Αυτό το κείμενο γράφεται κατόπιν λαϊκής απαίτησης (βλ. Χ.Π.) για να γραφτεί η αλήθεια για το τι συνέβη όλες αυτές τις μέρες που ήμουν στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα μου είπε ο Χ.Π.:
« Άσε τις τρυφερότητες και τις συναισθηματικές ιστορίες με τον Άγιο Βασίλη και γράψε πόσα μπέργκερ φάγαμε αυτές τις μέρες που είσαι εδώ».
Ε ναι, λοιπόν, ήρθε η ώρα να το ομολογήσω αφού με προκάλεσε. Δέκα – έντεκα μέρες στο Λονδίνο έφαγα μπέργκερ σε κάθε πιθανό συνδυασμό και με κάθε πιθανή σύσταση. Μπλε τυρί, μαρμελάδες, αβοκάντο, λαχανικών, μοσχαρίσιο, με μπέγκελ, με ολικής, με ό, τι μπορεί να βάλει ο νους. Για να μην τα πολυλογώ νομίζω πως δεν θέλω να ξαναδώ μπέργκερ στον αιώνα τον άπαντα. Θα μου πεις βέβαια, και με το δίκιο σου, ε παιδί μου ας έτρωγες κι εσύ τίποτε άλλο. Τι να φάω η καημένη που ένα μπέργκερ είναι πάντα η πιο ασφαλής και σίγουρη επιλογή, ταυτόχρονα η πιο χορταστική, ε και μιλώντας για το Λονδίνο όπου οι τιμές στο φαγητό είναι κάπως απλησίαστες (sic) με το μπέργκερ νιώθεις ότι δεν έδωσες και τα μαλλιοκέφαλά σου;
Μωρέ μήπως τώρα που το γράφω και το παρατηρώ δεν είναι το μπέργκερ το πρόβλημά μου; Μήπως τα μπέργκερ είναι απλώς μια επιλογή στην αλυσίδα με τις επιλογές στη ζωή μας όταν διαλέγουμε το πιο βολικό, πιο εύκολο, πιο φθηνό, πιο ανώδυνο, το πιο ασφαλές, ίσως – λέω ίσως – το πιο συμβιβαστικό και σίγουρο; Γιατί δεν πήρα πχ ποτέ εκείνον τον σολομό ή το στήθος πάπιας που τα συνόδευε κι εγώ δεν ξέρω τι; Αφού κι ο σολομός μ' αρέσει και η πάπια. Μ' εξιτάρουν , με προκαλούν, τα σκέφτομαι μα όταν έρθει ο σερβιτόρος ζητάω ένα μπέργκερ. Απλώς ένα μπέργκερ. Comfort food, conform life. Ουπς! Τι comfort, τι conform!
Σε άλλα νέα, αυτό που θα μου μείνει από τούτο το ταξίδι στο Λονδίνο είναι τα λεωφορεία τους που σταματούν στην άκρη του δρόμου και περιμένουν με τον κόσμο μέσα βγάζοντας ανακοίνωση πως λίγο θα περιμένουμε για να διευκολυνθεί η κυκλοφορία στους δρόμους – ε δεν περιμέναμε κι όσο περιμένουμε τον ΟΑΣΘ είναι η αλήθεια, ο Χ.Χ. – νεαρός από το Κορδελιό που μοιράστηκε μαζί μου την ερωτική του απογοήτευση μέσα σε δυόμισι ώρες πτήσης και άθελά του μου φανέρωσε την ποιητικότητα των graffiti, η Άντζελα και το αγόρι της που τους άκουγα να καταστρώνουν στο δρόμο για το αεροδρόμιο τα μικροαστικά τους σχέδια για μια δουλίτσα κι ένα σπίτι μαζί και «σε πέντε χρόνια θα είμαστε καλά αν δουλεύουμε κι οι δύο για το σπίτι» που ναι μεν θύμισαν ελληνική ταινία αλλά άλλο τόσο μου έφεραν στο νου και Sarah Kane (μα τι συσχετισμός τελοσπάντων!), γιατί όπως δίκαια λέει ο έρωτας εκ φύσεως ποθεί το μέλλον και ναι ό,τι κι αν είναι αυτό το μέλλον για τον καθένα, και τέλος, η συνειδητοποίηση πως η Βίκυ Μοσχολιού θα έπρεπε να συνταγογραφείται.
Αυτά είχα να γράψω, κατά τα άλλα «what happens in London, stays in London».
Καλή χρονιά να έχουμε και μακριά από τα μπέργκερ κάθε είδους! Χορτάσαμε!
