Πόσο δύσκολο να ζεις τα Χριστούγεννα όσο μεγαλώνεις.
Τη μέρα που ο κόσμος καίγεται, ο χρόνος δεν φτάνει, τα δώρα δεν σε κάνουν πια χαρούμενο και οι ευχές ξεχνιούνται με το που λέγονται.
Κάθε χρόνο πιστεύουμε σε λιγότερα πράγματα. Και όλα ξεκίνησαν όταν μας είπαν πως Δεν υπάρχει ο Άη Βασίλης και εντάξει, το ξέραμε, μας το είχαν ξαναπει, αλλά μετά έγινε επίσημο πλέον. Παρά τη προπαγάνδα που φάγαμε μέχρι τα 6 μας χρόνια. Τελείωσε, δεν υπήρχε. Κι αυτός που συνέχισε να πιστεύει, ήταν βλάκας.
Και μετά μεγαλώσαμε, και λιγόστεψαν οι ώρες που έχουμε καιρό για να νιώθουμε, και αυξήθηκαν οι ώρες που έχουμε για να σκεφτόμαστε. Έπειτα είναι και που μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα εσύ ασχολείσαι με τα πάντα, εκτός από τα Χριστούγεννα. Παραμονή δουλεύεις. Ξυπνάς και είναι 25. Μέχρι να καταλάβεις τι έγινε, έχει ήδη τελειώσει.
Και μετά, η εβδομάδα της Πρωτοχρονιάς, οι στόχοι που πρέπει να βάλεις και μετά οι στόχοι που πρέπει να τηρήσεις. Το οικογενειακό τραπέζι, κινητά τηλέφωνα, βαρεμάρα, όλο και λιγότεροι άνθρωποι στις καρέκλες. Κάποιος λείπει, κάτι λείπει.
Τι θέλεις φέτος για τα Χριστούγεννα; Kάτι να έρθει, κάτι να φύγει, κάτι να επιστρέψει, κάτι να μείνει, κάτι να σου φέρουν, και κυρίως να μη σου πάρουν τίποτα.
Και είναι ειρωνεία και άδικο. Μεγάλωσες πιστεύοντας πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, ενώ μεγαλώνοντας είναι που τον χρειάζεσαι. Τώρα που το να είσαι ρεαλιστής σημαίνει πως είσαι κατά βάση απαισιόδοξος, και τώρα που κοιτάς το δέντρο και όχι το δάσος. Τώρα που, θυμάσαι πώς ήταν τότε, πεντακάθαρα, εικόνες, ήχους και μυρωδιές, αλλά δεν έχεις αναμνήσεις από το τώρα. Δεν θυμάσαι. Δεν πιστεύεις.
Γιατί τελικά το παραμύθι των Χριστουγέννων είναι να θυμηθείς να πιστέψεις. Όχι απαραίτητα στα παραμύθια ή τον Άγιο Βασίλη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς άσους στο μανίκι, χωρίς εναλλακτικές. Απλώς να πιστέψεις. Σε ό,τι θέλεις εσύ, φέτος.
