Οι ανεξάρτητες παραγωγές, ναι αυτές που γράφονται σε σπίτια και αυτοσχέδια υπόγεια στούντιο, είναι σαν τους σπόρους, σαν τα φυτώρια. Όσο υπάρχουν, η μουσική δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ούτε την εμπορικοποίηση που τείνει να την σκουπιδιοποιήσει, ούτε τo μαράζωμα λόγω έλλειψης πόρων. Η μουσική συνεχίζει να υπάρχει λόγω της αγάπης που τρέφουν για αυτή τόσοι και τόσοι άνθρωποι, όντας έτοιμοι να στερηθούν ακόμη και τα ζωτικώς απαραίτητα, για να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους και να μη σταματήσουν να συνθέτουν. Μια από αυτές τις (ευτυχώς που υπάρχουν) περιπτώσεις, είναι αυτή της Αλεξίας Χατζησταύρου, την οποία γνωρίζουμε από τo 2013. Τότε, η τραγουδοποιός αναζητούσε δισκογραφική στέγη για να δώσει σάρκα και οστά στο Impostule, το πρώτο της album, που σε διάλεκτο Desperado σήμαινε το σχήμα οξύμωρο για την απάτη που κρύβεται ακόμη και μέσα στις αγνές προθέσεις.
Η Αλεξία μόλις πρόσφατα κυκλοφόρησε τη νέα της δουλειά σε ψηφιακή μορφή και είναι από αυτούς τους δίσκους που λες: Μα τι ωραίος δίσκος!. Με την καλλιτέχνιδα είχαμε κάνει μια όμορφη συζήτηση το 2015 ΕΔΩ. Σήμερα, μετά από σχεδόν έξι συνολικά χρόνια παραμονής στο Παρίσι, η Αλεξία παρουσιάζει τη νέα της δουλειά, που μοιάζει να είναι ένα λεύκωμα εμπειριών, εξέλιξης και αλλαγών. Μέσα στο Mefragme, μπορεί κανείς να διαπιστώσει αυτό που η ίδια επιβεβαιώνει στη συνέντευξη της. Μια αυτοαναφορικότητα που συμπληρώνεται από την ανάγκη της ίδιας να θίξει ζητήματα γύρω της, πάντα όμως ειλικρινώς και χωρίς ενδοιασμούς για τον κίνδυνο του να μετατραπεί το άλμπουμ σε κάτι ψεύτικο. Το προτιμά άλλωστε, αφού όπως μας λέει: μου ήταν πιο εύκολο να γράψω κάτι απαισιόδοξο αλλά ειλικρινές από αισιόδοξο αλλά ψεύτικο.
Το Mefragme εκτός από ένα άθροισμα εμπειριών, είναι και μουσικό λεύκωμα. Αυτό σημαίνει πως και στο ηχητικό κομμάτι, ο δίσκος είναι πλήρης ειδών και τεχνοτροπιών. Μπορεί κανείς δηλαδή να ακούσει από Jazz, Swing έως και κομμάτια που έχουν ηλεκτρονικά στοιχεία ή ακόμα και acoustic pop. Η Αλεξία δεν εμποδίστηκε καθόλου να συνδυάσει όλες αυτές τις κατηγορίες σε ένα άλμπουμ, αφού αυτό που την αφορά και θα πρέπει φυσικά να αφορά και κάθε αληθινά εκφραζόμενο δημιουργό, είναι να είναι ο εαυτός της. Κι αν είσαι ο εαυτός σου, θα τολμήσεις γιατί το πιστεύεις. Όσο για τα περί τόλμης, ο στίχος του Gamble νομίζω πως τα λέει όλα …cowards are the ones who didn't act, losers are the ones who didn't dare…
Η νέα δουλειά της Χατζησταύρου μπορεί σίγουρα να ακουστεί στο τέλος της ημέρας με συνοδεία ενός ποτηριού αλκοόλ. Δεν θα χρειαστεί να πατήσεις next track, ο δίσκος ακούγεται ενιαίος και μονορούφι που λένε. Το πιάνο, το ακορντεόν και το jazzy παιχνιδιάρικο ξεκίνημα του, κάπου τη μέση του δίσκου θα μετατραπεί σε διηγήσεις και προβληματισμούς. Παρόλα αυτά, είναι ένας δίσκος που σε κάνει από την αρχή να νιώσεις σιγουριά για την όμορφη αίσθηση που θα μείνει, όταν ολοκληρώσεις την ακρόαση του. Το Mefragme είναι σίγουρα ένα άλμπουμ δουλεμένο πολύ και σχολαστικά σε όλες του τις επιμέρους λεπτομέρειες, δείχνοντας τη θαυμάσια πρόοδο της Αλεξίας και στο τραγουδιστικό αλλά και στο κομμάτι της παραγωγής.
