Τραγουδώντας μέσα στο μυαλό μου τους στίχους και η αλήθεια είναι πως έχω να το ακούσω καιρό, το βάζω να ξαναπαίξει- είναι και απ' τα αγαπημένα μου- ξανασκέφτομαι ένα οικείο μου θέμα, για το οποίο έχω ξαναγράψει και παλιότερα, αλλά πάντα επιστρέφω: την διαφορετικότητα και την αποδοχή (με ό, τι μπορεί να εννοεί και να ορίζει ο καθένας ως διαφορετικό).
Όπως και αν είσαι λοιπόν, έλα όπως είσαι.
Με την αφάνα που έχεις για μαλλιά, με τα πατομπούκαλα για γυαλιά γιατί δεν βλέπεις μπροστά σου απ' την μυωπία, με τη μεγάλη μύτη, τα πεταχτά αυτιά, με τα παραπανίσια σου κιλά, με τα στραβά πόδια, με την ουλή στο μάγουλο, με τα σιδεράκια στα δόντια που δεν τολμάς να χαμογελάσεις μήπως φανούν και σε προδώσουν.
Έλα όπως είσαι.
Με την σκοτεινή, μελαγχολική πλευρά και την κυκλοθυμία (ναι ξέρω αυτομαστιγώνεσαι πότε-πότε) αλλά δε σε φοβάμαι. Έλα με τα αρνητικά συναισθήματα και τα ζόρικα σημεία. Με τα ελαττώματα, τις ελλείψεις, τις ανεπάρκειες, τα κενά, τις ανημπόριες.
Έλα όπως είσαι.
Με πανοπλία ή χωρίς. Με τα χέρια σου διπλωμένα σε στάση άμυνας. Με δάκρυα στα μάτια. Με τις αποσκευές από τα περασμένα και τα σακατιλίκια. Με τις ανοιχτές πληγές και τα παλιά σου τραύματα. Έλα. Θα σε γιατρέψω.
Έλα ως ανάμνηση, νοσταλγία, παράπονο ή απωθημένο. Δε θα σε διώξω, εδώ είμαι. Έλα με αγνές ή πονηρές προθέσεις. Με ειρηνική ή εμπόλεμη διάθεση. Και παρόλο που αγαπώ την ειρήνη, αντέχω και στον πόλεμο και μπορώ να ανταπεξέλθω. Δοκίμασέ με. Και μη βασανίζεσαι.
Έλα όπως είσαι.
Δεν κρατάω όπλο. Δε θα πυροβολήσω. Μόνο την γύμνια μου έχω να σου εκθέσω και να εδώ μπροστά στα πόδια σου την ξεδιπλώνω.
Φτάνει μόνο να έρθεις. Και να είσαι εσύ. Και να είσαι ο εαυτός σου. Και εγώ έτσι θα σ' αγκαλιάσω. Γιατί έτσι είσαι αληθινός. Και εγώ έτσι σε θέλω και έτσι σε αποδέχομαι.
