Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, θα πάει το βουνό στον Μωάμεθ. Τουτέστιν στην περίπτωσή μας, πως αν δεν πάει ο κόσμος της Θεσσαλονίκης σε γκαλερί και μουσεία τέχνης, θα πάνε οι εικαστικοί στα καφέ και στα μπαρ της πόλης για μας συναντήσουν με τα έργα τους. Ιδιαίτερα διαδεδομένη τακτική τα τελευταία έτη, και ιδιαίτερα δημοφιλής καθώς πολλά είναι τα καφέ που χαίρονται να φιλοξενούν μικρές εκθέσεις ζωγραφικής ή φωτογραφίας, αλλά πολλοί είναι κι εκείνοι που απολαμβάνουν διπλά τον καφέ και το ποτό τους σ' ένα περιβάλλον τέχνης.
Στο συγκεκριμένο άρθρο, λοιπόν, θα μιλήσουμε για την επίσκεψή μας στην mini έκθεση του Νίκου Τσιαπάρα στο καφέ μπαρ Bau's στην πλατεία Ναυαρίνου. Μ' ένα επιβλητικό έργο στο κέντρο, σε έντονο πράσινο, ο χώρος παίρνει πολλά και έντονα vibes από την παρουσία των 5 μόλις έργων στο ισόγειο του καφέ.
Εξερευνώντας την παιδικότητα ίσως, ο καλλιτέχνης με τα συγκεκριμένα έργα, μας θυμίζει τον τίτλο ενός cd της Ελένης Τσαλιγοπούλου κορίτσι και γυναίκα.
Μεγάλα μάτια, μεγάλα στόματα που φωνάζουν, χέρια που κοροϊδέουν ή που προσπαθούν να βρουν διέξοδο όλα αυτά φαίνεται να ζητούν απαντήσεις από το κοινό, αντί να της προσφέρουν, όπως συμβαίνει με άλλα έργα τέχνης. Ένα κομμάτι του εαυτού μας που κρύβουμε ή που φοβόμαστε να αντικρύσουμε κατάματα είναι εκεί και μας προκαλεί, μας αναγκάζει να δούμε ποιοι είμαστε. Ποιοι είμαστε τώρα και ποιοι ήμασταν κατά την παιδική και νεανική μας ηλικία.
Λίγο πριν κλείσουμε, να πούμε και λίγα λόγια για τον Νίκο Τσιαπάρα. Γεννημένος στη Βέροια το 1969, ξεκίνησε τη διδακτορική του διατριβή το 2000 στο πανεπιστήμιο του Middlesex με θέμα Picturing the child. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Για λίγο διάστημα ακόμη, τα έργα του μας περιμένουν στο Bau's.
