Το challenge ξεκίνησε με έντεκα πρόσωπα της πόλης και τις έντεκα πιο αμαρτωλές πράξεις, σκέψεις, στιγμές, εν μέσω περιόδου εορτασμού των θείων στιγμών και προσκυνήματος ιερών φαγοποτιών. Άλλοι κρασί, άλλοι τσίπουρα, άλλοι ποτά αλλά γενικώς ξύδι. Κύριο συστατικό το σταφύλι εν πάση περιπτώσει, κάτω από λαμπιόνια και πάντα εις το όνομα του Κυρίου. Τελικά οι αμαρτίες γίνανε ευτράπελα, τα ευτράπελα γκαντεμιά και η γκαντεμιά κατάθλιψη και δυστυχία. Ο καθείς στον πόνο του και εμείς στο πλευρό τους. Enjoy them! A! και Καλά Χριστούγεννα μακριά από τέτοιες ιστορίες. Το προϊόν απευθύνεται σε εμπάθειες του Άγιου! Cheers!
Κωστής Καρατζιάς (UP'N'LOUD):
Τα Χριστούγεννα για κάποιο λόγο θέλω να δοκιμάσω όλες τις ποικιλίες κρασιού όλες τις χρονιές. Κρασιά με ετικέτες, χύμα, μισό μισό… Όλους του πιθανούς συνδυασμούς. Μου αρέσει ρε παιδί μου… Να πηγαίνω στα στέκια μου να ακούω τις τζαζιές μου και να πίνω κρασιά με φίλους. Ωραία ως εδώ. Υπάρχουν όμως κάποια συγκεκριμένα Χριστούγεννα που αυτή η αρμονία χάλασε. Είχα χωρίσει θυμάμαι και ήταν 2 βδομάδες rave! Είχα μπερδευτεί… Δεν ήξερα αν πρέπει να συνεχίσω να κάνω αυτό που με ευχαριστεί ή να κλειστώ σπίτι μου και να το κάνω εκεί…αλλά μόνος μου! Οπότε έζησα 2 βδομάδες (οι καλύτερες της ζωής μου) όπου έκανα τα πάντα. Από τα κρασιά με φίλους, στο σπίτι μόνος και περισυλλογή και από την περισυλλογή στα μπουζούκια (χωρίς να ξέρω γιατί) και από εκεί στο de facto για καφέ. Είχα μπει σε διάφορα καταγώγια άλλες φορές μόνος και άλλες με παρέα. Ωραία ήταν… Δεν ήξερα ότι άμα πιεις το Μουδανιά – Ιωάννινα είναι τόσο κοντά… #μηνοδηγειςοτανπινεις.
Monsieur Minimal:
Ήταν πέρσι, λίγο πριν την αλλαγή του έτους. Βρέθηκα με τους φίλους μου σε ένα street delicatessen party. Πίναμε και τρώγαμε από το πρωί κάτω των εξωτικών και παγανιστικών ήχων. Η κατάληξή μας ήταν εξωπραγματική, μιας και οι γονείς μου έφτασαν σε σημείο να με ψάχνουν μέχρι και στην αστυνομία. Σο τέλος της βραδιάς και αφού βρέθηκε επαφή καταλήξαμε σχεδόν όλοι οι φίλοι μου από το party, να αλλάζουμε χρονιά μαζί με την οικογένεια μου, με σκηνές απείρου κάλους και κεφιού.