Ακούστε όλο τον δίσκο ΕΔΩ και διαβάστε την συζήτηση που είχαμε μαζί της παρακάτω…
Αλεξία καλησπέρα. Ας υποθέσουμε πως μόλις γνωριστήκαμε. Ποια είσαι και από που έρχεσαι;
Γεια σου Μιχάλη! Είμαι μια Ελληνίδα μουσικός που μεγάλωσε στην Αθήνα και τα τελευταία 6 χρόνια ζει στο Παρίσι.
Θα ήθελα να μου πεις για τα παιδικά σου χρόνια και πότε πρωτο-ασχολήθηκες με τη μουσική.
Ξεκίνησα μουσική, δηλαδή πιάνο, όταν ήμουν 5 χρονών. Μεγαλώνοντας ήρθαν τα υπόλοιπα όργανα και το τραγούδι.
Ζεις στο Παρίσι τα τελευταία έξι χρόνια. Πως βρέθηκες εκεί και γιατί;
Αρχικά έφυγα για να σπουδάσω μουσική και μετά με κράτησαν η πόλη και οι άνθρωποι.
Τι σημαίνει Mefragme και ποια η σημασία του για την κεντρική ιδέα του δίσκου; Πως θα περιέγραφες τον δίσκο σε κάποιον που σε ακούει για πρώτη φορά;
Το Mefragme είναι ένας αναγραμματισμός. Η κεντρική ιδέα του δίσκου είναι τα κομμάτια και το αντεστραμμένο καλειδοσκόπιο. Δηλαδή με ποιό τρόπο όταν τα διαφορετικά κομμάτια του εαυτού δίνουν διαφορετικά χρώματα (enfant adulte) και γιατί ακόμα και τα πιο μικρά κομμάτια είναι άξια προσοχής (the rat). Θα τον περιέγραφα ως songwriting που μπορεί να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος μαζί με ένα ποτήρι αλκοόλ στο τέλος της μέρας.
Στιγμές swing, jazz ή ακόμη και σχεδόν ακουστικά κομμάτια όπως το αγαπημένο μου Enfant-Adulte. Σε ποια μουσική κατηγορία ανήκει τελικά η νέα σου δουλειά; Στόχευες σε κάποιο συγκεκριμένο ηχητικό αποτέλεσμα;
Πάντα δυσκολευόμουν με τις κατηγορίες… είναι songwriting… και όσον αφορά στα διαφορετικά στιλ, απλά ήθελα να είναι όσο πιο ειλικρινής γίνεται ο ήχος μου, να είναι όσο πιο κοντά σε αυτά που ένιωθα όταν έγραφα και ηχογραφούσα τα κομμάτια. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου το The Oath – ντουέτο με τον βασικό μου συνεργάτη στο Παρίσι Alex Mentis – είναι κάτα κάποιο τρόπο ο επίλογος του δίσκου και η απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Στόχευα στο να μιλήσω ειλικρινά.
Στην ουσία της νέας σου δουλειάς, μίλησε μας για αυτή και για την εταιρεία που ανέλαβε το publishing.
Η δουλειά είναι βγήκε ως ανεξάρτητη παραγωγή αυτή την περίοδο η μεγαλύτερη μου ανάγκη είναι το να παίξω. Και γι αυτό το λόγο συνεργάζομαι με την εταιρία Ariane productions που βρίσκεται στο Bordeaux.
Που έγιναν οι ηχογράφησες και πόσο διήρκεσε η διαδικασία ;
Hχογράφησα στο στούντιο Mains d'oeuvres, στην ενορχήστρωση συνεργάστηκα με τον Δημήτρη Σεβδαλή και τον Γιάννη Τζιάλλα και το κύριο κομμάτι των ηχογραφήσεων διήρκεσε 7 μέρες. Στη συνέχεια δουλέψαμε περίπου ένα μήνα σε σπίτια και δοκιμάζοντας και ξανα-ηχογραφόντας υλικό που δεν είχαμε γράψει εντός στούντιο, όπως π.χ. τις ακουστικές κιθάρες.
Η πρώτη σου δουλειά ήταν σαφώς σε τελείως άλλο μουσικό υπόβαθρο. Και σε ότι αφορά τον ήχο αλλά και σε ότι αφορά τις ενορχηστρώσεις. Θα ήθελα να μάθω τους λόγους αυτής της μετάλλαξης. Φυσιολογική εξέλιξη, ανάγκη για αλλαγή, τυχαίο γεγονός; Τι από όλα;
Η εξέλιξη εξαρτάται από το πώς αλλάζω εγώ σαν άνθρωπος. Και από το πώς εμπλουτίζεται η ζωή μου με παραστάσεις και εμπειρίες, όποτε η αλλαγή που ακούς είναι κάτι απ΄όλα: εξέλιξη, εμπειρίες και τυχαία γεγονότα.
