(φωτο. Η τελευταία πρόβα του Λευτέρη Βογιατζή στον Αμφιτρύωνα του Μολιέρου. Ηρώδειο, Σεπτέμβριος 2012)
Δεν
έχει καμία όρεξη για τις δυο εκτός
αρχικού προγραμματισμού παραστάσεις
του Σεπτεμβρίου του Αμφιτρύωνα στο
Ηρώδειο. Αργούν όπως πάντα από το Εθνικό
Θέατρο να του δώσουν ημερομηνίες, ο
ίδιος ακόμα δεν έχει πληρωθεί γιατί
έχει χάσει το δελτίο του, οι ηθοποιοί
έχουν ξεκινήσει ήδη πρόβες αλλού, τα
προγράμματά τους γίνονται πάντα σε
σχέση με μια νέα δουλειά που προκύπτει
ξαφνικά κι όχι τις μετα-επιδαυριακές
πρόβες του Λευτέρη Βογιατζή. Κανένας
ηθοποιός δεν συμβουλεύεται τον Λευτέρη
για μια πρόταση σε εκκρεμότητα ή αν θα
του ήταν χρήσιμος ακόμα για μια σεζόν.
Κάνει πρόβα ακούγοντας αυτά που του έχω
γράψει στο ipod.
Εξάλλου κανείς τους δεν γνωρίζει την
αλήθεια. Πόσο βαριά δηλαδή άρρωστος
είναι ο Λευτέρης.
Ανεβαίνει
στο άνω διάζωμα, κρατώντας ένα ταπεράκι
με το φαγητό που του έχει ετοιμάσει
πρόχειρα η Ειρήνη, κάνει νόημα ότι δεν
θέλει κανείς να ανέβει να καθίσει στο
διάλλειμα δίπλα του. Όταν κατεβαίνει
με πιάνει από τον ώμο, τα πόδια του είναι
μουδιασμένα δεν μπορεί να κρατήσει
ισορροπία. Τον βάζω να καθίσει στην
καρέκλα μπροστά με μαξιλάρια και την
της Καίτης Βαβαλέα.
«Σκεφτόμουνα
τον μπαμπά μου και τη μαμά που μας είχαν
φέρει με τον αδερφό μου στη συναυλία
της Κάλλας το ΄57. Καθόμασταν σε εκείνο
το σημείο. Έχω κάνει τόσα λάθη με τον
μπαμπά μου και τη μαμά μου… να με
παρακαλούν να έρθουν στο Ηρώδειο να
με δουν στους «Βατράχους» κι εγώ να τους
απειλώ πως έτσι και τους εντόπιζα μέσα
στο πλήθος θα σταματούσα την παράσταση
και θα ζητούσα να βγουν έξω… Όταν
γυρίσαμε σπίτι ο Σταμάτης (ο μεγάλος
του αδερφός) με έβαλε να του τραγουδήσω
όλη τη Madame
Butterfly…
τέτοια έκανα μικρός… αυτά πληρώνω…»
μου ψιθυρίζει λαχανιασμένος.
Στο
αυτοκίνητο ξαναμιλάει για το «Θερμοκήπιο»
για την έναρξη της σεζόν, ο Στρίντμπεργκ
δωματίου που θέλει να διασκευάσουμε
παρέα (όχι όμως για το θέατρο της οδού
Κυκλάδων) και τον Αίαντα σε μετάφραση
του Δημήτρη Μαρωνίτη.
«Θέλω
να κάνω τον Αίαντα με το Γιώργο (το Γάλλο)
αλλά γυμνό από την αρχή ως το τέλος…
στην Επίδαυρο. Δεν του το έχω πει ακόμα…»
Φτάνοντας
στο σπίτι μου δίνει τη μετάφραση του
Μαρωνίτη. Τη διαβάζω. Μου λείπει η ποίηση…
Του
τηλεφωνάει η Αμαλία και θέλει να τον
δει. Ο καφές τους κρατάει 3 ώρες. Αυτός
αισθάνεται λυτρωμένος. Της έχει πει όλα
όσα δεν τολμούσε να της πει ένα ολόκληρο
καλοκαίρι. Όχι για την αρρώστια. Για τον
επαγγελματισμό στην τέχνη του Θεάτρου.
Για τη σχέση τους. Η Αμαλία συγκινημένη
δεν του ανακοινώνει ούτε το project
Σαββόπουλος ούτε άλλα που έχει στο μυαλό
τα οποία πληροφορείται μερικές μέρες
μετά από το internet.
Όλο εκείνο το απόγευμα δεν έβγαλε
κουβέντα… απλά δεν έφαγε και κοιμήθηκε
στον καναπέ…
Οκτώβριος
2012. H
τελευταία συνέντευξη, στην τηλεοράση,
στην Έλλη Στάη. Θέλει να τη σκηνοθετήσει
αυτός. Στην αυλή της ΕΡΤ. Της λέει διαρκώς
ότι του θυμίζει τη Μάρλεν Ντήτριχ, εκείνη
του κρατάει διαρκώς το χέρι. Φεύγουμε
πολύ συγκινημένοι. Στο αυτοκίνητο μου
λέει. «Δεν θα είχε ενδιαφέρον να κάνω
κάτι στο Θέατρο με τη Στάη;» «Πότε ρε
Λευτέρη, πάρε τη στο Θερμοκήπιο…»
«Σούπερ ιδέα… αλλά να σκεφτούμε κάτι
άλλο έτσι;»… Γελάει…