Ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ. Όχι ότι σας νοιάζει και πολύ. Παρακίνηση κι αφορμή γι'αυτήν την στήλη ήταν ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Το βιβλίο αυτό,
Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες, είναι ένας τόμος με κείμενα της Μαλβίνας Κάραλη που δημοσιεύθηκαν από το 1989 ως το 1996 στο περιοδικό Γυναίκα.
Την Μαλβίνα την είχα στο μυαλό μου ως μάγισσα. Την θυμάμαι αμυδρά πρέπει να ομολογήσω, καθώς όταν έφυγε από τη ζωή ήμουν δέκα χρονών. Εκείνο που θυμάμαι όμως είναι πως όταν ήμουν σε ηλικία τεσσάρων – πέντε χρόνων την έβλεπαν οι δικοί μου στην τηλεόραση κι εγώ αδυνατούσα να καταλάβω το παραμικρό απ' όσα έλεγε. Μιλούσε γρήγορα, χρησιμοποιούσε πολλές ξένες λέξεις, κορόιδευε κόσμο, φορούσε στολές κι ήταν ένα πλάσμα που με απορροφούσε, με μάγευε. Δεν ήξερα καν αν θα την συμπαθούσα ή όχι, αν θα συμφωνούσα ή όχι μαζί της πριν διαβάσω το βιβλίο. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχα μια τεράστια επιθυμία να την διαβάσω – κι επομένως να την γνωρίσω λίγο έστω μέσα από τα γραπτά της, που κατά την γνώμη μου είναι κι ο πιο ασφαλής τρόπος να γνωρίσεις κάποιον αν βέβαια είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Και δεν μιλάω μόνο για τέτοιου στυλ επιφυλλιδικά άρθρα σαν της Μαλβίνας, ή σαν αυτό που (άθελά της) με προέτρεψε να γράψω, όσο πολύ περισσότερο για την καθαρή λογοτεχνία , την ποίηση και το μυθιστόρημα αλλά γιατί όχι, το ίδιο ισχύει και στο δοκίμιο υποθέτω.
Από το 2010 που ξεκίνησα να γράφω σε free press και sites έχω αλλάξει πολλές στήλες, αν δεν είναι πια ξεπερασμένος αυτός ο όρος το 2017, όταν κανείς δεν σε διαβάζει μάλλον αν δεν γράψεις κάτι σχετικά με το ποιος πέθανε, ή πώς να χάσεις την κυτταρίτιδα ή πώς να κερδίσεις το ταίρι που επιθυμείς (ως έπαθλο για το πόσο καλό παιδί είσαι). Ανάμεσα σ'αυτά άρθρα γενικού πολιτισμικού ενδιαφέροντος τύπου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μικρά αφηγήματα, προσωπογραφίες, ταξιδιωτικές σημειώσεις, γαστρονομικές ιστορίες, συνεντεύξεις, μέχρι και στήλη για βότανα! Βεβαίως, ο τομέας με τον οποίο ασχολήθηκα περισσότερο, από το 2012 κι εξής είναι η αρθρογραφία η σχετική με παραστάσεις – ας μην το πω κριτική, άλλωστε οι όροι δεν είναι τόσο ενδιαφέροντες αν δεν είναι ορισμένοι από τους top. Τι με έκανε να αλλάξω όλα αυτά τα χρόνια και μέσα και θεματολογία; Η βαρεμάρα. Ο ενθουσιασμός της μιας ημέρας που με χαρακτηρίζει. Ξεκίνησα κι έκοψα πολλά πράγματα σε μια μέρα. Πέρασα ώρες μαζί τους και μετά τα αφαίρεσα από τον κόσμο μου. Τι με κάνει να γράφω όμως εδώ και 7 χρόνια; 7 χρόνια – και παραπάνω – φαγούρας, 7 χρόνια ανάγκης να γράψω, 7 χρόνια ψωνίστικης ανάγκης έκθεσης μάλλον. Είναι εγωϊστικό να θες να γράψεις κάτι πέρα από το ημερολόγιό σου. Μα ακόμη και στο ημερολόγιό σου, σε ποιον νομίζεις πως απευθύνεσαι;
Η Μαλβίνα μου θύμισε κάτι που είχα ξεχάσει και αφήσει. Διαβάζοντάς την δεν ένιωθα πως διαβάζω ένα βιβλίο, αλλά πως το γράφω εγώ – ακόμη κι αν δεν της μοιάζω καθόλου και διαφωνώ μαζί της. Τώρα καλώς ή κακώς, για δυο τρελές που μ' αγαπούν που λέει και το τραγούδι, θα ανεχτεί λίγο ακόμη αυτός ο απέραντος κόσμος του ίντερνετ, την μικρή μου εγωϊστική, γραφομανή ύπαρξη.
υγ. Λέει κάτι ωραίο η Μαλβίνα. Να μην βλέπουμε τον εαυτό μας ως σύμπαν, αλλά ως συμβάν. Είμαστε ένα Συμβάν! (Αρκετά με τον εγωκεντρισμό τώρα, με συγχωρείτε)
