Θυμάται κανείς πότε ξεκίνησε αυτή η μόδα των Μαραθωνίων; Των τρέχουμε για καλό σκοπό και για μερικές φωτογραφίες στα social media, και για μια ελαφριά τυφλή φιλανθρωπία και για ένα ξεδόσιμο σωματικό και για να πιούμε μετά και έναν καφέ, και για να φορέσουμε και όλοι μπλουζάκια γνωστών εταιρειών και για να ακολουθήσουμε λίγο και την μόδα την εξ Αμερικής ορμώμενη, και για να ενταχθούμε κι εμείς επιτελούς σ'αυτό το χιπ(υ)στερικό μοντέλο ζωής με την υγιεινή διατροφή και την άσκηση που από τρόπος ζωής, έχει γίνει μάστιγα ζωής;
Θα μπορούσα να συνδέσω τους Μαραθώνιους με την Κρίση και τα Μνημόνια. Είναι παιδί του έρωτά τους. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα οι Μαραθώνιοι μου δίνουν την αίσθηση μιας new age παραλλαγής της πατροπαράδοτης κυβερνητικής συνταγής των Ρωμαίων άρτος και θεάματα. Στην εποχή μας ο άρτος γίνεται 5ευρα που τα προσφέρουμε εμείς για να πάρουμε τον αριθμό μας και να γίνουμε οι ίδιοι θέαμα για τους άλλους. Άλλωστε αυτό επιζητούμε με κάθε μας κίνηση στους λογαριασμούς μας σε facebook, instagram, twitter. Να γίνουμε θέαμα για τους άλλους. Να έρθουν να μας χειροκροτήσουν καθώς θα μπαίνουμε στο Καλλιμάρμαρο. Ποιους; Εμάς τους ίδιους. Στρουθοκαμηλισμός.
Και ποιος θα χειροκροτήσει όσους εργάζονται για 360, όσους φυτοζωούν, όσους δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, όσους τρέχουν όλη την μέρα όχι φορώντας μοδάτες πολύχρωμες φόρμες αλλά τα γκρίζα χειμωνιάτικά τους ρούχα; Οι Μαραθώνιοι είναι το gala του φτωχού. Αν ο Μαρξ ισχυριζόταν πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, κι ο Αρίγκο Σάκι παραφράζοντάς τον, ισχυρίστηκε πως είναι το ποδόσφαιρο, το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε εμείς σήμερα για τους Μαραθωνίους.
Ξεσκάμε, ξεμπουκώνουμε, εκτονωνόμαστε, νιώθουμε επιτέλους δυνατό το σώμα μας, ή μάλλον, το νιώθουμε ζωντανό. Ζωντανό σε αντίθεση με την υπόλοιπη καθημερινότητά μας, που λιώνουμε μπροστά σε οθόνες, που δεν περπατάμε, που δεν χορεύουμε, που δεν πηγαίνουμε να παίξουμε μπάλα. Που δεν κάνουμε πια πράγματα από δικό μας κέφι και δική μας όρεξη. Όλα πρέπει να εντάξουμε σ' ένα πλαίσιο. Έτσι όμως, πώς θα ξεσκάσουμε επιτέλους και ψυχικά;
υγ. ας τρέξουμε μόνοι μας στα πάρκα και στις παιδικές χαρές, στην παραλία, ας παίξουμε με τους φίλους μας ή τα παιδιά μας, ας χορἐψουμε με το άλλο μας μισό κι ας χτυπηθούμε με τις παρέες. Ας ιδρώσουμε. Το λέει κι ο φίλος Μιχάλης στην νέα του ταινία:
Δεν ιδρώνουμε πια. Ο κόσμος έπαψε να ιδρώνει, έχουμε aircondition. Ας ιδρώσουμε για να νιώσουμε ότι κάτι κινείται.
