National Bird – Forum, της Sonia Kennebeck, USA & Germany
Το ντοκιμαντέρ της Sonia Kennebeck με παραγωγούς τους Errol Morris and Wim Wenders είναι ένα ντοκιμαντέρ που κάθε Αμερικανός πολίτης πρέπει να δει. Διαπραγματεύεται την τελευταία μορφή πολέμου που συμβαίνει σήμερα στο Αφγανιστάν από τις Αμερικανικές δυνάμεις, τις βομβιστικές επιθέσεις στόχων μέσω drones. Τα drones είναι μη επανδρωμένα μικρά αεροσκάφη με κάμερες που χειρίζονται από μακριά- οι χειριστές τους είναι στην άλλη άκρη του κόσμου – και με το πάτημα ενός κουμπιού έχουν την δυνατότητα να εκτοξεύσουν έναν μικρό πύραυλο και να σκοτώσουν δεκάδες άτομα. Οι στόχοι επιλέγονται μέσω των εικόνων που στέλνουν οι κάμερες, εικόνες όχι πάντα ευκρινείς. Από το 2000 και μετά τα drones αποτελούν βασικό κομμάτι του Αμερικανικού οπλοστασίου.
Το ντοκιμαντέρ συνομιλεί με 3 αναλυτές της που είχαν εργαστεί στο πρόγραμμα των drones και πως αυτό έχει επηρεάσει την ζωή τους. Εν συντομία αυτοί περιγράφουν το μέλλον του πολέμου όπου η επιλογή ζωής και θανάτου γίνεται από οθόνες και από άτομα που δεν έχουν ποτέ βρεθεί στην πραγματική ζωή του πολέμου. Με αφορμή τα λάθη που έχουν συμβεί, οι δεκάδες ζωές αμάχων που έχουν χαθεί από λάθος εκτιμήσεις καθώς από το γεγονός πως «οι περισσότεροι θάνατοι φαίνονται καλοί στο βιογραφικό τους!», οι τρεις χαρακτήρες μας εξηγούν πόσο εύκολο είναι πλέον να σκοτώσεις και πως οι ζωές τους, η ηθική και η ανθρωπιά τους έχουν καταστραφεί.
Η Heather, εργαζόμενη στο τμήμα αναγνώρισης στόχων – η οποία αποφάσιζε ποιος είναι πιθανός στόχος ή όχι για την επίθεση, οδηγήθηκε στα όρια της αυτοκτονίας καθώς καθ' όλη την διάρκεια της εργασίας της δεν είχε ψυχολογική υποστήριξη ενώ απαγορευόταν να μιλήσει για την δουλειά της με οποιοδήποτε τρίτο. Στην ηλικία των 25 περίπου αγωνίστηκε να της αναγνωριστεί post traumatic stress disorder κάτι που δεν προβλεπόταν καθώς δεν είχε πάει ποτέ στην μάχη.
Η Lisa, εργαζόμενη στο τμήμα παρατήρησης κατάλαβε πως η ίδια συμμετέχει ενεργά στην δολοφονία αμάχων και πως «θα ανήκει στην λάθος πλευρά της ιστορίας», παραιτήθηκε και πήγε στο Αφγανιστάν για να μιλήσει με τους συγγενείς των θυμάτων που ίδια βοήθησε να σκοτώσουν. Ανάμεσα σε μητέρες χωρίς παιδιά και νέους χωρίς πόδια, προσπαθεί να βρει κάτι από την χαμένη της ανθρωπιά.
Ο Darrel, εργαζόμενος στο τμήμα intelligence του προγράμματος ο οποίος αποφάσισε να μιλήσει για κάποια ζητήματα σχετικά με το πρόγραμμα των drones κινδυνεύει να γίνει το 13 άτομο στην ιστορία της Αμερικής που θα καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία, κάτω από τον νόμο του 1915 περί κατασκοπίας. Ήταν κατά τα γυρίσματα αυτού του ντοκιμαντέρ όταν 30-50 πράκτορες του FBI εισέβαλαν σπίτι του και του ανακοίνωσαν πως βρίσκεται υπό έρευνα για κατασκοπία.
Μέσα από τις ιστορίες τους προβάλλεται το φρικτό γεγονός που (ενώ ο κόσμος το έχει τούμπανο) για το αμερικανικό κοινό είναι μια αποκάλυψη: ο πόλεμος συνεχίζεται, οι Αμερικανοί στρατιώτες και οι εργαζόμενοι στις στρατιωτικές μονάδες είναι συνένοχοι σε εγκλήματα και δολοφονίες αμάχων, ο έλεγχος σιγά σιγά χάνεται, περνώντας σε παράξενα χέρια, ενώ τα media, o Obama και η ηγεσία μιλάει για ένα ένδοξο κράτος που σώζει ζωές.
Κλείνοντας, χαρακτηριστική είναι η τελευταία φράση του ντοκιμαντέρ σχετικά με το μέλλον του πολέμου:
If the fact that the war is controlled from across the world, through screens and cables, does not scare the shit out of you…well…
