθηκα αν όλη αυτη η πίεση κάπου βγάζει ή αν θα την ξεχάσω όπως ξέχασα τους τύπους του στερεού στη Φυσική στο λύκειο όσο εγώ ασκώ κάτι πλήρως διαφορετικό από αυτό. Δεν τα ξέχασα. Η μουσική σου υπενθυμίζει τον εαυτό της διαρκώς οσο ασχολείσαι μαζί της, ο,τι είδος και να σε ενδιαφέρει.

Η κλασική εκπαίδευση αν μη τι άλλο, σου λύνει τα χέρια. Καταφέρνεις να αναγνωρίζεις τα μοτίβα σου και να μιλάς εν τέλει τη γλώσσα της μουσικής πολύ πιο εύκολα. Η ακαδημαϊκή μουσική σου μαθαίνει τον λόγο που κάτι θα ακούγεται λάθος ή δε θα έχει κανόνα ή δε θα βγάζει νόημα οριακά πριν το γράψεις και αυτό σου γλυτώνει χρόνο και δημιουργική ενέργεια.

Εκτός αυτού, φυσικά και έχω επηρεαστεί αισθητικά. Βλέπω πολύ συχνά τον εαυτό μου να μιμείται μελωδικές γραμμές του Μπαχ ή διαδοχές συγχορδιών του Μπετόβεν, να σκέφτεται δομικά με δεδομένα ακαδημαϊκής σύνθεσης, αλλά να μοιράζεται την τρέλα της μουσικής του 20ου αιώνα για αυθάδικη καινοτομία και θόρυβο. Όλα αυτά, φυσικά, με το πρίσμα του σύγχρονου ήχου που χαρακτηρίζεται από ηλεκτρονικά όργανα και μπότες. Χρωστάω σίγουρα στη σχολή ότι έμαθα πόσα πράγματα δε γνωρίζω και δεν τους έχουμε δώσει το απαραίτητο φως.

Πες μας με μια φράση τι είναι η Θεσσαλονίκη για σένα;

Αν η ζωή είναι μια μεγάλη θεατρική παράσταση, η Θεσσαλονίκη για μένα είναι ένα ζωντανό σκηνικό με το οποίο συμπρωταγωνιστείτε και δεν το έχεις πάρει είδηση.

Τι συμβολίζει για σένα η queer ποπ και πώς τη χρησιμοποιείς για να εκφράσεις τη δική σου προσωπική και καλλιτεχνική ταυτότητα; Aλήθεια πώς ορίζουμε την queer avand garde pop;

Το ποπ στοιχείο δείχνει ότι κανείς κάνει μουσική που θέλει να απευθύνεται στο κόσμο και την απασχολεί αυτό ως ζήτημα, ότι δεν υπάρχει για τον εαυτό της, αλλά μιλάει σε κάποιον του οποίου η απάντηση και το συναίσθημα την ενδιαφέρει. Το queer στοιχείο, από την άλλη, έρχεται να αποκαλύψει τόσο τις επιρροές και τις αναφορές μου όσο και τις προθέσεις μου σε σχέση με τον ήχο. Δε θέλω να συντηρήσω τη μουσική, να πάρω μια υπάρχουσα καλλιτεχνική συνθήκη και να απορροφηθώ εντός της, αλλά, να την πειράξω, να την ενοχλήσω, να την μπερδέψω και αντίστοιχα να προβληματίσω το αυτί των ακροατών.