Ελένη Σκάρπου (Ραδ. Παραγωγός 1055 Rock):
Είναι γεγονός πως τις γιορτινές μέρες πάντα κάτι μας συμβαίνει που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, έτσι για το έθιμο! Είναι πολλά εκείνα τα Χριστούγεννα που κάτι στράβωσε με το ρεβεγιόν, που το ρεβεγιόν κατέληξε σε τραγωδία, που μια έκπληξη έγινε συμφορά και άλλα τέτοια, αλλά… δεν θα ξεχάσω ποτέ την παραμονή των Χριστουγέννων στο Βουκουρέστι το 2009. Ταξίδευα από Θεσσαλονίκη μόνη για να περάσω τις γιορτές με φίλους στη Βιέννη. Θα άλλαζα πτήση στο Βουκουρέστι, αλλά λόγω καθυστέρησης δεν μπήκα ποτέ στην επόμενη πτήση παρ' όλο που προλάβαινα. Το αεροδρόμιο του Βουκουρεστίου σαν λαβύρινθος ένα πράγμα, η υπεύθυνη στο γκισέ να μην μιλάει τίποτε άλλο εκτός από Ρουμάνικα και κάτι σπαστά Ιταλικά. Οι βαλίτσες μου χάθηκαν και έμεινα να κλαίω από τα νεύρα μου μέσα στην μαύρη νύχτα και να αναθεματίζω. Έβγαλα το βράδυ σε ένα ξενοδοχείο, που μάλλον ήταν στοιχειωμένο από το πνεύμα του Κόμη Δράκουλα. Άκουγα φωνές και θορύβους, έξω σκοτάδι, χιόνιζε και όλη τη νύχτα μου χτυπούσαν την πόρτα 2 μεθυσμένοι Ισπανοί -που επίσης είχαν χάσει την πτήση τους- και ήθελαν παρέα! Έμεινα νηστική εννοείται και είδα ό,τι ταινία ρουμάνικη υπήρχε και δεν υπήρχε στην τηλεόραση. Έφτασα στην Βιέννη το επόμενο μεσημέρι, εξουθενωμένη, με τις βαλίτσες μου τελικά -που τις βρήκα πεταμένες τυχαία σε ένα γραφείο του αεροδρομίου -όχι στα απολεσθέντα όπως είθισται. Το ότι δεν πήγα στον ψυχίατρο εκείνα τα Χριστούγεννα το οφείλω στον ευγενικό Ρουμάνο υπάλληλο της αεροπορικής εταιρείας που ταξίδευα, ο οποίος με παρηγόρησε γιατί ούρλιαζα από τα νεύρα μου, με εξυπηρέτησε και μου μίλησε επιτέλους αγγλικά. Και κάπως έτσι δεν ξαναταξίδεψα στη Βιέννη, ούτε πρόκειται να πάω στο Βουκουρέστι με τη βούληση μου!
Αλέξανδρος Τσιούκας (Hθοποιός):
Η δική μου χριστουγεννιάτικη αμαρτία είναι σχετικά πρόσφατη! Πρόπερσι λοιπόν, δεν τα πάω καλά με τις χρονολογίες, τα κατάφερα και έμεινα μόνος μου Χριστούγεννα στο Λονδίνο. Ναι ναι τα κανονικά Χριστούγεννα εννοώ! Στις 25 Δεκέμβρη που είναι όλοι με τις οικογένειες τους και τρώνε και πίνουν και μαλώνουν. Τώρα θα μου πείτε που είναι η αμαρτία; Σας απαντώ λοιπόν! Μην το φαντάζεστε ειδυλλιακό το τοπίο. Στο Λονδίνο ανήμερα της γέννησης του θεανθρώπου δεν κυκλοφορεί ούτε ταξί. Νεκρώνει η μητρόπολη, στο west end δεν έχει τουρίστες, σταματάει να κάνει κύκλους το London Eye. Κοινώς, στο δρόμο κυκλοφορούσε το κορίτσι με τα σπίρτα, ο Τζακ ο αντεροβγάλτης και η Μαίρη Πόπινς. Για να μην σας κάνω την καρδιά πέτρα όμως, ένα δυο χιλιόμετρα κοντά μου έμεναν δυο φίλοι (και συνάδελφοι τότε). Οπότε μαζευτήκαμε άλλοι δυο τρεις και κάναμε προσομοιωτή Χριστουγέννων. Είχαμε κοτόπουλο, χριστουγεννιάτικο δέντρο, δώρα και παιδιά προσχολικής ηλικίας παρακαλώ! Από τότε λοιπόν προτιμώ να τσακώνομαι με τους δικούς μου για πολιτικά, παρά να είμαι μακριά!
