γράφει η Εβελίνα Μηνά
Δύσκολα μπορώ να πω ότι ένας σκηνοθέτης παραμένει σταθερά ψηλά στις προτιμήσεις μου. Φωτεινή εξαίρεση, ο Tim Burton, ο οποίος με το Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street, σκαρφάλωσε στον ανώτατο σκαλί του βάθρου. Παρ’ όλα αυτά, όση αγάπη κι αν του έχω, δεν με έχει ενθουσιάσει τίποτα απ’ ό,τι είχε κυκλοφορήσει μετά την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Το Beetlejuice, Beetlejuice ωστόσο, κατάφερε να μου δώσει πίσω μια ελπίδα για τον Tim Burton που αγάπησα.
Σίγουρα, η ταινία είχε αρκετά αρνητικά, με το κυριότερο για ‘μένα την πολύ προσεγμένη εικόνα, το Disney-fication της κλασικής εικόνας του Μπάρτον, που παρατηρείται από την Αλίκη και μετά. Η τόσο “glossy” εικόνα και η χρωματική παλέτα που επιλέγει κάπως μειώνουν για ‘μένα την αυθεντικότητα των πρώτων έργων του. Νιώθεις και δεν νιώθεις πως βλέπεις Tim Burton, ειδικά για τους γνώστες της φιλμογραφίας του. Ωστόσο, η χρήση των αληθινών σκηνικών, δύο-τρεις απρόσμενες χρήσης mixed media έδωσαν μία πιο νοσταλγική νότα στην ταινία και έφεραν έναν ανανεωτικό αέρα στην εικόνα που παρουσιάζει ο Burton τα τελευταία χρόνια. Επίσης, δεν μπορούμε εύκολα να μιλήσουμε για πλοκή, καθώς η πλοκή αποτελούσε δευτερεύον στοιχείο στην προκειμένη περίπτωση. Ήταν η πιο βασική μορφή πλοκής που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για ένα sequel και λειτούργησε διεκπεραιωτικά, κυρίως για να μπορέσει ο Burton να επιστρέψει στη φιλμογραφία του και να δει τι του αρέσει και τι όχι.
Και εκεί είναι που θα ήθελα να σταθώ. Είναι μία ταινία στην οποία ο Tim Burton περνούσε τέλεια όσο την έφτιαχνε. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, νιώθω πως στα προηγούμενα projects του, κάπως είχε μια μπάλα δεμένη στον αστράγαλό του και τον ανάγκασαν να βγάζει το ένα gothic παραμύθι μετά το άλλο. Αν το Wednesday έχει μία hater είμαι εγώ. Κι όμως, θεωρώντας πως θα έβλεπα άλλη μια προσπάθεια για να αρμέξει η εταιρεία παραγωγής ένα πεθαμένο πτώμα, ήμουν έτοιμη να απογοητευτώ και να φύγω σηκώνοντας τους ώμους το Beetlejuice Beetlejuice ήταν μια αποκάλυψη. Θεωρώ πως ήταν η πιο ασόβαρη ταινία που έχει βγάλει ποτέ, βάζοντας bits and bops που βγάζουν νόημα μόνο αν ξέρεις τι μπορεί να περιμένεις. Κάθε σκηνή ήταν μια έκπληξη. Μου φαίνεται λες και του ήρθαν πολλές διαφορετικές ιδέες μαζί και αποφάσισε να τις βάλει σε μια ταινία. Και καταλαβαίνω, αυτό μπορεί να ακούγεται αποτρεπτικό για κάποιον. Αλλά με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, σε αυτήν την ταινία δουλεύει.
Σίγουρα δεν αξίζει να τη δεις αν θέλεις να δεις κάτι άρτιο, από άποψη πλοκής, σεναρίου, χαρακτήρων. Έχει ένα σωρό κλισέ. Έχει χαρακτήρες που δεν έχουν λόγο ύπαρξης (*γκούχου Monica Bellucci γκούχου*). Ωστόσο, έχει ψυχή από πίσω, κάτι που δεν βλέπεις συχνά σε sequel που βγαίνουν 36 χρόνια μετά την πρώτη. Έχει όραμα, κάτι που δεν έβλεπα σε οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει ο Burton μετά το 2010 (με μία μικρή εξαίρεση το Dark Shadows). Είναι ένα sequel που θα έπρεπε να συμβεί; Θεωρητικά, ελάχιστα είναι τα sequel που θα έπρεπε να συμβούν (ίσως και κανένα πέρα από το Shrek 2, κάνω πλάκα). Είναι όμως ένα sequel που μπορείς να καταλάβεις γιατί έχει συμβεί. Ναι. Και με το παραπάνω.