Όπως οι queer σπουδές έρχονται να βγάλουν το κόσμο από τη βολή της υπάρχουσας κοινωνίας και να τον αναγκάσουν να αναρωτηθεί για τον εαυτό του, για άλλες ταυτότητες φύλου και σεξουαλικούς προσανατολισμούς, έτσι θέλω και η queer μουσική να διεγείρει αυτή την απορία: Τι είναι αυτο που ακούω τώρα;

Έχω ξαναπεί ότι όταν μπαίνει το queerness στη συζήτηση οι ορισμοί είναι περιττοί και κατα βάση αντιφατικοί με την ίδια τη λέξη. Αυτή η μουσική, όμως είναι σε κάθε περίπτωση έτοιμη να τεντώσει τα όρια του ήχου, να κάνει τοποθετήσεις όπως η avant-garde, να ζορίσει λίγο τους ακροατές, αλλά ταυτόχρονα να προσπαθεί να τους σαγηνεύσει. Ούτως ή άλλος κανείς ως άνθρωπος δεν είναι τόσο μονοδιάστατος όσο η αυστηρά κατηγοριοποιημένη μουσική. Όσο δικαιούμαστε εμείς να είμαστε όλα αυτά που μας κάνουν να είμαστε ο εαυτός μας, τόσο το δικαιούται και η μουσική μας.

Ποιες είναι οι κύριες θεματικές που σε απασχολούν στη μουσική σου και πώς τις μεταφέρεις στους στίχους και στη σύνθεση των κομματιών σου;

Μέχρι τώρα μιλάω πάντα για αυτό που βασανίζει το μυαλό μου την εκάστοτε στιγμή. Με το δίσκο “Electra” ήθελα να θέσω τους προβληματισμούς μου σε σχέση με το έμφυλο ζήτημα και το βίωμα των ατόμων που είναι καταπιεσμένα από την πατριαρχία. Με το δίσκο “Moskau” εξέφρασα τις σκέψεις μου πάνω στο κυνήγι της ευτυχίας, που σε μια δύσκολη ψυχολογική περίοδο με είχε απασχολήσει πολύ ως θέμα.

Τώρα στο νέο μου δίσκο “Trauma Dump” ένιωσα την ανάγκη να γράψω για τον έρωτα και την απουσία. Αυτό αισθανόμουν, αυτό έγραψα. Προσπαθώ πάντα, όμως, να γράφω μεν προσωπικά, αλλά στοχεύοντας σε μια συγκινησιακή τηλεπάθεια, όπως μου είπε ένα άτομο σε ένα υπέροχο μήνυμα που έλαβα μετά τη κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου. Εγώ νιώθω αυτό. Μήπως το νιώθουν κι άλλοι;

Δεν είναι ότι είναι δύσκολο να με εντοπίσει κανείς σε αυτή την πόλη. Έχω πολύ συγκεκριμένα στέκια και περνάω πολύ χρόνο εκεί με φίλους ή και μόνος μου. Μου αρέσει πολύ να οικειοποιούμαι ένα χώρο, να γνωρίζω τα άτομα που το τρέχουν και να αντιμετωπίζω τη συλλογική ζωή σαν μια προέκταση του σπιτιού μου.

Γι’ αυτό επιλέγω τα συνεργατικά μαγαζιά της πόλης, στα οποία συνήθως τα παιδιά που τρέχουν το χώρο έχουν μια προσωπική σχέση με αυτόν και μια πολιτική προσέγγιση που ταιριάζει περισσότερο με το τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Εκτός αυτού έρχεσαι σε επαφή με μια παλαιότερη μορφή ζωής, στην οποία δημιουργείς μια γειτονιά με τους υπόλοιπους και ζείτε κάπως μαζί.

Αυτό λείπει πολύ από τον σύγχρονο τρόπο ζωής που όλοι είναι αναλώσιμοι, προσωρινοί και αποξενωμένοι. Κατά τα άλλα οι ρυθμοί ευτυχώς στην πόλη αυτή έχουν παραμείνει σχετικά χαλαροί. Αλλάζει η ενέργεια ανα φάσεις, πράγμα που βλέπω πιο πολύ σε κοινωνικές συναθροίσεις ή στη νυχτερινή έξοδο του κόσμου όταν παίζω dj σε μαγαζιά της πόλης. Αλλά, όλα κυλάνε ή όλα θα κυλήσουν. Παραμένουμε αισιόδοξοι, μάλλον.