Χαζεύοντας στο youtube, έπεσα τυχαία
σε μια εκπομπή από τους Πρωταγωνιστές, αφιερωμένη στους Αγίους των Εξαρχείων (όπως τους αποκαλούσαν):
Κατερίνα Γώγου, Παύλο Σιδηρόπουλο και Νικόλα Άσιμο. Κανένας τους δεν είναι ζωντανός.
Και ως συνήθως τα αφιερώματα γίνονται μετά θάνατον. Μου έρχεται ο όρος από τα
γαλλικά, artistes maudits. Δηλαδή καταραμένοι καλλιτέχνες, αυτοί που “ανάγνωρίζονται”
μετά το θάνατο τους, περιφρονημένοι από την κοινωνία.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το βίντεο
μου σκάει στο μυαλό η έννοια της διαφορετικότητας. Άνθρωποι που για κάποιους
φαίνονταν μη φυσιολογικοί, παράξενοι, απόκοσμοι, περιθωριακοί και πάει
λέγοντας, ήταν απλώς διαφορετικοί. Διαφορετικοί από τον μέσο όρο; Διαφορετικοί
από αυτό που η κοινωνία αντέχει; Γιατί δεν μπορούμε να σεβαστούμε την
διαφορετικότητα;
Μπορεί ο καθένας τους να κουβαλούσε
την δική του «τρέλα», τους δικούς του δαίμονες, το δικό του σύστημα αξιών,
είχαν όμως ταυτότητα, σφραγίδα, προσωπικότητα. Και αυτό για μένα, τους κάνει
ιδιαίτερους, ξεχωριστούς.
Βιαζόμαστε να απορρίψουμε ή να
βάλουμε ετικέτα σε οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε. Γιατί δεν μπορούμε, γιατί δεν
θέλουμε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Γιατί η προσπάθεια απαιτεί κόπο και
χρόνο και μπορεί και να μας ξεβολέψει.
Λες και όλοι πρέπει να χωρέσουμε στα
ίδια κουστουμάκια. Τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Και ποιος το αποφασίζει
αυτό; Ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι είναι η ομοιομορφία, η μάζα και το να
είσαι ένα με αυτή. Λες και αν ξεχωρίσεις από αυτή, θα είσαι
δακτυλοδεικτούμενος, παρίας, περιθωριακός, κοινωνικά μη αποδεκτός, εκτός μόδας
εποχής.
Προσωπικά, βρίσκω εξαιρετικά
ενδιαφέροντες τους ανθρώπους που δεν έχουν πέσει στη μηχανή του κιμά για να
γίνουν ένα με το σύνολο, που διατηρούν ακέραια την προσωπικότητα τους, που
έχουν κάτι δικό τους που τους χαρακτηρίζει (όπως ταλέντο, κοσμοθεωρία, στάση
ζωής ή οτιδήποτε άλλο) που τους κάνει αυτό που είναι, χωρίς καμία διάθεση να
αλλάξουν για να χωρέσουν ή να προσαρμοστούν στα στενά κοινωνικά όρια. Είναι έξω
από αυτά. Τα έχουν ξεπεράσει. Γιατί μάλλον τους έπεφταν λίγα.
«Μπορεί να τους επαινέσεις, να
διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους
κακολογήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν,
φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα
πάντα.» Τζακ Κέρουακ
Υ.Γ. : Γράφοντας για την
διαφορετικότητα, μου έρχεται στο νου ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με αυτό
το θέμα του Άλμπερτ Εσπινόσα με τίτλο «Πες μου να έρθω κι όλα τ’αφήνω…αλλά πες
μου το». Σας παραθέτω ενδεικτικά ένα αγαπημένο μου απόσπασμα: «’Ημουν τυχερός
που τον συνάντησα, αφού δεν εκμεταλλεύτηκε το σώμα και το πνεύμα μου των δέκα
ετών κάποιος διεφθαρμένος εγκληματίας, ούτε κανένας σιχαμερός παιδεραστής.
Έπεσα πάνω σ’ έναν σπουδαίο άντρα που προσπάθησε να μου μάθει τη σημασία του να
είσαι διαφορετικός σ’ αυτόν τον κόσμο. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που αποφασίζουν
να μη ζήσουν σαν μετριότητες.»
