Χτυπάει το κινητό υπό ήχους Bon Jovi ‘’You give love a bad name’’. Στην άλλη γραμμή η εγκυμονούσα αρραβωνιασμένη πρώην συμμαθήτρια, ‘’Τα μαθες;’’ Πώς μπορούσα να μάθω εγώ το ο,τιδήποτε, πάντα στο δικό μου κόσμο περιπλανιόμουν. ‘’Η Ελένη παντρεύεται’’, συνέχισε ακάθεκτη εκείνη. ‘’Κρίμα’’, απάντησα ασυναίσθητα εγώ, ταράζοντάς την. Άλλαξα γρήγορα θέμα, γιατί ένιωσα τύψεις που ειρωνεύτηκα ανυπέρβλητους για κείνη θεσμούς, όπως το γάμο. Έκλεισα βιαστικά το περιττά πληροφοριακό τηλεφώνημα.
Χάθηκα σε συνειρμούς. Γιατί ποτέ δε σκέφτομαι κάτι τέτοιο; Τα μικρά κορίτσια συνήθως ονειρεύονται τη μέρα του γάμου τους, νυφικό, πρίγκηπας, σκηνοθετημένο παραμύθι. Εγώ γιατί να απωθώ ακόμα και τη σκέψη; Γελάω όταν σκέφτομαι μια φίλη που σε κάθε της σχέση έβλεπε τον ιδανικό πατέρα των αγέννητων παιδιών της.’’Θα είναι καλός πατέρας, είμαι σίγουρη.’’ ‘’Είσαι τρελή, δε σκέφτεσαι καν’’, έλεγα εγώ με έναν ανεξήγητο κυνισμό επιβολής σε αλλουνού όμορφη σκέψη. Με ποιο δικαίωμα το έκανα αυτό, απορώ.
Βυθίστηκα σε σκέψεις, αναπόλησα σχέσεις, γνωριμίες, έρωτες, πάθη αλλά ποτέ δεν οραματίστηκα μια αιωνιότητα μαζί με έναν σύντροφο. Ίσως να φοβίζει η ιδέα του ‘’μαζί’’. Ακούγεται ασφυκτικό, καταπίνει κάθε έννοια ανεξαρτησίας. Θέλω να βασανίσω τον εαυτό μου αυτή τα νύχτα. Αναμνήσεις από ερωτικές διακοπές, να ξυπνάω νωρίς και να εξαφανίζομαι. Επέστρεφα βραδάκι προσποιούμενη ότι έκανα κάτι φυσιολογικό. Αυτός, να με ρωτάει θυμωμένα, ‘’Μόνη σου ήρθες διακοπές;’’ Η απάντηση ερχόταν βιαστικά και ελλιπώς πειστικά, ‘’Ε, τι είχες όρεξη μουσεία και φωτογραφίες, πάμε για ποτάκι;’’ Ξεφυσούσα, τα βράδια είναι για τους συντρόφους, αλλά η μέρα;
Σα να ήθελα διακαώς να ξεφύγω από κάπου, να αναπνεύσω. Δυο βήματα πριν τα 30 αλλά δεν τον οριοθετώ ούτε σα μακρινό ρεαλιστικό στόχο.
Πηγαίνω σε γάμους, μπορώ και να οργανώσω γάμους μετά από αυτά που πέρασα με το γάμο της αδερφής μου αλλά δε μπορώ να δημιουργήσω στο μυαλό μου την ιδέα ότι θα πρωταγωνιστήσω σ’ έναν.
Ξεφυσάω, αλλάζω πλευρό, έλα είναι γελοίο , ας φτιάξω μια απλή εικόνα στο κεφάλι μου. Εγώ με νυφικό ή έστω ένα απλό άσπρο φόρεμα και δίπλα ένας….γαμπρός. Ας βάλω τον Ken της Barbie. Τα κοριτσάκια της παιδικής μου ηλικίας να τον αγοράζουν μανιωδώς για να συνδέσουν το σκηνικό και γω να του αφαιρώ τα πόδια ή να προτιμώ την Barbie ορειβάτρια.
Αν σκεφτούμε την πιο συχνή εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας από γάμους, πολυόροφες τούρτες και ζευγαράκι μινιατούρα άνωθεν, η δική μου επιλεκτική μνήμη επαναφέρει ναι μεν τη τούρτα αλλά η νύφη δε παραμένει μόνη της. Θεέ μου δε μπορώ να φανταστώ ένα γαμπρό. Τι ευνουχισμός αντρικής σκέψης είναι αυτός;
Μπορεί να με αγχώνει η ιδέα του γάμου από παραδείγματα γύρω μου, καθησυχάζω τον εαυτό μου. Οι γονείς μου είχαν τις….στιγμές τους αλλά διαπραγματεύονται ένα γάμο 38 ολόκληρα χρόνια, δεν αποτελεί και τόσο απωθητικό παράδειγμα. Εκείνο το ωραίο ζευγαράκι με το σκυλί, που διαφωνούν συνέχεια, διορθώνουν ο ένας τον άλλο αλλά όταν γελούν χάνονται στις στιγμές τους;
‘’Δεν είναι ηρωικό, ξέρω απ’ έξω τόσους ρόλους, ας μάθω και το βασικό’’, λέει η Ελεωνόρα Ζουγανέλη σ’ ένα τραγούδι. Ο φόβος του να υπάρξουμε αληθινά μ’έναν άλλο δίπλα μας κι όχι απέναντί μας, να μοιραστούμε, να νιώσουμε.
Πήγε 2 τα ξημερώματα και αλλάζω λάμπα στο δωμάτιο, μόνη.
