Όταν εδώ ήταν ακόμα χώμα, λένε ότι πέρασε από την πόλη ο Ληστής.
Οι άνθρωποι έμαθαν που θα περνούσε και βγήκανε στους δρόμους να τον δούνε, να δούνε με τι έμοιαζε ο Ληστής που χρόνια τώρα ζούσε μόνο στα βουνά. Που είχε μάθει πια να ζει μόνο στα βουνά και που είχε κάνει φίλο του τη χαράδρα και τη νύχτα και τον λύκο. Που είχε πια ξεχάσει τους τρόπους και τ' ανθρώπινα φερσίματα και ήταν πελώριος, τρομακτικός και άγνωστος σαν τα βουνά. Που είχε αρχίσει πια να μοιάζει στα βουνά.
φωτογραφία από την ομάδα Παλιές φωτογραφίες Θεσσαλονίκης
Βγήκαν οι άνθρωποι να δούνε τον Ληστή. Βγήκαν και οι χωροφύλακες, με τα όπλα στα χέρια. Ο Ληστής δεν φάνηκε.
Όμως εκείνοι που ήξεραν –ήξεραν αλλά το έλεγαν ψιθυριστά- έλεγαν ότι ο Ληστής ήρθε τη νύχτα, μόνος όπως τα βουνά, ήρθε, έσκαψε το χώμα κι έκρυψε εδώ τον θησαυρό του. Έλεγαν πως ήρθε για να κρύψει το πιο πολύτιμο πράγμα που είχε ποτέ και που κανείς, ποτέ δεν έμαθε τι ήταν.
Κι εκείνοι που ξέρουν –ξέρουν αλλά το λένε ψιθυριστά- λένε ότι κάτω από τις πλάκες, εκεί όπου υπάρχει ακόμη χώμα, είναι πάντα θαμμένος ο θησαυρός του Ληστή.
Στη διασταύρωση Βενιζέλου με Ερμού υπήρχε το ξενοδοχείο Κοσμοπολίτ (στεγαζόταν στο κτίριο που υπάρχει ακόμα στη γωνία Βενιζέλου και Σπανδωνή), έργο του Καμπανέλλου από το 1929. Εκεί, ακριβώς μπροστά δολοφονήθηκε στις 22 Μαΐου του 1963 ο γιατρός, αθλητής και βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, ο οποίος επέβαινε σε διερχόμενο τρίκυκλο, το οποίο οδηγούσε ο Σπύρος Γκοτζαμάνης. Υπέκυψε στα τραύματά του τέσσερις μέρες αργότερα, στις 26 Μαΐου. Ο θάνατός του θεωρήθηκε έργο του παρακράτους και σε μεγάλο βαθμό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εκλογική ήττα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Παρ' όλα αυτά, στη δίκη το έγκλημα δεν αναγνωρίστηκε ως πολιτική δολοφονία.
Σήμερα στο σημείο υπάρχει μνημείο, έργο του Βασίλη Δωρόπουλου.
