Με το νέο του έργο I,Daniel Blake ο περίφημος σκηνοθέτης επέστρεψε την περασμένη Άνοιξη στο κόκκινο χαλί των Καννών και κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, πράγμα που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Το κοινωνικό του δράμα χτυπάει κατευθείαν σε ένα ζήτημα της αγγλικής και ευρωπαϊκής επικαιρότητας που τα τελευταία χρόνια έχει λάβει γιγαντιαίες διαστάσεις, συχνά καπηλεύεται από εκάστοτε συμφέροντα και εντός του κρύβει σειρά τραγικών ιστοριών. Αυτό δεν είναι βεβαίως άλλο από το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Το έργο διαδραματίζεται στην βρετανική πόλη του Newcastle με πρωταγωνιστή τον ξυλουργό Daniel Blake, ο οποίος ύστερα από καρδιακή προσβολή κρίνεται ακατάλληλος για να δουλέψει από τους γιατρούς του. Αντίθετα στις προτροπές των γιατρών όμως, βγαίνει απόφαση της Υπηρεσίας Εργασίας και Συντάξεων (DWP) για την περίπτωση του, η οποία δηλώνει πως παραείναι υγιής για να λάβει το ανάλογο επίδομα και αντιθέτως πρέπει να βρεί δουλειά. O Blake λοιπόν βρίσκεται σε μία καταστροφική θέση όπου καλείται διαρκώς να ψάχνει για δουλειές, τις οποίες όμως στην συνέχεια θα πρέπει να απορρίψει διότι είναι πολύ άρρωστος για να αντεπεξέλθει σε αυτές ή να τις αντέξει. Στο μεταξύ σε όλον αυτόν τον γολγοθά ο Blake θα αναπτύξει μία όμορφη και ζεστή φιλία με μία ανύπαντρη μητέρα.
Πρόκειται για την σπαρακτική ιστορία ενός ανθρώπου που καλείται να αντιμετωπίσει τον κρύο, κυνικό κόσμο του διαδικτύου από την μία και τους υπαλλήλους ενός μονόπλευρου συστήματος που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, ούτε επιθυμεί να τις ακούσει από την άλλη. Ο Loach αναπαράγει αυτήν την ιστορία για να ενθυλακώσει μέσα της την εξουθενωτική πορεία που καλούνται να διανύσουν οι χιλλιάδες αδύναμοι της ευρωπαϊκής κοινωνίας σε ένα δυσλειτουργικό σύστημα με επίκεντρο το κέρδος.
Το έργο έχει ιδιαίτερη απήχηση στην Αγγλία λόγω των πρόσφατων ερευνών που έχουν γίνει από διάφορους οργανισμούς πάνω σε θανάτους ατόμων, οι οποίοι κρίθηκαν από τις δημόσιες υπηρεσίες ότι ήταν αρκετά υγιή για να δουλέψουν ενώ δεν ήταν.
Ο Loach έχει κάνει σειρά δηλώσεων πάνω σε αυτά τα θέματα τόσο στο παρελθόν, όσο και τώρα. Στο Φεστιβάλ των Καννών είχε δηλώσει: Οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι ακούνε συνέχεια ότι η φτώχεια τους είναι δικό τους φταίξιμο. 'Αν δεν έχεις δουλειά είναι δικό σου το φταίξιμο που δεν έχεις δουλειά και συνέχισε, είναι σοκαριστικό. Δεν είναι μόνο ζήτημα των ανθρώπων της χώρας μας, είναι διάχυτο στην Ευρώπη και υπάρχει μία συνειδητή σκληρότητα με την οποία οργανώνουμε τις ζωές μας πλέον. Επί προσθέτως ο Loach εκμυστηρεύτηκε πως κατά την διάρκεια της έρευνας που έκανε για την ταινία, υπάλληλοι της Υπηρεσίας Εργασίας και Συντάξεων (DWP) ομολόγησαν πως ένιωθαν ταπεινωμένοι με τον τρόπο που αναγκάζονταν να αντιμετωπίσουν τον κόσμο.
Βεβαίως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί από τους συντελεστές της ταινίας, συμπεριλαμβανομένου του σκηνοθέτη και των ηθοποιών, προέρχονται από την εργατική τάξη. Χαρακτηριστικά, η μητέρα της πρωταγωνίστριας Hayley Squires ακόμα ζει υπό κοινωνική στέγαση. Η ίδια σχολίασε πως οι κοινοί άνθρωποι οδηγούνται στο να πιστεύουν ότι ο τάδε αριθμός ανθρώπων ζει από τα επιδόματα και άρα είναι εκμεταλλευτές του συστήματος, ενώ ο τάδε αριθμός ανθρώπων δουλεύει για να πληρώνει την εκμετάλλευση τους […] Μας αφήνουν να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για να μπορούν να συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν. Ο Loach πρόσθεσε με την σειρά του πως αυτό είναι και το στοιχείο που ωθεί προς την υψηλή δημοτικότητα ακροδεξιών οργανώσεων όπως το EDL και το Britain First.
Βεβαίως ο σκηνοθέτης στην επίσκεψη του στις Κάννες δεν δίστασε για άλλη μία φορά να μιλήσει για την Ελλάδα, την οποία έχει υποστηρίξει δημοσίως αρκετές φορές στο παρελθόν. Οι άνθρωποι της Ελλάδας τιμωρούνται από τις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο για την ανεξάρτητη σκέψη τους, δήλωσε παραχωρώντας συνέντευξη σε ελληνική ιστοσελίδα και συνέχισε λέγοντας πως η ελληνική αριστερά δεν δέχτηκε την υποστήριξη της υπόλοιπης ευρωπαϊκής αριστεράς, οπότε και αφέθηκε να υποφέρει και συνετρίβη. Παρόλα αυτά ο ίδιος δεν θεωρεί πως αυτό αποτελεί συνολική ήττα για τον ευρωπαϊκό σοσιαλισμό.
Το I, Daniel Blake έλαβε διθυραμβικές κριτικές με την προβολή του ενώ το κοινό το υποδέχτηκε με συγκίνηση. Για άλλη μία φορά ο σκηνοθέτης του κοινωνικού ρεαλισμού φέρνει με τόλμη σοβαρά ζητήματα στο προσκήνιο.