Παύλος Περβανάς (Vinyl Salvation):
Αμαρτωλός δεν έχω υπάρξει πολύ -θαρρώ-, αλλά από ντροπιαστικές στιγμές άλλο τίποτα. Από τις ντροπές που κουβαλάω είναι ένα σκηνικό κάπου στην 1η-2α Γυμνασίου μάλλον, κι έχει να κάνει με τα κάλαντα. Κάπου σε αυτήν την ηλικία, αν υπολογίζω καλά, είναι η φάση που δεν είναι/ήταν κουλ πλέον να λες τα κάλαντα, αλλά συγχρόνως δεν σε χαλούσαν καθόλου τα λεφτάκια που έβγαζες από αυτά. Οπότε, αυτό που έκανες ήταν να επισκεφτείς μόνο τους συγγενείς και τους κοντυνότερους οικογενειακούς φίλους για να τσεπώσεις τα χοντρά: minimun effort & maximum efficiency. Πάω, λοιπόν, κι εγώ στον κύριο Ν., καλό οικογενειακό φίλο, του χτυπάω το κουδούνι, κατεβαίνει μου ανοίγει «τι κάνεις Παυλάκο, χρόνια πολλά αγόρι μου και του χρόνου», «χρόνια πολλά κύριε Ν…». Awkward silence, δεν αρχίζω να τραγουδάω κανένα κάλαντο, κοιταζόμαστε, μου δίνει τα λεφτά, δεν θυμάμαι πόσα, 2ος γύρος awkward silence. «-Άντε αγόρι μου και του χρόνου. -Να 'στε καλά ευχαριστώ». Κοινώς, πήγα πήρα τα λεφτά του κι έφυγα επειδή κάλαντα, και το ντρέπομαι έκτοτε. Τώρα που το εξομολογήθηκα, σκέφτομαι πως φέτος πρέπει να τα πω σε κάποιον χωρίς να πάρω κάτι φυσικά, για να επανορθώσω. Καλές γιορτές!
Χρήστος Δασκαλάκης (freelance Promoter- MinceMusic):
Θυμάμαι πρίν χρόνια γύρω στο 2004 τότε που ταξιδεύαμε συχνά εξωτερικό . . έφθασα οδικώς μέχρι το Βελιγράδι να κάνω δεύτερη πρωτοχρονιά μιας και εκεί κάνουν πρωτοχρονιά 15 ημέρες μετά (αν θυμάμαι καλά- παλαιοημερολογίτες). Ο λόγος ήταν καθώς ήμουν αρκετά φαν κλάμπ από ένα ντουέτο που είχε λάιβ εκεί και ήμουν καλέσμένος από την ηλεκτρονική μπάντα – Φθάνωντας μετά από πολλές ώρες ταξίδι και δύσκολο δρόμο με πολλά μπόλκα στο δρόμο αλλά και πανέμορφα τοπία – αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο συνέχισα πρός το μέρος όπου γινόταν το λαίβ! ¨αγνωστα τοπία και τρύπια κτίρια,μαυρισμένα – λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (μέχρι το 1999) νύχτα βαριά σε εκείνα τα μέρη – Φθάνω σε ένα κτίριο τεράστιο . . δεν ακουγόταν τίποτα… και λέω εδώ θα είναι – το κτίριο είχε ονομασία ένα τετραψήφιο – δεν θυμάμαι κάν ΒΓΑΙΝΟΥΝΕ 2 ΤΡΙΜΕΤΡΟΙ (ΤΕΡΑΤΑ-ΠΕΛΩΡΙΟΙ) ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΜΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ Κ ΒΑΡΙΑ ΠΡΟΦΟΡΑ… SORRY IT'S FULL…. (Πλάκα μου κάνετε έτσι…… έκανα σχεδόν 800 χιλιόμετρα πάνω από 7 ώρες και ταξίδι) in english κτλ φυσικά ανέφερα πως ήμουν καλεσμένος – όμως ήμουνα σχετικά μικρός για να με πάρουνε στα σοβαρά… Τελικά κατάφερα και συννενοήθηκα με το band και σε λίγη ώρα μας πέρασαν μέσα στο παγωμένο κτίριο….και ήρθε η ικανοποίηση μετά την τρομάρα που πήρα καθώς ανεβαίναμε με 2 securitades από το ασανσέρ και άκουγα τον ήχο από το live….mpoum mpoum mpoum….και το καλύτερο με πέρασε μέσα από το πλήθος και έφτασα στη σκηνή! Αξέχαστο γεγονός Αξέχαστη πρωτοχρονιά – ακολούθησαν δυνατά γλέντια!
