Έβγαινες από το ασανσέρ
έστριβες στο διάδρομο και τον έβρισκες
στο πρώτο γραφείο, λίγο προτού προχωρήσεις
προς το δικό σου. Ένα ξεψυχισμένο
“καλημέρα” έβγαινε από το στόμα του
και μετά ακολουθούσε μουρμούρα. Από το
πρωί μέχρι την ώρα που θα μάζευε τα
πράγματά του, αισίως βραδάκι, για να
πάει -επιτέλους, Θεέ μου- σπίτι του.
Περπατούσε σκυφτός, μιλούσε χαμηλόφωνα
και μονίμως γκρίνιαζε, παραπονιόταν,
“μίρλιαζε”, όπως θα λέγαμε και στην
καθομιλουμένη. Δυο πράγματα ήταν σταθερά
πάνω του, χειμώνα-καλοκαίρι: Η
χιλιοταλαιπωρημένη καφετιά τσάντα που
κουβαλούσε στα “πήγαινε-έλα” του και
η χιλιοειπωμένη ατάκα του, που επαναλάμβανε
σε κάθε ευκαιρία: “Ποιος έχασε την τύχη
του, να τη βρω εγώ;”.
Την πρώτη φορά που τον
άκουσα να το λέει, γούρλωσα τα μάτια μου
και περίμενα τη συνέχεια της σκέψης
του. Δεν υπήρχε συνέχεια. Μετά από αυτή
τη φράση, συνήθιζε να βάζει τελεία
-ενίοτε και παύλα μη σου πω- και να χώνεται
ξανά στο γραφείο του, άκεφος, μουρτζούφλης
και αμίλητος.
Από εκείνη τη μέρα μέχρι
και σήμερα, πρέπει να ομολογήσω ότι με
ταλαιπώρησε πολύ η έννοια της τύχης.
Ίσως επειδή ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με
τα αφηρημένα. Ίσως πάλι επειδή πάντα
προτιμούσα τα χειροπιαστά, τα λογικά,
τα μετρήσιμα. Μωρέ λες, όμως, να
υπάρχει η τύχη και να μην την έχω βρει
ούτε κι εγώ;, σκεφτόμουν. Μήπως
πάλι είχαμε συναντηθεί κάπου στο
παρελθόν, δεν την είχα αναγνωρίσει και
έτσι ευθαρσώς της είχα γυρίσει την πλάτη
και εκείνη -με το δίκιο της- είχε
παρεξηγηθεί;, αναρωτιόμουν. Στη
συνέχεια, κατέληγα: Κι αν θεωρήσουμε
ότι είχε παρεξηγηθεί, γιατί να μην
παρεξηγηθώ κι εγώ με τη σειρά μου, που
δεν έκανε ποτέ λίγο πιο αισθητή την
παρουσία της στη ζωή μου, ώστε στην
τελική να μη χρειάζεται σήμερα να
αναρωτιέμαι αν υπάρχει ή είναι απλά
ακόμα ένας μύθος, ένα ακόμα παραμύθι
της Χαλιμάς για ένα πουκάμισο
αδειανό, για μια Ελένη;
Ώσπου μια μέρα, ένα ρητό
της Σαρλ Νικόλ, ήρθε να αλλάξει την
κοσμοθεωρία μου: “Η τύχη ευνοεί μόνο
όποιον ξέρει να την φλερτάρει”. Και
εγώ, ομολογουμένως, ήμουν πολύ κακή στο
φλερτ. Έτσι εξηγείται. Απλά δεν ήμασταν
καλοί στο φλερτ. Τόσο εγώ, όσο και ο
συνάδελφός μου. Τόσο απλό. Τόσο κατανοητό.
Ξαφνικά διαπίστωσα ότι όσοι πιστεύουν
στην τύχη κρατούν, ως επί το πλείστον,
μια πιο αισιόδοξη στάση, υιοθετώντας
μια συμπεριφορά πιο θετική και σίγουρα
πιο εποικοδομητική μπροστά στο τυχαίο.
Σήμερα, χρόνια μετά,
είμαι συμφιλιωμένη με το ότι κάποια
γεγονότα, τυχαία, μοιραία, έρχονται
προκειμένου να αλλάξουν καθοριστικά
τη μελλοντική πορεία των πραγμάτων.
Σήμερα, τουλάχιστον μια δεκαετία μετά,
έμαθα να πιστεύω ότι η τύχη δεν εξαρτάται
από μένα αλλά εξαρτάται ΚΑΙ από εμένα.
Σήμερα, πλησιάζοντας περήφανα τα πρώτα
-άντα μου, αρνούμαι να πιστέψω ότι είμαι
έρμαιο του απρόβλεπτου, χωρίς όμως να
μπαίνω συχνά και στον πειρασμό να…παίζω
με την τύχη μου.
Κι αν είσαι από αυτούς
που αναρωτιούνται αν γεννήθηκαν με
άστρο ή από τους άλλους που γεννήθηκαν
για να βλέπουν αστεράκια, σκέψου το κι
αλλιώς: Δεν χρειάζεται να χάσει κάποιος
τη τύχη του για να τη βρεις εσύ. Η τύχη
σου είναι δική σου και αν δεν τη βρεις
εσύ, παίζει να σε ψάξει εκείνη.
Και κλείνοντας, μια
συμβουλή προς ναυτιλομένους. Μου την
έδωσαν και σας τη δίνω κι εγώ με τη σειρά
μου: “Θα πρέπει να αλλάζεις θέση συνέχεια
αν θέλεις να σε βρει η τύχη. Μη μένεις
προσκολλημένος στο ίδιο μέρος, καθώς
είναι πιθανό να έχει περάσει ήδη από
εκεί και να μη θέλει να ξαναπατήσει στα
χνάρια της.
Δοκίμασέ το και αν
είμαστε τυχεροί θα μου πεις εάν τελικά
συναντηθήκατε, στην επόμενη τυχαία
συνάντησή μας. Τυχαίο;
