Έχω μερικά βράδια να κοιμηθώ καλά, ήσυχα, ξένοιαστα. Βλέπω όλα αυτά που προβάλλουν τα κανάλια, όλα αυτά που παρουσιάζουν τα sites, όλες αυτές τις εικόνες και τα βίντεο, όλα αυτά τα κείμενα αναλύσεων – τοποθετήσεων – καλεσμάτων και δυστυχώς μίσους και ανηλεούς μισαλλοδοξίας. Θα μου πεις και θα 'χεις και δίκιο, «βρε κοπέλα μου, τώρα σ' έπιασε ο πόνος και δεν κοιμάσαι; Κάθε μέρα, κάθε χρόνο, πάντα, παντού τα ίδια δε γίνονται;».
Ναι, πάντα τα ίδια γίνονται αλλά ως πότε; Κι ως πότε θα κοιμάμαι κι εγώ ήσυχη κι ανέμελη τα βράδια; Ως πότε θα σκέφτομαι πως κάτι πρέπει να κάνω αλλά τι; Ως πότε θα σκέφτομαι πως όλα είναι μάταια κι εγώ δεν θα αλλάξω κάτι ή άντε το πολύ πολύ ότι μπορώ να κάνω κάτι μικρό, προσωπικό;
Η εβδομάδα που πέρασε και περνάει ήταν για μένα ένα εξαιρετικό μάθημα. Ένα μάθημα φυσικής για το πώς διασπείρεται ο φόβος. Ο φόβος μεταδίδεται όπως ορίζουν οι νόμοι της φυσικής για τα Κύματα (ηχητικά, φωτός κλπ.). Η ακτίνα του κύματος, το μήκος και το πλάτος του μεγαλώνει όσο απομακρύνεσαι από τον πομπό.
Για να το πω με άλλα λόγια, όσο πιο μακριά από τα σύνορα βρίσκεσαι τόσο πιο πολύ φοβάσαι και φρικάρεις με την τρομοκρατία των καναλιών. Η δουλειά μου έτυχε να με στείλει αυτές τις μέρες σε παραμεθόρια χωριά του Έβρου, στη Ν. Βύσσα που δείχνανε στα κανάλια και στα Δίκαια. Μας έλεγαν εκεί οι άνθρωποι των χωριών: «δε φοβηθήκατε να έρθετε ε; Καλά κάνατε. Τα κανάλια παραπληροφορούν και υπερβάλλουν». Ήρεμοι άνθρωποι, ψύχραιμοι. Και τα παιδιά τους στα σχολεία, σε εκπαιδευτικό δράμα για το προσφυγικό, όλα θέλανε να βοηθήσουν γιατί «είναι πρόσφυγες, είναι κουρασμένοι, έρχονται από πόλεμο, θα τους κάνουμε εμείς χειρότερα;».
Στην Ορεστιάδα πάλι η κατάσταση παρουσίαζε άλλο πρόσωπο. Άνθρωποι με σκόρπιες πληροφορίες «εγώ τα ξέρω από μέσα», με «έχουν όπλα αυτοί που θέλουν να μπούνε», με ΕΠΟΠ να διασκεδάζουν την κατάσταση στις κουβέντες τους στα καφέ και να χαίρονται που ήρθε ο πρωθυπουργός και οι δημοσιογράφοι κι οι αστυνομικοί και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος και γίνανε talk of the country.
Και όσο πιο μακριά πας, Θεσσαλονίκη- Αθήνα – Πελοπόννησο, να σου! όλοι έτοιμοι να αρπάξουν τα όπλα να υπερασπιστούν.. Τι να υπερασπιστούν και ποιον; Μάλλον την τρομολαγνεία των καιρών και των καναλιών που θέλει να τους κάνει ήρωες του καναπέ πείσει πως τώρα είναι η δική τους ώρα να πολεμήσουν.
Και αν όλοι αυτοί θυμούνται το ένδοξο παρελθόν τους το αρχαίο, θα 'θελα κάποια στιγμή να τους μιλήσει κάποιος για τον Ξένιο Δία – που ήταν ιερός κι οι άνθρωποι για χάρη του καλοδέχονταν τους ξένους, τους έδιναν να φάνε, να ντυθούν κι έπειτα τους ρωτούσαν ποιοι είναι κι από πού. Δεν είχαν μόνο το Μολών Λαβέ στο λεξιλόγιό τους. Κι αν πάλι, πολλοί ζούνε το έπος του ΄40, που το θυμήθηκανε αυτές τις μέρες, έχουμε κι άλλα να μνημονεύουμε στη σύγχρονη ιστορία μας, όπως μας το θυμίζει αυτή η φράση:
Ο παππούς σου πρόσφυγας – Ο πατέρας σου μετανάστης – Εσύ ρατσιστής;
Δεν ξέρω αν τα λόγια έχουνε κάποια δύναμη, αν πια τα κείμενα (οποιουδήποτε) μπορούν ν' αλλάξουνε τον κόσμο ή έστω να μετακινήσουν έναν άνθρωπο, όμως αν μη τι άλλο ας γράφουμε, ας μιλάμε, ε κι ας φωνάζουμε πότε πότε κι εμείς. Γιατί όσοι φοβούνται κι όσοι φοβίζουν, όσοι τρίβουν τα χέρια τους κι όσοι μιλούν με μίσος, κάνουν θόρυβο.
Πολύ θόρυβο.
*όμως η λύση δεν είναι να κλείσουμε τ' αυτιά μας*