Γιώργος Παπαγεωργίου (Polkar):
Δεν έχω να θυμάμαι Χριστουγεννιάτικες αμαρτίες. Μάλλον δεν θέλω κιόλας. Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν ΜΟΝΟ στη Θεσσαλονίκη. Και αν τη θεωρήσω μια πόλη αμαρτωλή και ερωτιάρα, μάλλον τότε ναι τα Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη είναι αμαρτωλά. Αρκεί να θες να τα δεις. Αρκεί να πιείς το ζεστό κρασί και το τσίπουρο. Το 2016 πέρασα απαίσια. Ως αποκορύφωμα, στους περσινούς εορτασμούς στη Μοδιάνο, κάποιος μου έκλεψε μέσα από τη τσέπη το κινητό. Με φαντάζεσαι να τρέχω Χριστουγεννιάτικα να δηλώνω στην Αστυνομία την κλοπή κλπ.. Ε κάπως έτσι μπήκε το 2016 και τα κατάφερε μια χαρά.. Φέτος τα Χριστούγεννα θα έρθω στη Θεσσαλονίκη για να ξορκίσω το κακό. Θα στήσω την παραμονή στις 24, στο Bord De L'Eau τη φιέστα μου με τους Polkar. Και θα αμαρτήσω. Γιατί μέσα από τις αμαρτίες σου θα βρεις το φως. Αρκεί να μην καείς. Γιατί άλλο το φως και άλλο η φωτιά. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν Σαλονικείς μου αμαρτωλοί. Σας έρχομαι.
Θεοχάρης Καζατζίδης (Propaganda):
Τα Χριστούγεννα είναι ίσως η ομορφότερη στιγμή του χρόνου για τον περισσότερο κόσμο, συνδέεται με την θρησκεία μας και αυτό την κάνει μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Σε άλλους πολιτισμούς δεν γιορτάζεται με τον ίδιο τρόπο και πέρα από τα συνηθισμένα χιονισμένα τοπία και έλατα με τα οποία έχουμε συνδέσει οπτικά το γεγονός, σε άλλες ηπείρους και γεωγραφικές ζώνες τα Χριστούγεννα συνοδεύονται με σαράντα βαθμούς και βουτιές στην θάλασσα. Προσωπικά τα Χριστούγεννα γενικά τα περνώ με την οικογένεια και αφήνω την κοινωνικοποίηση για την Πρωτοχρονιά. Γενικά μόνο καλές αναμνήσεις. Δεν έχω να θυμηθώ κάτι που δεν είναι καλό ή απλά δεν έχω να θυμηθώ τίποτα γιατί συνήθως μετά από ένα σημείο δεν υπάρχει καταγεγραμμένο τίποτα στο μαύρο κουτί. Δεν θυμάμαι την χρονιά, αλλά ήταν μέσα Δεκεμρίου όταν μου είχαν ανοίξει το αυτοκίνητο και μου είχαν κλέψει την τσάντα με την βιντεοκάμερα και άλλα διάφορα! Κακός Δεκέμβριος. Έρχεται Πρωτοχρονιά λοιπόν, όλη μέρα έξω, greek bbq με φίλους από εδώ και από εκεί, αλκοολισμός με ευλαβική ιεροτελεστία που κράτησε ώρες και αλλαγή σπίτι για αναδόμηση με ντουζάκι και φαγάκι (πάντα με αλκοόλ, ακόμα και στο ντουζάκι). Πήγε ο παλιός και ήρθε ο καινούργιος και ενώ κατευθυνόμουν προς γνωστό hotel της πόλης όπου φιλοξενούνταν partara με την Miss Kitten, σκεφτόμουν στον δρόμο πόσο κακό παιδί παίζει να ήμουν τελικά για να μου έχει φερθεί έτσι η τύχη. Βρίσκω την ομάδα και το party κάνει επανεκκίνηση! Εμφανίστηκαν τα promotion γνωστής εταιρίας τσιγάρων και μέσα στον χαμό απάντησα σωστά σε πέντε ερωτήσεις σχετικές με κινηματογράφο παίρνοντας μέρος σε διαγωνισμό που κληρωνόταν μια handycam. Καμία σχέση με την κάμερα που έχασα αλλά ήταν μια ζαριά! Και τελικά ο Άγιος Βασίλης αναθεώρησε! Τελικά ήμουν καλό παιδί απ' ότι φάνηκε αφού ανάμεσα στα περίπου 2000 άτομα που βρίσκονταν εκεί, η δόνηση στο κινητό με κάλεσε στην είσοδο του party, όπου με μεγάλη δυσπιστία φτάνω και θεωρώ ότι πρόκειται για φάρσα! Όχι δεν ήταν! Ήταν η απόφαση του 'Άγιου Βασίλη να με φτιάξει και με camera και με τα υπέροχα μωράκια του promotion! Δεν μιλάμε για την ίδια κατηγορία κάμερας με αυτή που έχασα αλλά και μόνο την κίνηση του κυρίου με τα κόκκινα την εκτίμησα αφάνταστα και την κάμερα αυτή την χρησιμοποιώ συστηματικά από τότε! Περιττό να πω ότι το πάρτυ ξέφυγε και όλοι πήγαμε σπίτια μας στις 2 Ιανουαρίου! Τελικά υπάρχει! Σας το λέω είναι αλήθεια!