Αν εξαιρέσουμε τα τρία ας πούμε πιο εύθυμα τραγούδια του δίσκου, δηλαδή τα The Vinyl, HitchWalking και My Troubles, η υπόλοιπη διάρκεια του Mefragme αποτελείται κυρίως από κομμάτια μέσα από τα οποία προβάλεις τους προβληματισμούς σου σε ένα περισσότερο πεσιμιστικό ύφος. Πως θα το σχολίαζες;
Το παν είναι η ερμηνεία! Αλλά μιλώντας σοβαρά, μου ήταν πιο εύκολο να γράψω κάτι απαισιόδοξο αλλά ειλικρινές από αισιόδοξο αλλά ψεύτικο.
Υπήρξε κάποια στιγμή, σε όλη την πορεία σου ως τώρα, που είπες μέσα σου Αλεξία, άστο, ως εδώ, ας ασχοληθώ με κάτι άλλο στη ζωή μου. Αν ναι, πως το αντιπαρήλθες;
Νομίζω ότι αυτό που περιγράφεις μου συμβαίνει περίπου 10 φορές κάθε μέρα σαν σκέψη αλλά πιο πολύ με την έννοια ότι κάνω κριτική της δουλειάς μου. Ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα και μας επιτρέπουν η δουλειά μας να γίνεται καλύτερη.
Με τι ασχολείσαι στο Παρίσι πέρα από τη μουσική; Ποια είναι η δουλειά σου και τι κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;
Ασχολούμαι πάντα με παραπάνω απ' όσα θα έπρεπε. Η δουλειά μου είναι το να γίνομαι καλύτερη καλλιτέχνης οπότε εκεί είναι που σταματάω να διαχωρίζω τον χρόνο μου σε ελεύθερο και εργάσιμο.
Γιατί γράφεις μουσική;
Γιατί δεν μπορώ να μην γράφω.
Πόσο σημαντική είναι για εσένα η γύρω πραγματικότητα στο να γράψεις μουσική; Είσαι απομονωμένη για να εκφράσεις προσωπικά βιώματα και να εξιστορήσεις γεγονότα της δικής σου ζωής ή επηρεάζεσαι και από άλλα συμβάντα;
Και τα δύο. Για την ακρίβεια τα κομμάτια μου είναι πάντα μοιρασμένα στη μέση, υπάρχει ένα κομμάτι σαφώς αυτοαναφορικό και μετά υπάρχει ένα κομμάτι σαφώς προσανατολισμένο σε αυτόν που απευθύνομαι.
Θα ήθελα να μάθω μερικές από τις μουσικές σου γαλλικές συμπάθειες αυτό τον καιρό. Έχεις αγαπημένους καλλιτέχνες που παρακολουθείς;
Εννοείται. Βασικά έχω πάθει μια μανία με Superpoze, Petit Biscuit, Fakear και Jain. Επίσης σίγουρα Αnouk Aiata και Hindi Zahra.
Ως νέα σχετικά μουσικός, είσαι αισιόδοξη για τον κόσμο που ζούμε; Η πατρίδα σου αντιμετωπίζει πρωτόγνωρα δύσκολες συνθήκες και ίσως το μέλλον στην Ελλάδα να είναι ακόμη σκληρότερο.
Δεν είμαι αισιόδοξη ως προς αυτά που μπορεί να έρθουν αλλά ως προς τη δύναμή μας να αντιμετωπίσουμε την όποια δυσκολία. Και επίσης πιστεύω ότι μέσα στις δύσκολες στιγμές οι άνθρωποι εμφανίζουν τις πιο υψηλές τους ποιότητες. Οπότε αυτό είναι κάτι το αισιόδοξο.
Υπάρχουν σχέδια για το άμεσο μέλλον; Έμαθα ότι μόλις πρόσφατα συνεργάστηκες σε μια ηχογράφηση με τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο. Πες μας περισσότερα.
Αυτή είναι μια ιστορία που μου φαίνεται απίστευτη ακόμη και σήμερα. Ιδίως γιατί έχω περάσει άπειρες ώρες της ζωής μου ακούγοντας τη μουσική που έχει γράψει ο Παναγιώτης Καλατζόπουλος για τα Φτηνά Τσιγάρα, την Uranya και το Peppermint. Η συνεργασία αυτή πρόκειται για έναν καινούργιο δίσκο που λέγεται Green Green Hotel αλλά νομίζω ότι για την ώρα δεν πρέπει να πω περισσότερα. Ίσως μόνο ότι ηχογραφήθηκε κάπου στην Αθήνα τα Χριστούγεννα του 2016.
Το Mefragme κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 11 Νοεμβρίου 2016, από την Ariane productions.
* μουσικοί: Δημήτρης Σεβδαλής, Γιάννης Τζιάλλας, Anthony Hocquard, Zoé Zorella, Έλλη Πιτυλάκη, Αλέξανδρος Αποστολόπουλος**μίξη mastering: Ηλίας Παντελιάς
*** Photo Credits : Mariza Kapsadeli, Julien Helaine, Roxane Bardin
