Ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου έχει ήδη
ανοίξει τις πύλες του και το Βερολίνο – πόλη χωνευτήρι της παγκόσμιας σύγχρονης
κουλτούρας, – αποθεώνεται για δέκα μέρες (05-15.02) μέσα στην εκφραστική δύναμη
του σινεμά.
Με 400 ταινίες τον χρόνο, περισσότερα από 300.000 εισιτήρια και 4000
δημοσιογράφους από όλον τον κόσμο, το φεστιβάλ αυτό προσδοκά να αποτελεί την
κινητήριο δύναμη της παγκόσμιας παραγωγής ταινιών, – κατά βάση δημιουργών,
χωρίς να λείπουν φυσικά και τα εμπορικά outsiders, για να κρατιούνται τα προσχήματα – να
αποτελεί ένα κινηματογραφικό προκαταρτικό της επόμενης χρονιάς, λαμπρό και
βραβειοθηρικό, δημιουργικό και βιομηχανικό παράλληλα.
Φώτα, συνεντεύξεις τύπου, κόκκινα χαλιά, κάμερες, φωτογραφικά κλικ και
φλας, προσωπικότητες από όλο το φάσμα του χώρου, βραβεία, ο μπαξές τα έχει όλα.
Αλλά αυτή είναι η βιτρίνα και η επιφάνεια, έτσι για να γιορτάζεται ο
κινηματογράφος και να αφήνει το στίγμα του. Πιο ενδιαφέρον, πάντα, έχουν τα
ίδια τα έργα και οι δημιουργοί τους που και φέτος θα χωρισθούν σε 11 τμήματα
συνολικά. Εκτός του Διαγωνιστικού, οι μηχανές προβολής θα πάρουν φωτιά,
δείχνοντας μας την κινούμενη εικόνα, σε πάνω από δέκα κινηματογράφους της γερμανικής
πρωτεύουσας. Μικρομηκάδες στις πρώτες τους προσπάθειες να αφηγηθούν
κινηματογραφικά, arthouse και ανεξάρτητες
παραγωγές μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ στο “Panorama”, κλασικές ταινίες σε νέες κόπιες,
πειραματικές, avantguard και μη αφηγηματικές
στο τμήμα “Forum”, μέχρι και ταινίες από δημιουργούς αυτοχθόνων
λαών στο ειδικό αφιέρωμα “NATIVe: A journey to indigenous cinema”. Το Βερολίνο έχει ταινίες για όλα τα γούστα.
Με το Διαγωνιστικό τμήμα, να
κρατά τα σκήπτρα της προσοχής, με τις 21 ταινίες φέτος που θα διαγωνιστούν για
την Χρυσή Άρκτο – διόλου ευκαταφρόνητο βραβείο καλύτερης ταινίας – και με τα
ονόματα νέων αλλά και καταξιωμένων μεγάλων auteur – να παίζονται σε ένα ιδιόμορφο τζόγο για το
ποιος θα σηκώσει το χρυσό αγαλματίδιο, αυτό δεν θα έπρεπε να μας αποσπά από το
κυρίαρχο. Αν υπάρξει, δηλαδή, φέτος κάποια τομή, κάτι το νέο, κάτι το
πρωτοποριακό, που θα δώσει νέα ώθηση στην αγαπημένη μας τέχνη. Το λέω αυτό,
έχοντας στο μυαλό, το γεγονός πως αυτό το βραβείο μες στα χρόνια – από το 1951
που ξεκίνησε το φεστιβάλ – το έχουν παραλάβει δημιουργοί που όρισαν και
ξαναόρισαν την αφηγηματική δύναμη του σινεμά. Με τον Clouzot, τον Lumet, τον Bergman, τον Antonioni, τον Godard, τον Polanski, τον DeSica, τον Pasolini, τον Fassbender, τον Cassavetes, τον Forman και άλλους, που πέρα από το μεγάλο
ουσιαστικό τους αισθητικό εκτόπισμα, πήραν αγκαλιά και τα βραβεία, οι σύγχρονοι
τους θα έχουν σίγουρα μεγάλη δυσκολία μπρος στον ιστορικό καλλιτεχνικό
ανταγωνισμό. Το ίδιο και οι κριτικές επιτροπές (που φέτος προεδρεύει ο Darren Aronosfksy) που πρέπει να δικαιολογήσουν επαρκώς τις
αποφάσεις τους.