Κωνσταντίνος Τίκης (Kapani Project):
Τα Χριστούγεννα είναι στο μυαλό των περισσότερων συνδυασμένα με όμορφες οικογενειακές ζεστές στιγμές, γύρω από ένα τζάκι, με πολλά γλυκά, ζεστό τσάι και σοκολάτα, πολύχρωμα στολίδια και λαμπάκια, κάρτες γιορτινές και παραμύθια. Από παιδί ακόμα θυμάμαι πως περίμενα πως και πώς να έρθουν οι διακοπές και να πάμε στο μεγαλύτερο κατάστημα παιχνιδιών της πόλης μου να χαθούμε με τον μπαμπά στους διαδρόμους με τεράστια playmobile kai lego και κάπου εκεί να αρχίσω να παίζω. Δεν ήξερα ποτέ τι να διαλέξω. Όλα ήταν ικανά να με συνεπάρουν. Αφού δυσκολευόμουν ακόμα καλά καλά να τα παίζω μόνος επέλεγα στο τέλος εκείνο που θα είχε τα πιο όμορφα σχέδια. Οι σακούλες γέμιζαν και εγώ γεμάτος ανυπομονησία επέστρεφα στο σπίτι για να ξεκινήσουμε να τα παίζουμε. Μεγαλώνοντας το μυαλό μου γέμισε με άλλες ιστορίες, λυπητερές και ευχάριστες αφήνοντας σε μια παράξενη θολή κατάσταση τα όμορφα παραμύθια των παιδικών μου Χριστουγέννων. Σίγουρα θυμάμαι τις ιστορίες αλλά όλα ήταν τόσο θολά . Είχα ξεχάσει ότι τα Χριστούγεννα είναι όμορφα απλά και μόνο γιατί είναι Χριστούγεννα γιατί έχω το χρόνο να κάνω κάτι διαφορετικό από τις άλλες μέρες και γιατί έχουν μια μαγεία διαφορετική από τις άλλες γιορτές. Είχα ξεχάσει ότι ήταν οι μέρες που κάποτε δεν είχα σχολείο και ήταν ευκαιρία να είμαι λίγες ώρες παραπάνω σπίτι μου, να περάσω στιγμές με την οικογένεια μου, να μοιραστώ ιστορίες και λίγη σοκολάτα.
Unknown Artist:
Προσπαθώντας να γράψω για ένα αλλόκοτο συμβάν αυτών των γιορτινών ημερών, ξαναθυμίζω στον εαυτό μου καταστάσεις που νόμιζα ή που θα θελα να είχα ξεχάσει και πηγαινοέρχομαι από ουκ ολίγα τραγελαφικά σκηνικά, σε σειρές με πραγματικά ατυχή γεγονότα, σε ''οργανωμένες'' εκδρομές, σε καψόνια φίλων, σε βαμμένα ασημένια ασανσέρ ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα κάλαντα και άλλα τόσα ωραία. Έτσι ωραία είχαμε περάσει σε ένα κλαμπ κάπου στα Βαλκάνια, μία από τις τελευταίες μέρες του περασμένου χρόνου, όταν από το πουθενά, ένας φουσκωμένος middle-aged τύπος, σχεδόν διέταξε έναν φίλο μου να χορέψει. Φωνάζει ΧΟΡΕΥΕ!, συστήνεται ως Zoro και είναι φανερά ανήσυχος. Πιθανών αυτό να οφείλονταν στους απέναντι χαρούμενους τύπους που ρουφούσαν μπαλόνια ή από κάτι κορίτσια παραδίπλα που δούλευαν και είχε πάθει κακό– δεν έχει σημασία. Σημασία για τον Zoro είχε ΕΣΥ να χορέψεις πραγματικά, να γίνεις ο γιος του ρυθμού. Να αναστενάξουν οι πίστες, και να ακολουθήσεις τον dj που πήγαινε από rnb σε ethnic, κι από τοπικά σκυλάδικα σε dubstep, σ' ένα μαγαζί που βαριά-βαριά είχε 30 άτομα εκείνη την μέρα. Από πού είστε ρε; ρώτησε σε μια γλώσσα που χρειάστηκε 10 λεπτά για να γυρίσει σε αγγλικά, και η απάντηση πυροδότησε ένα κλίμα συμπάθειας και ενθουσιασμού, καθώς ο τύπος είχε ελληνικές ρίζες, thank god! Ε, μετά τα κλασσικά, χαμογελάκια και hi-five γίναμε κολλητοί και οι τραμπουκισμοί μπήκαν σε σφηνάκια και σε ένα «ελάτε να πιούμε το μπουκάλι ρεεε»! Το χόρευε! παρέμεινε προσταγή και έπαιζε σε λούπα κάθε τόσο (και καλά έκανε). Ζωάρα.
