1.Βλέπετε, στη
ζωή παίρνετε ακριβώς αυτό που δίνετε. Η ζωή σας είναι ο καθρέφτης αυτού που
είστε, κατ’ εικόνα και ομοίωσή σας. Είστε παθητικοί, τυφλοί, απαιτητικοί.
Παίρνετε τα πάντα, δέχεστε τα πάντα, χωρίς ποτέ να αισθάνεστε υποχρέωση. Η
συμπεριφορά σας απέναντι στον κόσμο και απέναντι στη ζωή είναι η συμπεριφορά
εκείνου που έχει το δικαίωμα να απαιτεί και να παίρνει. Που δεν έχει ανάγκη
ούτε να πληρώσει, ούτε να κερδίσει (με τον κόπο του). Πιστεύετε πως όλα σας
πρέπουν, απλά και μόνο επειδή είσαστε εσείς! Όλη σας η τύφλωση βρίσκεται εκεί!
Και δεν τραβάει την προσοχή σας. Όμως αυτό είναι που χωρίζει μέσα σας έναν
κόσμο από έναν άλλο κόσμο. Δεν έχετε μέτρο για να μετρηθείτε. Ζείτε
αποκλειστικά με το “αυτό μ’ αρέσει” ή “ αυτό δε μου αρέσει”. Που πάει να πει ότι
δεν έχετε εκτίμηση παρά μόνο για τους εαυτούς σας. Δεν αναγνωρίζετε τίποτα πάνω
από εσάς. Θεωρητικά, λογικά, ίσως, αλλά πραγματικά όχι. Να γιατί είσαστε
απαιτητικοί και συνεχίζετε να νομίζετε ότι όλα τα πράγματα αγοράζονται στις
ευκαιρίες, ότι μπορείτε να τα έχετε στην τσέπη σας αγοράζοντας τα αν το
επιθυμήσετε. Τίποτε δεν αναγνωρίζετε ούτε πάνω από εσάς, ούτε έξω, ούτε μέσα
σας. Να γιατί, το ξαναλέω, δεν έχετε μέτρο και ζείτε παθητικά, κατά τα γούστα
σας. Ναι! H “αυτοεκτίμησή
σας”, σας τυφλώνει! Είναι το πιο μεγάλο εμπόδιο για μια καινούργια ζωή. Πρέπει
να μπορέσετε να υπερπηδήσετε αυτό το εμπόδιο, αυτό το κατώφλι, πριν να πάτε πιο
πέρα. Είναι η δοκιμασία που χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο είδη: “την ήρα” και
τον “καρπό”. Όσο έξυπνος, όσο προικισμένος, όσο λαμπρός και να είναι ένας
άνθρωπος, αν δεν αλλάξει την αυτοεκτίμησή του, θα είναι χαμένος για μια
εσωτερική ανάπτυξη, για μια εργασία με σκοπό την γνώση του εαυτού, για ένα
αληθινό γίγνεσθαι. Θα μείνει όλη του τη ζωή όπως είναι. Η πρώτη απαίτηση, η
πρώτη προϋπόθεση, η πρώτη δοκιμασία για όποιον επιθυμεί να εργαστεί στον εαυτό
του, είναι να αλλάξει την αυτοεκτίμησή του. Πρέπει όχι να φανταστεί, όχι απλά
να πιστέψει ή να σκεφτεί, αλλά να δει μέσα του πράγματα που δεν είχε δει πριν,
να τα δει πραγματικά. Η εκτίμησή του δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ, αν δε δει μέσα
του. Και για να δει, πρέπει να “μάθει” να βλέπει.
***
2. Τσογλάνι, σ' όλη μου τη ζωή δεν είχα τίποτα. Νόμιζα,
πιο καθαρό από εσένα, δεν είχα άλλον, νόμιζα από εσένα, ήσουν τα πάντα για ‘μένα
και θα ήσουν σ' όλη μου τη ζωή, γιατί με ξεγέλασες και σε νόμιζα όλη αυτή η
μαλακία που με ξεγέλασες και δεν ήσουν.
Όχι, δεν παίρνεις από μένα απαλλακτικό για τίποτα και θέλω να πεθάνεις, σε
μισώ. Δε θα ησυχάσω ποτέ. Δε γύρισες πίσω ούτε για να με κοιτάξεις, έφυγες, κι
αυτό ήταν όλο, και καρφί δε σου καίγεται.
Αγάπη εναντίον – αυτό μου έκανες και τίποτα άλλο
Αν μου το 'λεγες από την αρχή τουλάχιστον πως είσαι ίδιος με τους άλλους. Και
είναι απλά τα πράγματα, δε με ήθελες όσο σε ήθελα. Ήθελες να ξεμπλέξεις και με
πέταξες, με πέταξες κανονικά κι αυτό δε θα το ξεχάσω όσο ζω. Χτες ήμουν το πιο
σημαντικό πλάσμα της ζωής σου και σήμερα είμαι εδώ απονεκρωμένος κι εσύ είσαι
πιο ξένος κι από ξένος, ανακουφισμένος φαντάζομαι. Γλίτωσες από έναν τρελαμένο
που σ' αγαπούσε και δεν ήξερες τι να τον κάνεις.
Με απομόνωσες- αυτό δεν μπορώ.
Δε σου λείπω και δε με σκέφτεσαι, γιατί σε ξέρω, άμα αποφασίσεις κάτι μπορείς
να παγώσεις κάθε συναίσθημα, κι αυτό κάνεις.
Θα σου ξαναβγεί σε λίγα χρόνια και τότε θα δεις τι θα πάθεις. Ποτέ δε θα
συνέλθεις, επειδή ποτέ δε θα συνέλθω, και υπάρχει ένα ηθικό δίκαιο σε αυτόν τον
κόσμο και μπορεί να χωρίζουν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται και το Ζώο εκεί πάνω
να μην κάνει τίποτα να τους ξαναφέρει κοντά.
Αλλά, όσο δε συνέρχεται ο ένας, ούτε κι ο άλλος συνέρχεται. Ήθελα να ξυπνάς
πλάι μου κι ως την τελευταία μέρα της ζωής μου να σε φροντίζω. Και θέλω να
πεθάνω πρώτος. Θέλω ένα σημάδι ότι με σκέφτεσαι και μετά να κοιμηθώ έναν ήσυχο
ύπνο…
(Το
απόσπασμα 2 είναι διασκευή από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου Ο
άνεμος κουβάρι)
