Αν υποθέσουμε πως τα λόγια του Αμερικάνου θεωρητικού της λογοτεχνίας, Joseph John Campell, ότι «η λειτουργία του καλλιτέχνη είναι η μυθοποίηση του περιβάλλοντος και του κόσμου» μπορούν να αποτελέσουν έναν από τους άπειρους πιθανούς ορισμούς της σύγχρονης τέχνης, τότε αυτήν την εβδομάδα παρακολουθούμε στο Bios στην Αθήνα ένα εξαιρετικό τέτοιο δείγμα μυθοποίησης της ζωής μας.
Ο Daniel Wetzel, μέλος της πρωτοποριακής γερμανικής ομάδας των Rimini Protokoll, συνέλαβε και σκηνοθέτησε τη μισάωρη περφόρμανς που παρουσιάζεται, σε παγκόσμια πρεμιέρα, 3 φορές κάθε βράδυ για μία εβδομάδα στον χώρο του Bios στην Πειραιώς. Το «Now that we meet again» είναι ακριβώς αυτό που υπόσχεται ο τίτλος. Μία συνάντηση μετά από καιρό, μία εκ του σύνεγγυς επαφή μετά την καραντίνα, τηρώντας πάντα, ωστόσο, το ενάμισι μέτρο απόστασης μεταξύ των περφόρμερς.
Κι ήμασταν όλοι περφόρμερς. Ο Daniel Wetzel οργάνωσε με τέτοιον τρόπο τη δράση, ώστε ο καθένας από τους «θεατές» να έχει μία σειρά από προσωπικές συζητήσεις με τους έξι ορισμένους περφόρμερς (Ειρήνη Αμπουμόγλι, Μαρία Γεωργίου, Αλέξανδρος Θεοδωρίδης, Μιχάλης Χατίρης, Σταυρούλα Καραστάθη, Όλγα Γιούργου), κατά τις οποίες άλλοτε γίνεται αυτός ο Α (εκείνος που μοιράζεται μία ιστορία απ' την περίοδο της καραντίνας, ίσως και τι σημάδια ή όχι του άφησε ως τώρα), κι άλλοτε γίνεται ο Β (δηλαδή, εκείνος που ακούει τις ιστορίες των ορισμένων περφόρμερ). Ενδιάμεσα από τις κουβέντες αυτές, δίνονται κάποιες ηχογραφημένες οδηγίες που καλούν σε κοινές δράσεις όλους όσοι βρίσκονται στον χώρο, οι οποίες φαίνεται να στοχεύουν περισσότερο στην έννοια της παύσης του χρόνου, της αναμονής και του αναστοχασμού όσον αφορά τον χρόνο που κύλησε και την επαναφορά μας στους ρυθμούς του σήμερα.
Μέσα από μία ενδιαφέρουσα συμπλοκή του προσωπικού με το κοινωνικό, τόσο σε επίπεδο φόρμας όσο και περιεχομένου (όλοι εκεί μόνοι μας, ένας απέναντι σ' έναν, κι όμως στο τέλος όλοι μαζί, και ταυτόχρονα, όλοι εκεί να λέμε τη δική μας ιστορία που όμως διαμορφώθηκε απ' την «μεγάλη» ιστορία, αυτή του lockdown), o Wetzel κι οι συνεργάτες του κατάφεραν να φωτίσουν πράγματα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά (από μία συνταγή μαγειρικής μέχρι έναν έρωτα), να δούνε την καθημερινότητά μας ως τέχνη, τις προσωπικές μας ιστορίες ως μυθοπλαστικό υλικό που μπορεί να έχει ενδιαφέρον, και τον τρόπο που αφηγούμαστε ως μία «παράσταση» που δίνουμε κάθε μέρα έτσι κι αλλιώς όταν μέσα απ' τις ιστορίες μας μοιραζόμαστε τον κόσμο μας με τους άλλους.
Για να παραφράσω τον E.E. Cummings, η απολύτως απεριόριστη χώρα μας είναι ο εαυτός μας, κι αν τώρα εν μέσω ιών και πανδημιών τα ταξίδια σ' άλλες χώρες μοιάζουν απαγορευτικά, μπορούμε κάλλιστα να πούμε και ν' ακούσουμε τις ιστορίες των ανθρώπων που είναι ανεξάντλητες και πάντα γοητευτικές. Είτε μέχρι και την Κυριακή στο Bios, είτε σε κάποιο άλλο θέατρο ή περφόρμανς, είτε – όπως γεννήθηκαν το θέατρο κι οι άλλες τέχνες – στους φίλους και τους δικούς μας. Now that we meet again.
