φωτογραφία: Αντώνης Βλάχος
Ανοίγεις τυχαία μια νουβέλα του συνεορτάζοντά σου στα γενέθλια, Μάνου Ελευθερίου, και διαβάζεις εναρκτήρια αυτήν την φράση:
Η οικογένειά μας έπασχε από μιαν ανίατη αρρώστεια: τις αναμνήσεις. Ουάου λες, εδώ είμαστε. Καλά πάει το πράγμα, μας έπιασε. Βέβαια, όπως μας έπιασε έτσι και μας άφησε στη συνέχεια του βιβλίου, το οποίο από μια παλιά πολύ αγαπημένη συνήθεια, τελειώσαμε εν μια νυκτί. Τι θα μας μείνει από αυτό; Μάλλον η ανάμνηση της πρώτης του φράσης, μια ανάμνηση για τις αναμνήσεις.
Τις τελευταίες μέρες ανοίγονται μπροστά μου συνεχώς δύο θέματα εξίσου φλέγοντα, για μένα και τον μικρόκοσμο που με περιβάλλει.
Το πρώτο:
Τι είδους βασανιστήριο είναι αυτό με τις αναμνήσεις; Οι αναμνήσεις είναι πάντα για κακό, είτε είναι κακές, είτε είναι καλές. Και με τους δυο τρόπους σε βασανίζουν. Οι κακές ξαναζωντανεύουν, σε πληγώνουν, σε πονάνε ακόμη, θες να τις κρύψεις κάτω από το μαξιλάρι και να μην ακουμπήσεις ποτέ τα χέρια σου εκεί καθώς κοιμάσαι μπρούμυτα και σε ταράζουνε στον ύπνο στέλνοντάς σου εφιάλτες. Οι καλές σε καταδυναστεύουν με την απουσία τους, με τη νοσταλγία ενός παρελθόντος που – μάντεψε! – πέρασε, γιατί έτσι πάντα κάνει το παρελθόν, την ώρα που εσύ ζεις και καλά το παρόν σου. Κι όμως, τι ωραίοι που είμαστε οι άνθρωποι, αυτό που σήμερα βιώνουμε ως δυσβάσταχτο παρόν, αύριο προβάλλεται στην οθόνη του μυαλού μας ανθοστολισμένο και λαμπερό. Εντάξει, προσωπικά κάνω και το άλλο τραγικό. Όταν δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να κάνω, σκέφτομαι τι έκανα τέτοια μέρα πριν μια βδομάδα, δυο βδομάδες, έναν μήνα, τρεις μήνες…πόσο παλιά μπορείς να φτάσεις στον χρόνο; Ίσως μια άσκηση για την πρόληψη του Αλτσχάιμερ.
Το δεύτερο:
Βιβλία και συγγραφείς παντού. Τι να πρωτοδιαβάσεις, ποια καινούρια κυκλοφορία να προλάβεις και ποιους κλασικούς να ολοκληρώσεις; Πηγαίνεις σε μια βιβλιοθήκη μόνο; Όχι, κάνεις tour. Να πάρεις όσα περισσότερα βιβλία δικαιούσαι από παντού. Επιστρέφεις τα βιβλία και δεν χρειάζεσαι κάποιο; Δεν μπορείς να φύγεις με άδεια χέρια από τη βιβλιοθήκη! Σε προκαλεί! Πηγαίνεις για τσάι με φύκια σε μαντεμένιο ποτηράκι; Τα βιβλία είναι εκεί. Καραδοκούν. Δεν φτάνουν τα μπανανόψαρα του Σάλιντζερ που έχεις μαζί σου, θα έρθεις αντιμέτωπος και με τον Γέρο και τη Θάλασσα, τους Έλληνες του κόσμου (ενδιαφέρον λεύκωμα παρεμπιπτόντως), την Βάρβαρη και τον Σικελό..Βγαίνουν οι λίστες των Κρατικών Βραβείων, τι έχεις διαβάσει από αυτά; Συζητάς για το Λεξιτανίλ που βγάζει το μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής στην Φλώρινα, πηγαίνεις σε παρουσιάσεις κάθε εβδομάδα. Θεέ μου, η περιπέτεια της γραφής και της ανάγνωσης δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ! Σ' ευχαριστώ.
Όταν ήμουν μικρή σκεφτόμουν πως οι άνθρωποι που έχουν διαβάσει κι αγαπήσει τα ίδια βιβλία ζούνε στην ίδια φανταστική ουτοπία, μια χώρα δική τους. Κάθε βιβλίο κι άλλη ουτοπία, με άλλους την μοιράζεσαι. Μ' αρέσει ακόμη αυτή η ιδέα, κι ας στην πράξη δυσκολεύομαι να μοιραστώ τις ουτοπίες μου.
****
Υγ. αν ακόμη δεν πήρατε είδηση την φίλη μου την Μπρικ, που έφτιαξε το πρώτο κανάλι στο youtube για την, και στην, Ελληνική Νοηματική Γλώσσα σπεύσατε να ενημερωθείτε. Hand Stories, το όνομα αυτού.
