Τι
τροφή! Τόσο πλούσια σε νοητικές θερμίδες και βιταμίνες!
Wittgenstein
Ύστερα από πρόσκληση συγγενικού προσώπου παρευρέθηκα πρόσφατα, καίτοι
βιολόγος, στην καθιερωμένη κοπή βασιλόπιτας του Οδοντιατρικού Συλλόγου Λάρισας
(20/2/2014).
Εκεί είχα την ευκαιρία να γίνω μάρτυρας της περίπτωσης όπου η
ψυχή, λιγότερο φλύαρη, αδημονεί να προσθέσει στην – οικονομική – σκληρότητα των
ημερών, μερικούς ώριμους κόκκους χαλαρωτικής ευεξίας. Δίχως κανένα οικονομικό
αντίτιμο, τόσο οι οδοντίατροι όσο και οι συνοδοί τους απόλαυσαν μια βραδιά
γεμάτη φαγητό, κρασί και ζωντανή μουσική σε τέτοια αφθονία, που σου έδιναν να
αντιληφθείς ότι, πέρα απ ̓ την υλική υπόσταση των δοντιών, γνωρίζουν να
σέβονται τον άνθρωπο και την ανάγκη του για διασκέδαση · δυναμικά νηφάλιοι, οι
οδοντίατροι αρνούνται να προχωρήσουν σε έκπτωση της προσωπικότητας, υιοθετώντας
μια ορισμένη αισθητική που να αρμόζει σε μια καλλιεργημένη και σφιχτοδεμένη
κοινότητα επιστημόνων υγείας.
Απέναντι στην γενικευμένη στειρότητα της εποχής, les scientifiques[1]αφενός
ξέρουν να μεταχειρίζονται αυτό που κατέχουν, αφετέρου θεραπεύουν την επιστήμη
όχι μόνο δια της γνώσης αλλά και με την καρδιά, ανασαίνοντας έτσι όνειρα και
επιθυμίες , αντί για σκέτο αέρα. Σε καθένα από τα πρόσωπα εκείνης της βραδιάς,
τα φώτα έριχναν μια διαφορετική σκιά, οπότε εύκολα μπορούσες να διεισδύσεις στα
βάθη της όποιας μοναχικότητας. Κάπου ο Νόρμαν Μάνεα γράφει πως ‹‹ σιγά σιγά
παύεις πια να βλέπεις τους φίλους σου, επειδή… δεν θέλεις να βλέπεις τις
ρυτίδες της ήττας στο πρόσωπο του άλλου και στο δικό σου›› ( Περί γελωτοποιών. Ο δικτάτορας και ο
καλλιτέχνης). Ενάντια στην προαναφερθείσα συνθήκη, οι γιατροί των δοντιών προσφέρουν απλόχερα μερίδες χειροπιαστής και
βρώσιμης πραγματικότητας, πραγματικότητα που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν
είσαι ινδικό χοιρίδιο, αλλά ένας
άνθρωπος.
Η μη-απελπισμένη ηθική των οδοντιάτρων φέγγει σαν το νερό που χύνεται
στην ξεραμένη γη, και προσπαθεί να θεμελιώσει εκ νέου την ιερή φύση του
κοινωνικού δεσμού. Η ελπίδα καθίσταται πραγματική μονάχα άμα τρέφεται με
αλληλεγγύη. Άρα, ο τρόπος με τον οποίο ζούμε, μήπως δεν είναι η μόνη
δυνατότητα ;
[1]
Οι επιστήμονες
