*εικόνα: alev.neto – instagram
Φοβάμαι πως ο κόσμος αυτός θα συνεχίσει να σκοτώνει τα παιδιά του για πάντα. Θα τα παντρεύεται, θα τους κάνει μωρά, θα φροντίζει κατοικίδια, θα πίνει γάλα, θα στρώνει κρεβάτια, θα κλαίει πολύ, θα μισεί τον εαυτό του, θα μισεί και τους γύρω του. Μετά θα μετανιώνει, δε θα βρίσκει άκρη, θα ψάχνει να λυτρωθεί, θα λέει πως φταίει η μάνα του και τα παιδικά του χρόνια.
Έπειτα θα μεγαλώνει τα παιδιά των παιδιών του με πανοπλίες, με πόνους στην πλάτη, με πρώιμες διαταραχές άγχους, με το όραμα της εκδίκησης, με ευθύνες που ήταν πολύ μωρό για να φέρει.
Μετά, τα μωρά αυτού του κόσμου θα γίνονται πάλι ενήλικες, με κοιλιακά ακόμα άλγη, με άγχος αποχωρισμού από τη μάνα, θα κοιμούνται σε αιώνια στάση βρεφική, θα κοιμούνται πλάτη πλάτη, θα ψάχνουν πέλματα στον ύπνο τους να νιώσουν συντροφιά. Μετά, θα λέει πως δεν είναι η πρώτη φορά, έχει κι άλλες φορές ο κόσμος αυτός σκοτώσει τα παιδιά του και δε θα πειράζει γιατί θα είναι άλλο ένα μόνο.
Και παιδιά νεκρά θα χάνονται σε λήθη και παιδιά ζωντανά θα γίνονται εγκληματίες, θα ψάχνουν τους νεκρούς τους, θα τυλίγονται αιώνια γύρω από ομφάλιους λόρους και οιδιποδιακά συμπλέγματα.
Και δε θα ξέρει ο κόσμος πως αυτός είναι ένας κύκλος φαύλος, θα χτίζει το είναι του μέσα σε κουτάκια, θα φροντίζει το γουελμπίινγκ και θα κάνει σελφκέαρ, θα βάζει κρέμες, θα ζει μόνος πλάι σε άλλους, θα καταριέται τα ενήλικα μωρά του που δε φρόντισαν σωστά τα βρέφη.. Θα λέει πως τα κανε όλα σωστά και θα κοιτά τον εαυτό του. Θα αγαπά τις γάτες περισσότερο από ανθρώπους, θα μιλά και για τοξισιτι, θα αραδιάζει τσιτάτα, μπράντς και φρέντο εσπρέσο.
Θα ξορκίζει αυτός ο κόσμος τα ζωντανά κορίτσια του να μάθουν, να ξεμάθουν, να θυμούνται και μετά να ξεχνούν, θα ξορκίζει και τα αγόρια του να μην είναι και μετά να είναι, έτσι ή αλλιώς. Θα αφήνει ο κόσμος αυτός τα νεκρά παιδιά του σε λήθη, θα τους στήνει μόνο γιορτές εκ των υστέρων, θα τους χτίζει αγάλματα ή θα βαφτίζει μέρες στο όνομά τους. Θα προτάσσει κοινωνίες, πολιτισμούς και θρησκείες, θα αγαπά την πολιτική και θα γεννά βουλευτές και δημοκρατίες.
Και θα πίνουμε γάλα το πρωί, θα λέμε καλημέρα, θα χτενίζουμε τα μαλλιά μας προς τα πίσω να φέγγει η επίδραση του ζάναξ στο κούτελο. Και όλο θα πεθαίνουμε μέσα στη μέρα, από βιαστές, ράγες τρένων, φωτιές, νεροποντές, ομφάλιους λόρους, φόρους, αγάπες, συμπλέγματα, χάπια και δημοκρατίες.
Και θα κάνουμε σελφκέαρ, θα τρώμε ενσυναίσθηση, τεχνητή νοημοοσύνη, μέταβερς και βενζοδιαζεπαμίνες. Μέχρι να μη μείνει κανένα παιδί στα σπλάχνα.
Ω! Οκ, άνθρωποι.
Νο γουόρις και άλλα τέτοια,
