Κάποτε ήταν μάρμαρα εδώ, σκαλιά γεμάτα βήματα.
γράφει η Μαρία Ράπτη
Στέκονταν, περίμεναν, έσμιγαν και χώριζαν οι άνθρωποι, τραβώντας κατά τη θάλασσα ή το βουνό. ‘Έσμιγαν, περίμεναν κι έφευγαν οι άνθρωποι. Κι έκαναν την πλατεία να ζει.
Κι έκαναν την πλατεία, πλατεία.
Λέγανε όμως τότε ότι καμιά φορά – αργά τη νύχτα και μόνο τότε- στην πλατεία ακούγονταν ψίθυροι, κάτω από τα μάρμαρα. Κάτι υπόκωφοι, ασαφείς ψίθυροι. μόλις που τους άκουγες μέσα στη σιωπή, αλλά ήταν σαν έρχονταν από χιλιάδες στόματα. Κι ήταν σαν να έρχονταν από κάτω.
Κι όταν κάποτε ξηλώθηκαν τα μάρμαρα φάνηκε πως εκείνο που γεννούσε τους ψιθύρους ήτανε όντως κάτω. Κι έτσι η πόλη βρήκε εκείνο που ήταν κάποτε πάνω. Το βρήκε και το έφερε στο φως και στον αέρα.
Τώρα αν εκείνο ήθελε στ’ αλήθεια να βρεθεί, αν ήθελε να ξαναέρθει στο φως, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Υπάρχουν κάποιοι στην πόλη που υποτίθεται ότι γνωρίζουν την απάντηση, όμως εκείνοι
σιωπούν ανησυχητικά.
Και οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πια τα μάρμαρα, αλλά ακόμη χωρίζουν, σμίγουν, φεύγουν, σταματούν για να μυρίσουν το γιασεμί και κάνουν την πλατεία και πάλι πλατεία.
***
Η Πλατεία Διοικητηρίου φαίνεται να σχεδιάζεται το 1917, μαζί με άλλες 11 πλατείες της πόλης, από τον Εμπράρ. Παίρνει την τελευταία της μορφή -στο ύφος της ιταλικής art deco- το 1936. Το 1990, κατά τη διάρκεια ανασκαφών για τη δημιουργία υπόγειου παρκινγκ έρχεται στο φως το αρχαίο διοικητικό κέντρο της πόλης, με πολλά και σημαντικά ευρήματα. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν τα ερείπια ενός μεγάλου ρωμαϊκού κτίσματος με περιστύλιο και τοιχογραφίες. Το 2010 γίνεται προκήρυξη διαγωνισμού για τη διαμόρφωση της πλατείας και την ανάδειξη των ευρημάτων. Έκτοτε ο χώρος παραμένει ανέγγιχτος.
φωτογραφίες από το αρχείο της ομάδας Παλιές φωτογραφίες Θεσσαλονίκης