Τι ξεχωρίζουμε με μια γρήγορη ματιά, λοιπόν. Ο χιλιανός Patricio Guzman, με το “Pearl Button”, θα παραδώσει ένα καθηλωτικό ντοκιμαντέρ
πάνω στην ιστορία της χώρας του και του κόσμου, μέσα από το υγρό στοιχείο του
ωκεανού, ο Werner Herzog – ένας από τους ιδρυτές του Νέου Γερμανικού
Κινηματογράφου – επανέρχεται στις ταινίες fiction με μια φιλόδοξη βιογραφική επική ταινία (“Queen of the desert”) πάνω στην ζωή της GertrudeBell, την αρχαιολόγο,
συγγραφέα και κατάσκοπο(!) των βρετανικών δυνάμεων όπου θα ορίσει την πορεία
της ιστορίας της Μέσης Ανατολής – ταινία ανοιχτή μάλλον σε πολιτικές ερμηνείες,
με ονόματα στο cast
της Nicole Kidman, του James Franco και του Robert Pattinson (που τελευταία βλέπουμε μια «ποιοτική» στροφή
στην καριέρα του). O Jafar Panahi με την ταινία “Taxi”, και πολλά βραβεία στο ενεργητικό του, δίνει
μια δική του κριτική και κωμικοδραματική εικόνα του σύγχρονου Ιράν, μέσω μιας
ιδιαίτερης οπτικής, όπου ένας ταξιτζής (ο ίδιος ο σκηνοθέτης), συζητά με
διάφορους επιβάτες και η κάμερα καταγράφει ακριβώς αυτό.
O Peter Greenaway με την
ταινία “Eisenstein in Guanajuato”, θα συναντηθεί με το Sergei Eisenstein, στην
βιογραφική καταγραφή της ζωής του ογκολιθικού σοβιετικού δημιουργού, την εποχή
που έζησε στο Μεξικό για να γυρίσει το “Que Viva Mexixo”. Ο Terrence Malick, συνεχίζει
στην γραμμή των τελευταίων «ποιητικών» ταινιών του, που αποδίδουν όπως φαίνεται
εμπορικά και αισθητικά, με την νέα του ταινία “Knight of Cups” με μια οπτική όμως πιο σκοτεινή από τις
προηγούμενες, και τον Christian Bale, την Cate Blanchett και την Natalie Portman στο αφαιρετικό του πλατό. Τέλος ενδιαφέρον
μοιάζει να έχει και η ταινία της Isabelle Coixet με τον τίτλο “Nobody wants the Night”, όπου θα δώσει μια υπαρξιακή εικόνα δυο
μοναχικών γυναικών στην ερημιά του παγωμένου Βόρειου Πόλου, με την σπουδαία Juliette Binoche στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκτός
διαγωνιστικού, σημαντικότατη ιστορικό πολιτική ταινία μοιάζει το “Elser 13 Minutes” του Oliver Hirschbiegel (“Η πτώση”), όπου ξαναεπιστρέφει στην
ναζιστική περίοδο της χώρας του, καδράροντας όμως τούτη την φορά στον αντιστασιακό
GeorgeElser, που προσπάθησε να δολοφονήσει το 1939, τον Hitler και άλλα ανώτερα φασιστικά στελέχη, αλλά
απέτυχε και εκτελέστηκε το 1945 στο Νταχάου. Η νέα ταινία του ιδιαίτερου Anton Corbijn, με τον τίτλο “Life”, μια βιογραφική ταινία μυθοπλασίας για τον
φωτογράφου του Life,
Dennis Stock και τον James Dean. Και αφήνουμε για το
τέλος την νέα κατάθεση του μεγαλύτερου εν ζωή γερμανού δημιουργού, του Wim Wenders, που πέρα από την βράβευση του με την τιμητική Χρυσή Άρκτο για όλη του
την προσφορά στον κινηματογράφο, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την νέα του
ταινία, με τον τίτλο “Everything will be fine” και την Charlotte Gainsbourg, τον James Franco και την Rachel McAdams στους ρόλους, σε μια ιστορία ενοχών και λύτρωσης,
με την μοναδική κινηματογραφική πένα, του αγαπημένου δημιουργού.
Καταλήγουμε ότι είναι πολύ σημαντικότερο, μέσα από το φεστιβάλ, να
καταγραφεί ξ κίνηση της σινεματικής εξέλιξης, παρά ένα εμμείνουμε σε παγκόσμιες
πρεμιέρες τύπου “Fifty Shades of Grey” που ήδη έχει αποκτήσει το ατού της πιο εμπορικής ταινίας της χρονιάς –
λόγω του «πικάντικου» θα μπορούσα το πολύ, να πω θέματος του.
Το Φεστιβάλ, σίγουρα θα έχει αισθητικό ενδιαφέρον, και ο Εξώστης, θα έχει
μια εκ των έσω ανταπόκριση, προσμένοντας φυσικά πολλές από τις ταινίες του, να
έρθουν για πλήρη διανομή στην χώρα μας, μιας και το δικό μας κοινό, αγαπά τον
κινηματογράφο, και περιμένει το καινούριο, το σπουδαίο, το ουσιαστικό.
