Ίσως το πιο περίεργο
κομμάτι της ανακοίνωσης του φεστιβάλ
για την παρουσία του Τζιμ Τζάρμους στην
πόλη, ήταν η φράση “για πρώτη φορά”. Με
τις ταινίες του να έχουν ένα σταθερό,
φανατικό με τα χρόνια, κοινό, ο Τζάρμους
μοιάζει περισσότερο με μια γνωστή
φιγούρα της Θεσσαλονίκης, παρά με
επισκέπτη που δεν έχει ξαναβρεθεί εδώ.
Θυμάμαι το 2004, στον πάλαι ποτέ Έσπερο,
κόσμο να συνωστίζεται στο πάτωμα το
οποίο ήταν αδύνατον να διαπεραστεί, για
την πρεμιέρα του Coffee and
Cigarettes, μια εικόνα που
σύμφωνα με τους παλιότερους συνέβαινε
και στις προηγούμενες ταινίες του, στις
δεκαετίες του '80 και κυρίως του '90.
Η ύπαρξη αυτού του
φανατικού κοινού, που μπορεί να
παρακολουθεί συχνά τα φιλμ του αμερικανού
σκηνοθέτη και να μιλά με τις ώρες για
τον κόσμο τους, δικαιολογείται από την
απόφαση του Τζάρμους να παρουσιάσει
ένα είδος σινεμά εντελώς κόντρα στο
ρεύμα της εποχής που ξεκίνησε. Την ώρα
που οι ΗΠΑ ανακάλυπταν το video
clip, τις νέες τεχνολογίες
και τον θόρυβο, αυτός αντιπρότεινε την
ασπρόμαυρη φωτογραφία, την εξερεύνηση
του αμερικανικού τοπίου, τους αργούς
ρυθμούς και πάνω απ’ όλα την απόδραση.
Η αγάπη του για τα road
movies πιθανά να πηγάζει από
την θέληση που είχε να φύγει από το Οχάιο
όπου μεγάλωσε, και δεν εντοπίζεται μόνο
στις ταινίες που σκηνοθέτησε αλλά και
σε εμφανίσεις που έκανε σε αντίστοιχα
φιλμ άλλων σκηνοθετών, όπως το Leningrad
Cowboys Go
America του Καουρισμάκι.
Πάντως το ξεκίνημά του
δεν ήταν ακριβώς υποσχόμενο, καθώς το
πρώτο φιλμ που γύρισε το 1980 (Permanent
Vacation) έδειχνε μεν στοιχεία
του σκηνοθετικού του στυλ και εισήγαγε
τη συνύπαρξη ετερόκλητων χαρακτήρων,
όμως δεν έκανε κάποια σπουδαία πορεία
είτε σε φεστιβάλ είτε σε διανομή, ενώ
πολλοί το κατατάσσουν σήμερα στις
χειρότερες δουλειές του. Τέσσερα χρόνια
αργότερα μάζεψε περισσότερα χρήματα,
έφτιαξε το Stranger Than
Paradise, κέρδισε μεταξύ άλλων
τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες, οι οποίες
από τότε συμπεριέλαβαν τις περισσότερες
ταινίες του στο διαγωνιστικό τους,
βραβεύοντας τελικά με το Μεγάλο Βραβείο
της Επιτροπής την πιο προσιτή του προς
το ευρύ κοινό, το Broken
Flowers το 2005. Το 2009 ο Τζάρμους
έκανε το Limits of
Control που μπορεί να έπεσε
βαρύ για όσους τον γνώρισαν στο Broken
Flowers και για τη διεθνή
κριτική, αποτελεί όμως μια πολύ προσωπική
και απολογιστική ματιά στο σινεμά του
και παραμένει μια από τις πιο απολαυστικές
στιγμές του.
Όσο για την ταινία που
θα παρουσιάσει εδώ, το Only
Lovers Left
Alive, και μόνο η περιέργεια
για τη ματιά ενός αντισυμβατικού
καλλιτέχνη πάνω στα βαμπίρ, πλάσματα
δηλαδή που δεσπόζουν πλέον στην pop
κουλτούρα τα τελευταία χρόνια, φτάνει
για να το παρακολουθήσει κάποιος. Το
Φεστιβάλ προνόησε και πέρα από την
τελετή έναρξης που μπαίνει κάποιος μόνο
με πρόσκληση, θα το προβάλλει και αυτό
το Σάββατο στις 8 στο Ολύμπιον για το
κοινό.
