Στην περιοχή αυτή, λένε, κάποτε βρήκε καταφύγιο ένας άνθρωπος που τον είχαν διώξει όλοι, όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Υπήρχε ένα δέντρο εκεί –κανείς δεν ξέρει να πει τι δέντρο ήταν, αλλά υπήρχε ένα δέντρο- και ο άνθρωπος αυτός κάθισε στη σκιά του να ξαποστάσει.
Κάθισε, λένε, και κοίταξε πέρα, τα τείχη και τα σπίτια που απλώνονταν λίγο πιο μακριά και που τον είχαν διώξει. Και λένε ότι καθώς τα κοιτούσε ένιωσε την καρδιά του να σκληραίνει, να σκληραίνει αφύσικα μέχρι που έγινε πέτρα.
Λένε ότι κανείς δεν τον αναζήτησε και ότι κανείς δεν τον είδε να πεθαίνει γιατί η καρδιά του ήταν από πέτρα και δεν θα μπορούσε πια να ζήσει.
Λένε όμως ότι χρόνια αργότερα ήρθαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι στην περιοχή, βρήκαν την πέτρινη καρδιά και θεμελίωσαν πάνω της ένα μέρος που δεν έδιωχνε ποτέ, κανέναν.
Και λένε ότι εκείνοι οι άνθρωποι ήταν ποιητές.
Ο τεκές (μονή) Μεβλελί Χανέ χτίστηκε περίπου το 1615 από τον Εκμεκτζί Αχμέτ Πασά και περιλαμβάνει ένα τζαμί, ένα εκπαιδευτήριο, κοιτώνες, κρήνη και κοιμητήριο. Βρισκόταν στην σημερινή περιοχή της Παναγίας Φανερωμένης, ενώ λέγεται ότι σε κάποιεςσημερινές οικίες και σχολικά κτίρια (59ο και 61ο Δημοτικά Σχολεία) έχουν χρησιμοποιηθεί απομεινάρια του. Κατεδαφίστηκε μεταξύ 1925 και 1927. Σε πολλές περιπτώσεις φιλοξένησε πρόσφυγες, κάτι που μαρτυρείται και από τις απλωμένες μπουγάδες σε πολλές φωτογραφίες.
Το τάγμα των Μεβλεβί (περιστρεφόμενοι δερβίσηδες) ιδρύθηκε από τον ποιητή Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί (1207-1273).