Ο mr. ''τίποτα-δεν-έχει-σημασία'' είχε πάρει φόρα και όλα έδειχναν σε μια πανηγυρική έξοδο. Δυστυχώς, η αλήθεια ήταν πως μας είχαν κάτσει υπερβολικά βαριές οι πολλές πίτσες που 'χαμε φάει προηγουμένως και δεν μας άφησαν πολλά περιθώρια. Όμως, ο τρίτος της παρέας, σωστός κύριος, δεν το 'βαλε κάτω και ήθελε πολύ μια ευκαιρία τα πράγματα να εξελιχθούν λίγο πιο απρόσμενα, όταν τον ρώτησε φεύγοντας «τι χρωστάμε» (ενώ κυριολεκτικά, δεν μας είχε μείνει ούτε φωτογραφία από ευρώ).
Δεν ξέρω αν ο Ζ πρόκειται για μορφή ή όχι, εξάλλου ήταν ένα κλασσικό βράδυ γιορτών, αλλά με προβληματίζει, καθώς μου θυμίζει πολύ έντονα έναν τύπο που εμφανίζεται στο κεφάλι μου αρκετά «Σαββατόβραδα».
Ιωάννης Πατελιώτης (Street Outdoors):
2013 Χριστούγεννα. Ψάχνω απεγνωσμένα φθηνή πτήση να γυρίσω στην Ελλάδα. Ακόμα direct πτήσεις Amsterdam – Thessaloniki δεν υπάρχουν. Η φθηνότερη επιλογή είναι περίπου στα 500€ και έτσι αποφασίζω να ταξιδέψω στα Σκόπια, από το Eindhoven, και εκεί να με περιμένει αυτοκίνητο για την πόλη μας. Η πρόγνωση του καιρού πολύ κακή και έχω έντονο προαίσθημα πως κάτι θα στραβώσει. Δυόμισι ώρες ήδη στο αεροπλάνο και όντως κάτι στραβώνει. Έχει πολύ ομίχλη ή χιόνι στα Σκόπια και το αεροπλάνο αλλάζει πορεία για την Σόφια. Το αεροδρόμιο της Σόφιας φάντασμα και οι επιλογές δύο. Μισθωμένο λεωφορείο 5-6 ώρες για τα Σκόπια ή ταξί για την Θεσσαλονίκη. Ακριβό το ταξί, άφραγκος εγώ και η λύση είναι πειρατής ταξιτζής. Φτιαγμένο BMW, εργαλεία χύμα στο πόρτ μπαγκάζ, οδηγός να ανάβει τα τσιγάρα back to back, να βήχει στα ενδιάμεσα, να ξέρει από ελληνικά μόνο τις λέξεις φίλε, εκατό ευρώ και σύνορα. Προσπεράσεις με 150, σκοτάδι παντού κλπ ήταν μόνο κάτι από την διαδρομή. Κάπως τρομακτική κατάσταση αλλά και σουρεάλ ταυτόχρονα. Ξέρεις πως θα φτάσεις πάντα αλλά στο τέλος… μήπως όχι; Με το που περάσαμε τα σύνορα τα συναισθήματα κάπως ηρέμησαν και μετά από περίπου 12-13 ώρες ήμουν εκεί ξημερώματα της 24ής Δεκεμβρίου και έτοιμος για το καθιερωμένο Χριστουγεννιάτικο Street Outdoors party. Και του χρόνου λοιπόν και άλλα τέτοια μακριά από μας!
Και κάπως έτσι σας ευχόμαστε κι εμείς να ζήσετε τις πιο αληθινές σας γιορτές…
