Η επέλαση του υποτιτλισμένου μπακλαβά…
του Αλέξανδρου Σαλαμέ
Mε σοκ και δέος παρατηρώ το φαινόμενο που πήρε και σήκωσε κάθε συμβατική αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι η ελληνική τηλεόραση. Ποια ελληνικά σήριαλ και ποιες ελληνικές παραγωγές; Καλά που έμειναν οι επαναλήψεις του Ρώμα για να θυμίζουν ότι μία φορά και ένα καιρό οι Έλληνες ηθοποιοί έκαναν καριέρα στην τηλεόραση. Φαίνεται πως ο Μεχμέτ και η παρέα του, ήρθαν για να μείνουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως οι πρωταγωνιστές των σειρών αυτών απολαμβάνουν στην χώρα τους και στις χώρες που επισκέπτονται, τέτοιες τιμές που δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο.
Ως και τις ξεναγήσεις των ελληνικών γκρουπ στην Κωνσταντινούπολη επηρέασε η νέα τάση της ελληνικής τηλεόρασης. Τόσες θείες, κρεμασμένες από τα παράθυρα του λεωφορείου στο άκουσμα και μόνο από τον ξεναγό του γκρουπ ότι περνάμε από την συνοικία που γυρίστηκε το «Γκιουμούς», δεν είδα σε ποτέ ξανά σε παρόμοια εκδρομή. Ακόμη και αναψυκτικά κυκλοφορούν εκεί με την φάτσα του Κιβάντις «Μεχμέτ» Τατλιτούγ, του συμβόλου του σεξ ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Μόνη αισθητική όαση ανάμεσα σε μουστακαλήδες συγγενείς της γυναίκας που αγαπά και κοκκινομάλλες σατανικές πεθερές, ο ξανθός, γαλανομάτης πρωταγωνιστής , μοιράζει απλόχερα στα καταπιεσμένα θηλυκά που τον παρακολουθούν μία και μόνη ελπίδα· ότι ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο θα τις βρει, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ταξιδέψει μέχρι τα βάθη της Ανατολής.
Η φτώχεια θέλει μεταγλώττιση
Ο κακός χαμός των μπακλαβαδοσήριαλ δεν άργησε να φτάσει στην Ελλάδα. Τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, δειλά στην αρχή με το «Χίλιες και μία νύχτες» και χωρίς καμία συστολή στη συνέχεια, πλημμύρησαν το πρόγραμμά τους με τουρκικές σειρές, περιμένοντας να δουν αν θα «τσιμπήσει» ο κόσμος. Και η αλήθεια είναι ότι τσίμπησε.
Εύκολα, γρήγορα και με τα μισά χρήματα από ότι θα τους κόστιζε να κάνουν μία ελληνική παραγωγή, οι καναλάρχες πέτυχαν τις τηλεθεάσεις που ήθελαν και σχεδόν τζάμπα. Ούτε λόγος για τους Έλληνες ηθοποιούς, οι οποίοι από την μία μέρα στην άλλη βρέθηκαν χωρίς δουλειά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω ποια βαθύτερη ανάγκη κάλυψαν στον μέσο Έλληνα τηλεθεατή τα υπερπολυτελή σκηνικά και οι καρτουνίστικες φιγούρες, οι οποίες πρωταγωνιστούν στις ακριβοπληρωμένες αυτές παραγωγές. Έως και μέθοδο…τουρκικών άνευ διδασκάλου προσφέρει στους αναγνώστες του εβδομαδιαίο περιοδικό, επιβεβαιώνοντας ένα και μόνο γεγονός. Ότι 400 χρόνια συνύπαρξης, έστω και με την μορφή σκλαβιάς, είναι πολλά για να αποβληθούν από το πολιτισμικό DNA των δύο λαών.
Μετά τα τούρκικα…τι;
Θα ήθελα από μία μεριά , όταν τελειώσει και αυτή η εισαγομένη λαίλαπα , να δω τι άλλο θα σκαρφιστούν τα μεγάλα ιδιωτικά τηλεοπτικά Μέσα. Ήδη, σε τοπικό κανάλι της Θεσσαλονίκης, έπεσα πάνω σε ένα Ινδικό σήριαλ, στο οποίο η πρωταγωνίστρια ήθελε να πάει στο Νέο Δελχί για να σπουδάσει υποκριτική , αλλά δεν την άφηναν οι γονείς της. Εκεί να δείτε συγκίνηση…Έχω πλέον την αίσθηση ,φίλε αναγνώστη, ότι ελληνικό σήριαλ θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε στην τηλεόραση. Θα βαρεθούμε να βλέπουμε ξεπατικοτούρες προηγούμενων χρόνων. Ο Δόγκανος, η Ζωζώ και ο Κατακουζηνός θα βασιλέψουν για πολλά χρόνια ακόμα, καθώς στην τηλεόραση τέτοιες δύσκολες εποχές ισχύει το ρητό “Αφραγκία μήτηρ πάσης επαναλήψεως…”.